Knowledge Transfer Process from University to Community: a Case Study of Viharn Phra Chao Pun Ong Conservation Project, Wat Pong Sanuk, Lampang Province

Main Article Content

Kanokkorn Jeena
Alongkorn Khutrakun

Abstract

Using a university’s community service project as a case study, this article aims to (1) explain knowledge transfer processes between university and community, (2) analyze roles of actors in knowledge transfer process from both knowledge creators’ and knowledge receivers’ perspective, and (3) identify success factors in transferring knowledge based on a case study of Viharn Phrachao Pun Ong Conservation Wat Pong sanuk, Lampang Province.   Analyzing from data collected from key informants via in-depth interviews, focused group interviews, and non-participative observations, it was found that knowledge transfer process is based on interchangeably roles of creators and receivers of knowledge. The interactions of both parties dynamically occur in various forms namely; socialization, externalization, combination, and internalization, which effect how they apply transferred knowledge in their own context. In order to successfully transfer knowledge, both university and community must have a clear shared vision and an open-minded mindset.

Article Details

How to Cite
Jeena, K., & Khutrakun, A. (2018). Knowledge Transfer Process from University to Community: a Case Study of Viharn Phra Chao Pun Ong Conservation Project, Wat Pong Sanuk, Lampang Province. Political Science and Public Administration Journal, 9(1), 59–80. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/polscicmujournal/article/view/102504
Section
Research Article

References

ภาษาไทย
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2550). ปงสนุก คนตัวเล็กกับการอนุรักษ์. กรุงเทพฯ: สมาคมอิโคโมสแห่งประเทศไทย.

ณรัฐ ประสุนิงค์. (2558). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการสื่อสาร. สืบค้นเมื่อ 1 ธันวาคม 2559, จาก http://naratcomputereducation.blogspot.com/

นิภาภรณ์ ใจคำ. (2549). กระบวนการเรียนรู้และถ่ายทอดความรู้ของกลุ่มอาชีพและสลักช้างไม้บ้านจ๊างนัก อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาอาชีวศึกษา, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

บุญดี บุญญากิจ. (2547). การจัดการความรู้จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ.

บุญฤทธิ์ จันทร์คำ. (2550). การถ่ายทอดความรู้เพื่อการพึ่งตนเองแบบเศรษฐกิจพอเพียงในเกษตรกรเผ่าลีซอ บ้านแปกแซม อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาภูมิสังคมอย่างยั่งยืน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

ประภัสสร แสนไชย. (2554). กระบวนการถ่ายทอดความรู้หัตถกรรมผ้าฝ้ายทอมือของชุมชนบ้านดอนหลวง จังหวัดลำพูน. การค้นคว้าแบบอิสระศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ยุรพร ศุทธรัตน์. (2552). องค์การเพื่อการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วรลัญจก์ บุญยสุรัตน์. (2558). การบูรณะวิหารพระเจ้าพันองค์ วัดปงสนุก จังหวัดลำปาง แบบมีส่วนร่วม: บทเรียนและประสบการณ์ของคนตัวเล็กกับการอนุรักษ์. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 7(2), 92-109.

วิจารณ์ พานิช. (2546). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการจัดการความรู้. กรุงเทพฯ: สายธุรกิจ.

วิมลมาศ ปฐมวณิชกุล. (2551). รูปแบบการถ่ายทอดความรู้เพื่อส่งเสริมการส่งเสริมการเรียนรู้ทางการตลาดของกลุ่มผลิตภัณฑ์ชุมชน. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น. ฉะเชิงเทรา: มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

สาธุลี โนมูล. (2544). กระบวนการถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ด้านการเกษตรบนที่สูงอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาชุมชนม้ง บ้านสันป่าเกี๊ยะ ตำบลแม่นะ อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12. สืบค้นเมื่อ 11 กรกฎาคม 2560 จาก http://www.nesdb.go.th/ewt_news.php?nid=6420

หทัยรัตน์ สามิบัติ. (2540). การถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการให้โภชนาการแก่เด็กเล็กของมารดาในชุมชนชนบท. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

องอาจ พรมไชย. (2539). กระบวนการถ่ายทอดความรู้ของชาวไทยลื้อเกี่ยวกับการรักษาพยาบาลด้วยสมุนไพร. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

อิโคโมสไทย. (2550). อิโคโมสกับบทบาทของเครือข่ายการอนุรักษ์และพัฒนามรดกทางวัฒนธรรมในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง. 

ภาษาอังกฤษ
Davenport, T. H. & Prusak, L. (1998). Working Knowledge: How organizations manage what they know. Massachusetts: Harvard Business School Press.

Hideo Yamazaki. (1999). Measurement Analysis Knowledge Management. Tokyo: The Yama Group.

Ikujiro Nonaka & Ryoko Toyama. (2003). The knowledge-creating theory revisted: knowledge creation as a synthesizing process. Journal of Knowledge Management Research & Practice, 1, 2-10.