"จอย" ความเป็นมนุษย์ที่ดำรงอยู่โดยปราศจากร่างกาย: บทวิเคราะห์ผ่านแนวคิดปรากฏการณ์วิทยาของมอริช แมร์โล-ปองตี

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นการนำเสนอต้นตอของปัญหาการแบ่งแยกกายและจิตหนึ่งในปัญหาสำคัญเริ่มต้นที่เรอเน่ เดส์การ์ตส์ที่นำเสนอแนวคิด I think, therefore I am ทำให้มนุษย์มองตนเองในฐานะสิ่งที่คิดได้และให้ความสำคัญกับจิตมากกว่ากาย อย่างไรก็ตาม ปัญหาเรื่องการยืนยันการดำรงอยู่ที่เดส์การ์ตส์เสนอโดยให้จิตสำคัญ เมื่อเทียบกับกายส่วนของประสาทสัมผัสอันเป็นส่วนประกอบขั้วหนึ่งของการดำรงอยู่ที่เขามองว่าเป็นส่วนที่ทำให้เกิดข้อผิดพลาด ทำให้ไม่สามารถยึดถือข้อมูลที่ผ่านเข้ามาทางประสาทสัมผัสได้ กายไม่สมบูรณ์เมื่อเทียบกับจิต จากนั้นผู้เขียนนำเสนอประเด็นที่ปองตีเสนอว่าการรับรู้ทางประสาทสัมผัสมีความสำคัญต่อการอธิบายการดำรงอยู่ของมนุษย์ การที่เรามีความสำนึกทางร่างกายเป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างเรากับโลกและเราสัมพันธ์กับโลกในเชิงอิงอาศัย การมองกายตามแบบแมร์โล-ปองตีเสนอเป็นการมองกายในฐานะองค์ประธานที่เป็นรูปธรรมยิ่งกว่าจิต การเสนอว่ากายและจิตไม่ได้แยกออกจากกันจึงเป็นข้อเสนอน่าสนใจ และพิจารณา จากการที่แมร์โล-ปองตีให้ความสำคัญกับกาย คำถามน่าสนใจคือหากมีการดำรงอยู่แบบปราศจากกาย เราจะกล่าวว่าการดำรงอยู่เช่นนั้นเป็นมนุษย์ได้หรือไม่ บทความนี้จึงนำจอยในภาพยนตร์เบลดรันเนอร์ 2049 วิเคราะห์ผ่านแนวคิดปรากฏการณ์วิทยาของแมร์โล-ปองตี เนื้อเรื่องของภาพยนตร์ จอยเป็นโฮโลแกรมที่พยายามกระทำและแสดงออกถึงการเป็นมนุษย์ที่แท้จริง พบว่าจอยที่มีอยู่โดยปราศจากกายไม่สามารถดำรงอยู่ในฐานะมนุษย์ได้ตามแนวคิดปรากฏการณ์วิทยาของแมร์โล-ปองตี เนื่องจากจอยดำรงอยู่เป็นโฮโลแกรมไม่มีร่างกาย ประกอบกับจอยเองเป็นสิ่งถูกสร้างที่ไร้สำนึกทำให้จอยขาดตัวเชื่อมต่อระหว่างโลกและตัวจอย จึงส่งผลให้ไม่สามารถเกิดการเรียนรู้ในการมีอยู่แบบมนุษย์และไม่มีสำนึกทั้งต่อตนเองและสภาพแวดล้อม