การสร้างเกณฑ์มาตรฐานสถาบันฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย
คำสำคัญ:
การสร้างเกณฑ์มาตรฐาน, สถาบันฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลเยาวชน, นักฟุตบอลเยาวชนบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและสร้างเกณฑ์มาตรฐานของสถาบันฝึกซ้อมฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย โดยมีวิธีดำเนินการวิจัย แบบผสมผสาน คือ 1) การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกบุคลากรของสมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทยฯ จำนวน 12 ท่าน 2) การวิจัยเชิงปริมาณ โดยการใช้แบบสอบถาม ต่อผู้แทนศูนย์ฝึกซ้อมฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย ที่ขึ้นทะเบียนกับสมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทยฯ จำนวน 200 ท่าน และ 3) การวิจัยโดยการระดมความคิดเห็น ใช้ผู้ทรงคุณวุฒิด้านฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย จำนวน 8 ท่าน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดย การวิเคราะห์เนื้อหา วิเคราะห์สถิติบรรยาย เช่น ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ผลการวิจัยพบว่าเกณฑ์มาตรฐานสถาบันฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย ควรมีเกณฑ์มาตรฐานในการประเมิน 5 ด้าน คือ 1) เกณฑ์ด้านกีฬาและการแพทย์ คือส่งทีมเข้าร่วมแข่งขัน มีแผนพัฒนาเยาวชน มีการตรวจสุขภาพประจำปี มีประกันสุขภาพ 2) เกณฑ์ด้านสถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวก คือ มีสนามขนาดมาตรฐาน ห้องพักนักกีฬา ที่จอดรถ มีแผนฉุกเฉิน มีห้องปฐมพยาบาล และมีเจ้าหน้าที่ดูแล 3) เกณฑ์ด้านบุคลากร คือ มีสถานที่ทำงาน พร้อมอุปกรณ์สำนักงาน มีผู้จัดการทั่วไป ฝ่ายการเงิน นักกายภาพบำบัด หัวหน้าโครงการพัฒนาเยาวชน และมีผู้ฝึกสอนที่ได้รับการรับรอง 4) เกณฑ์ด้านกฎหมายและการเงิน คือ หลักฐานการจดทะเบียนนิติบุคคล มีการเซ็นสัญญา มีกฎและระเบียบ มีหลักฐานการตรวจสอบบัญชี และยื่นภาษีเงินได้นิติบุคคลประจำปี และ5) เกณฑ์ด้านการประชาสัมพันธ์ คือ มีแผนประชาสัมพันธ์ การให้ความรู้กับผู้ปกครอง ผลการดำเนินการตลอดปี และการจัดทำความร่วมมือกับท้องถิ่นดังนั้น สมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทยควรเร่งดำเนินการจัดทำเกณฑ์มาตรฐานสำหรับสถาบันฝึกซ้อมฟุตบอลเยาวชนของประเทศไทย โดยแบ่งประเภทในการขึ้นทะเบียนออกเป็น 3 ประเภทคือ 1)สถาบันฝึกซ้อมฟุตบอล ประเภทเป็นเลิศ 2) สถาบันฝึกซ้อมฟุตบอล ประเภทกิจกรรมกีฬา และ 3) สถาบันฝึกซ้อมฟุตบอล ประเภทจิตอาสา
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2554). แผนพัฒนากีฬาแห่งชาติฉบับที่ 5 (2554-2558), กรุงเทพฯ
สมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2559). ประวัติสมาคมฟุตบอลแห่งประเทศไทย (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม 2560, จากเว็บไซต์สมาคมฟุตบอลแห่งประเทศไทย: http://fathailand.org/
อาชวิทธิ์ เจิงกลิ่นจันทน์ วิชากร เฮงษฎีกุล และพงษ์ศักดิ์ สวัสดิเกียรติ. (2561). การวิเคราะห์องค์ประกอบที่ส่งผลต่อความสำ เร็จในอาชีพนักกีฬาฟุตบอลอาชีพของประเทศไทย. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ,19(2), 109-120.
Bruner, M. W., Eys, M., Blair Evans, M., & Wilson, K. (2015). Interdependence and social identity in Youth sport teams. Journal of Applied Sport Psychology, 27(3), 351-358.
Cabrita, T. M., Rosado, A. B., Leite, T. O., Serpa, S. O., & Sousa, P. M. (2014). The Relationship between Athletic Identity and Career Decisions in Athletes. Journal of Applied Sport Psychology, 26(4), 471-481.
Choengklinchan, A. (2018). An Analysis of Factor Affecting Football Player’s Career Success in Thailand Professional Football. Journal of Sport Science and Health, Vol.19, No.2, (May-August 2018), Pp.109-120.
Delaney, T. and T. Madigan. (2009). The Sociology of Sports: An Introduction. United State: McFarland.
DuBrin, A. J. (1994). Applying Psychology: Individual and Organizational Effectiveness. Indiana: Prentice Hall Career & Technology. Lebanon.
Eisenberg, R. (1986). Perceived organizational support. Journal of Applied Psychology 71(3): 500-507.
Elliot, M. P. (1982). Which Way Up: Career Strategies for Career Advancement. Paper presented at the annual meeting of the Academy of Management. New York.
Gattiker, U.E. and L. Larwood, (1986). Subjective career success: a study of managers and support personnel. Journal of Business and Psychology. 1(2), 78–94.
Inoue, Y., Wegner, C. E., Jordan, J. S., & Funk, D. C. (2015). Relationships between self-determined motivation and developmental outcomes in sport-based positive youth development. Journal of Applied Sport Psychology, 27(4), 371-383.
Judge, T. A., & R. D. Bretz, (1994). Political influence behavior and career success. Journal of Management, 20, 43-65.
Kulwanich, A. (2017). The Politicains Roles in The Development of Professional Football Clubs of Thailand. Asian Sport Management Review, 12 (2), 15-24.
O’rourke, D. J., Smith, R. E., Smoll, F. L., & Cumming, S. P. (2014). Relation of parent-and coach-initiated motivational climates to young athletes’ self-esteem, preformation anxiety, and autonomous motivation: Who is more influential? Journal of Applied Sport Psychology, 26(4), 395-408.
Osterwalder, A. & Pigneur, Y. (2009). Business Model Generation. NY: Bridge Communication Co., Ltd.
Saville, D. P. and R. S. Bray, (2016). Athletes’ perceptions of coaching behavior, relation-inferred self-efficacy (RISE), and self-efficacy in youth sport. Journal of Applied Sport Psychology, 28(1), 1-13.
Whitely, W., Dougherty, T. W., & Dreher, G. F. (1991). Relationship of Career Mentoring and Socioeconomic Origin to Managers' and Professionals' Early Career Progress. Academy of Management Journal 34: 331-351.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
