แนวทางการพัฒนาสมรรถนะทางสาขาวิชาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษา

ผู้แต่ง

  • สุรินทร์ สำลี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร
  • ประเสริฐ อินทร์รักษ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร

คำสำคัญ:

สมรรถนะทางสาขาวิชาชีพ, นักเรียนมัธยมศึกษา

บทคัดย่อ

            การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทราบ  1) องค์ประกอบสมรรถนะทางสาขาวิชาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษา 2) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะทางสาขาวิชาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษา กลุ่มตัวอย่างเป็นสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา  จำนวน 97 แห่ง กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตารางประมาณการขนาดกลุ่มตัวอย่างของทาโร ยามาเน่ (Taro Yamane) ที่ความเชื่อมั่น  90 %  กำหนดผู้ให้ข้อมูลโรงเรียนละ 3 คน ประกอบด้วย  ผู้อำนวยการโรงเรียน รองผู้อำนวยการโรงเรียนฝ่ายวิชาการ  และหัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี รวมผู้ให้ข้อมูลทั้งสิ้น จำนวน 291 คน  เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย  คือ  แบบสัมภาษณ์  แบบสอบถามความคิดเห็น  และแบบบันทึกการประชุมเชิงปฏิบัติการ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ มัชฌิมเลขคณิต  ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน  การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า
          1. องค์ประกอบสมรรถนะทางสาขาวิชาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษา ประกอบไปด้วย 7 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) สมรรถนะด้านคุณธรรมและจริยธรรม  2) สมรรถนะด้านการคิดวิเคราะห์ 3) สมรรถนะด้านการดำรงตนและการครองตน  4)  สมรรถนะด้านการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ  5) สมรรถนะด้านทักษะวิชาชีพ 6) สมรรถนะด้านการทำงานเป็นทีม และ 7) สมรรถนะด้านการสื่อสารและการคิดสร้างสรรค์ 
          2. แนวทางการพัฒนาสมรรถนะทางวิชาชีพของนักเรียนมัธยมศึกษา 7 องค์ประกอบ 135 แนวทาง ดังนี้ 1) การพัฒนาสมรรถนะด้านคุณธรรมและจริยธรรม  ประกอบด้วย  39 แนวทาง  2) การพัฒนาสมรรถนะด้านการคิดวิเคราะห์  ประกอบด้วย 24  แนวทาง 3) การพัฒนาสมรรถนะด้านการดำรงตนและการครองตน ประกอบด้วย  21  แนวทาง  4) การพัฒนาสมรรถนะด้านการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ ประกอบด้วย 15  แนวทาง 5) การพัฒนาสมรรถนะด้านทักษะวิชาชีพ ประกอบด้วย 15 แนวทาง 6) การพัฒนาสมรรถนะด้านการทำงานเป็นทีมประกอบด้วย 12  แนวทาง และ 7) การพัฒนาสมรรถนะด้านการสื่อสารและการคิดสร้างสรรค์ ประกอบด้วย 9 แนวทาง 

เอกสารอ้างอิง

กฤษมันต์ วัฒนาณรงค์. สมรรถนะวิชาชีพ (Vocational Competency). เข้าถึงเมื่อ 5 เมษายน 2560. เข้าถึงจาก https://www.thairath.co.th/content

กระทรวงศึกษาธิการ. พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพฯ: คุรุสภา ลาดพร้าว, 2542.

หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: คุรุสภา ลาดพร้าว, 2551.

การจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการมีงานทำตามแนวทางการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย, 2559.

วิจารณ์ พานิช. วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี – สฤษดิ์วงศ์, 2555.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ต้องก้าวให้พ้นกับดักของตะวันตก. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, 2557.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. กรอบคุณวุฒิแห่งชาติ พ.ศ.2560. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค, 2560.

สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. แนวทางการพัฒนาศักยภาพมนุษย์ด้วย Competency based learning พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์, 2548.

Bellanca, J. and Brandt, R. 21st century skills: rethinking how students learn Bloomington. IN: Solution Tree Press, 2010.

Confederation of British Industry. Qualified to compete. Creating a world class qualifications framework. Available from http://www.cbi.org.uk/home.html, viewed 18 January 2001, 1998.

Gardner, H. “Five Minds for the Future” 21st century skills: rethinking how students learn. Edited by James Bellanca and Ron Brandt. Bloomington: Solution tree press, 2010.

Genesh, S. Competency Based HRM: A Strategic Resource for Competency Mapping, Assessment and Development Centres. New Delhi, Tata: McGraw-Hill, 2004.

McAshan, H. H. Competency-Based Education and Behavioral Objective. New Jersey: Prentice-Hall, 1981.

Schoenfeldt, N. Vocational Learning: Techning, Curriculum, Plannings. Expert Verlag, Grafenau, 1980.

Spencer, Jr. Lyle, M., and Spencer, S. M. Competency at work: Models for Superior Performance. The United State of America: John Wiley and Sons, 1993.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-11-10

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย