แนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมของชุมชนในกรุงเทพมหานคร ตามยุทธศาสตร์ที่ 2
คำสำคัญ:
แนวทางการพัฒนา, การพัฒนาคุณภาพชีวิต, การพัฒนาชุมชน, คุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความคิดเห็นของประชาชนชุมชนต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต และสิ่งแวดล้อมในกรุงเทพมหานคร, 2) ศึกษาเปรียบเทียบความคิดเห็นของประชาชนชุมชนต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมในกรุงเทพมหานคร จำแนกตามลักษณะทางประชากรศาสตร์ และ 3) หาแนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมของประชาชนชุมชนในกรุงเทพมหานคร รูปแบบการวิจัยแบบผสานวิธี ใช้แนวคิดการพัฒนาคุณภาพชีวิตเป็นกรอบการวิจัย พื้นที่วิจัยคือ 8 เขตในกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างมี 2 แบบ ได้แก่ แบบที่ 1 ผู้ให้ข้อมูลหลัก เป็นประธานชุมชน หรือกรรมการชุมชนในกรุงเทพมหานคร และแบบที่ 2 ประชาชนในพื้นที่โดยสุ่มตัวอย่างแบบง่าย เครื่องมือการวิจัย คือ 1) แบบสอบถาม 2) แบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพวิเคราะห์เนื้อหาแล้วเขียนบรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) ระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมในกรุงเทพมหานครของภาพรวมทุกด้าน ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2) การพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนชุมชนในกรุงเทพมหานคร มีระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับคุณภาพชีวิตของประชาชนชุมชน ในกรุงเทพมหานครของภาพรวมทุกด้าน ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก และ 3) สรุปสมมติฐานที่ประชาชนชุมชนกรุงเทพมหานครที่มีเพศต่างกัน มีระดับการพัฒนาคุณภาพชีวิตและสิ่งแวดล้อมแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญ ที่ 0.05 ส่วนประชาชนชุมชนกรุงเทพมหานครที่มีอายุ สถานภาพสมรส ระดับการศึกษา อาชีพ และรายได้เฉลี่ยต่อเดือนมีสถานภาพสมรสแตกต่างกัน
เอกสารอ้างอิง
กาจพงษ์ ทองธวัช. (2540). คุณภาพชีวิตของพนักงานในโรงงานอุตสาหกรรม: ศึกษานิคมอุตสาหกรรม บางปู. ภาคนิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกริก.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2555). การใช้ SPSS for Windows ในการวิเคราะห์ข้อมูล. พิมพ์ครั้งที่ 20 กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เกษม จันทร์แก้ว. (2540). วิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระสมชาย จนฺทสาโร (ถนัดกิจตระกูล). (2562). บทบาทของผู้นำชุมชนกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตในชุมชน สุขฤดี แขวงท่าแร้ง เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. กรุงเทพมหานคร : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560, เมษายน 6). ราชกิจจานุเบกษา, 134(40ก), 2560: 17-18.
สุชาติ ทะเลลึก. (2562). คุณภาพชีวิตของประชาชนในชุมชนพื้นที่เขตดอนเมือง กรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต.
อนรรฆ อิสเฮาะ (2562). คุณภาพชีวิตของประชาชนในเขตองค์การบริหารส่วนตําบลสะกอม อําเภอเทพา จังหวัดสงขลา. สารนิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
Constitution. (2017, April 6). Government Gazette, 134(40k): 17-18. (in Thai)
Dean. (1985). Essential of Psychological Testing. 5th ed. New York: Harper
Ishoh. (2019). Quality of life of people in Tambon Sakom Administrative Organization, Thepha District, Songkhla Province. Prince of Songkla University, Songkhla. (in Thai)
Khokma, Y. & Ratchatapibhunphob, P. (2020). People’s quality of life in relation to community attachment at NamPad District, Uttaradit. SuanDusit Graduate School Academic Journal, 16(1): 191-209. (in Thai)
OECD. (2011). Thailand: Key Issues and Policies. OECD Studies on SMEs and Enterpreneurship. OECD Publishing.
Peace, S. M. (1990). Researching social gerontology: Concepts, methods, and issues. London: SAGE.
The WHOQOL Group. (1994). Development of the WHOQOL: Rationale and Current Status. International Journal of Mental Health, 23(3): 24-56.
UNESCO. (1981). Quality of life. An Orientation of Population Education. Bangkok: UNESCO
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
