องค์ประกอบเชิงวัฒนธรรมของอินเดียต่อการประกอบสร้างเทศกาลอุลลัมพนา

บทคัดย่อ

เทศกาลอุลลัมพนา (วันแห่งความปีติยินดีของ/แด่พุทธะ) หรือที่รู้จักในชื่อ อวี๋หลันเผินจิง หรือ จงหยวนจิง ในภาษาจีน ตรงกับวันสุดท้าย (วันที่ 15 กรกฎาคม ตามปฏิทินจันทรคติจีน) ของช่วงฤดูฝนเป็นเวลาสามเดือนของคณะสงฆ์ (ในช่วงพ้นฤดูร้อนหรือช่วงฤดูฝน) เทศกาลดังกล่าวเปี่ยมล้นไปด้วยกุศลบุญซึ่งจัดขึ้นโดยอำนวยความสะดวกให้กับคณะสงฆ์ สำหรับประกอบพิธีกรรมและที่เป็นไปโดยปราศจากอุปสรรค การประกอบพิธีกรรมทำขึ้นเพื่อชุบชูช่วยเหลือดวงวิญญาณบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว รวมถึงบิดามารดาและวงศ์วานเครือญาติให้หลุดพ้นจากความทุกข์ ลักษณะอันโดดเด่นและแตกต่างของพระพุทธศาสนาในประเทศจีนเป็นผลมาจากการแผ่ซึมและการผสมผสานกลมกลืนกันระหว่างพระพุทธศาสนาและคุณลักษณะเฉพาะของวัฒนธรรมจีนที่ยังคงดำรงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน การผสานกันในเทศกาลอุลลัมพนาของพระพุทธศาสนาในประเทศจีน นับเป็นตัวอย่างสำคัญที่สะท้อนให้เห็นถึงการประสานเป็นหนึ่งเดียวอย่างสมบูรณ์มากที่สุดเท่าที่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์ของสองอารยธรรมเก่าแก่โบราณที่สำคัญของโลก จะสังเกตเห็นว่า ในบางครั้ง นักวิชาการหลายท่านให้ความสนใจที่จะศึกษาเทศกาลอุลลัมพนา นับตั้งแต่ อุลลัมพนสูตรที่เริ่มต้นเดินทางจากประเทศอินเดียแผ่เข้าสู่ประเทศจีน บทความนี้มุ่งศึกษาองค์ประกอบเชิงวัฒนธรรมของอินเดียต่อการประกอบสร้างเทศกาลอุลลัมพนา ในกรณีศึกษาเพิ่มเติมเพื่อสำรวจการเปลี่ยนแปลงรูปแบบของเทศกาลอุลลัมพนาในประเทศจีน โดยศึกษาจากแหล่งข้อมูลชั้นปฐมภูมิที่สามารถสืบค้นได้ การประกอบสร้างความเป็นจีน ความเป็นจีนในการตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของเทศกาล สามารถกล่าวได้ว่ามีอิทธิพลหรือส่งผลไม่มากก็น้อยต่อการเปลี่ยนแปลงรูปแบบของพระพุทธศาสนาในประเทศจีน