การก่อการร้ายในโลกร่วมสมัย: การศึกษาเกี่ยวกับรากเหง้าในเชิงอัตถิภาวะของ การก่อการร้าย

บทคัดย่อ

การวิจัยชิ้นนี้คือความพยายามที่จะตอบปัญหาในเชิงปรัชญาและเชิงอัตถิภาวะเกี่ยวกับคำถามดังต่อไปนี้ 1) การที่ปัจเจกบุคคลนั้นตกอยู่ภายใต้ความหวาดกลัวและหันไปใช้การก่อการร้ายในการเอาชนะความหวาดกลัวนั้นมันมีความหมายว่าอย่างไร 2) อะไรคือแหล่งหรือต้นตอของสิ่งเหล่านั้นและ 3) อะไรคือเงื่อนไขที่ทำให้การก่อการร้ายนั้นมีสถานะทั้งมีความเป็นร่วมสมัยและเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องซึ่งในการตอบคำถามเหล่านี้งานวิจัยนี้ได้ทำการศึกษาโดยทำการสำรวจไปยังการสร้างมโนทัศน์ (Conception) เกี่ยวกับอัตบุคคล (Subject) ในบริบทของปรัชญาตะวันตกด้วยความเชื่อลึกๆที่ว่า อันดับแรก วิธีการซึ่งเหมาะสมและให้ผลที่ดีในการเข้าถึงและทำความเข้าใจอัตบุคคลหรือภาวะความเป็นอัตบุคล (Subjectivity) ในลักษณะร่วมสมัยคือการศึกษาในสถาณการณ์ร่วมสมัยซึ่งสิ่งนี้เป็นผลพวงมาจากการเกิดขึ้นของความเคลื่อนไหวในทางความคิดและปรัชญาซึ่งเราเรียกว่า “ยุคแห่งการตื่นรู้ทางปัญญา” (The Enlightenment) และในลำดับต่อมา มโนทัศน์ (หรือมโนทัศน์ต่างๆ) เกี่ยวกับอัตบุคคลนั้นถูกประกอบสร้างขึ้นโดยการเมืองซึ่งผันแปรไปตามประวัติศาสตร์และเจือปนไปด้วยอุดมการณ์ ดังนั้นเมื่อนำมาประกอบกับข้อแรก อัตบุคคลสมัยใหม่ (Modern Subject) สามารถถูกอธิบายและเข้าใจได้ภายในขอบเขตของยุคสมัยใหม่เองแทนที่จะถูกอธิบายโดยลักษณะที่บ่งบอกถึงความเป็นนิรันดร์ซึ่งดื้อดึงและต้านทานต่อเวลา ความเปลี่ยนแปลงและประวัติศาสตร์ งานวิจัยชิ้นนี้ค้นพบว่าโดยการสำรวจไปยังการสร้างมโนทัศน์ของปรัชญาสมัยใหม่เกี่ยวกับอัตบุคคล การบวนการในการสร้างความเป็นปัจเจก (Individualization) ของอัตบุคคลสมัยใหม่นั้นคือการบวนการของการสร้างคู่ขัดแย้ง (Opposition) ดังนั้นในกระบวนการนี้อัตบุคคลตระหนักรู้ถึงตัวตนของตัวเองโดยผ่านคู่ขัดแย้ง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วผู้วิจัยมีข้อคิดเห็นว่ากระบวนการเช่นนี้ก่อให้เกิดความรุ่นแรงซึ่งแอบแฝงอยู่ในอัตบุคคลสมัยใหม่และการสร้างมโนท้ศน์อัตบุคคลสมัยใหม่นั้นเกิดขึ้นจากการปราบปราม (Suppression) คู่ตรงข้าม และโดยผ่านความพยายามที่จะทำการศึกษาในเชิงอัตถิภาวะไปยังรากเหง้าของความรุนแรงของอัตบุคลสมัยใหม่นี้เอง งานวิจัยนี้ค้นพบว่าความรุ่นแรงที่แอบแฝงอยู่ในอัตบุคคลสมัยใหม่นั้นเป็นปฏิกิริยาตอบสนองในเชิงตรรกะและโดยธรรมชาติต่อ “ความหวาดกลัว” (Terror) ซึ่งเป็นการตอบสนองทางอารมณ์ต่อใจกลาง (Core) ของเงื่อนไขของความเป็นมนุษย์ ซึ่งนั่นก็คือ “ความว่างเปล่า” (Nothingness) ในใจกลางของความเป็นมนุษย์