ดอกเบี้ยอำพรางในสัญญากู้ยืมเงินประเภทสินเชื่อส่วนบุคคลของสถาบันการเงิน

บทคัดย่อ

สัญญากู้ยืมเงินประเภทสินเชื่อส่วนบุคคลของสถาบันการเงิน เป็นสัญญากู้ยืมเงินที่มีผู้ใช้บริการอย่างกว้างขวาง เนื่องจากสามารถเข้าถึงได้โดยสะดวกและไม่ต้องมีบุคคลค้ำประกัน อย่างไรก็ดี เมื่อสัญญากู้ยืมเงินประเภทนี้มีการผิดนัดชำระหนี้ที่ทำให้เกิดการฟ้องร้องดำเนินคดีต่อศาลเป็นจำนวนมาก การศึกษานี้จึงได้ศึกษาปัญหาการเรียกเก็บดอกเบี้ยและเงินประเภทอื่นเพิ่มเติมจากดอกเบี้ยในสัญญากู้ยืมเงินประเภทสินเชื่อส่วนบุคคลของสถาบันการเงิน และศึกษากฎหมายที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พระราชบัญญัติห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ. 2560 พระราชบัญญัติดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมของสถาบันการเงิน พ.ศ. 2523 และพระราชบัญญัติธุรกิจสถาบันการเงิน พ.ศ. 2551

ผลการวิจัยพบว่า ตามสัญญากู้ยืมเงินประเภทสินเชื่อส่วนบุคคลของสถาบันการเงิน มีกฎหมายให้อำนาจแก่สถาบันการเงินซึ่งเป็นผู้ให้กู้มีสิทธิคิดดอกเบี้ยเงินกู้ได้ในอัตราที่สูงกว่าร้อยละ 15 ต่อปี ตามบทบัญญัติของพระราชบัญญัติดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมของสถาบันการเงิน พ.ศ. 2523 นอกจากนั้นยังมีการเรียกเก็บเงินประเภทอื่นเพิ่มเติมโดยใช้ชื่อเรียกที่ต่างกันออกไป เช่น ค่าธรรมเนียม ซึ่งจะถูกนำไปคำนวณรวมกับดอกเบี้ยทำให้ผู้กู้ต้อง แบกรับภาระหนี้ในอัตราสูง โอกาสในการชำระหนี้ทำได้ยาก จึงควรมีการปรับปรุงแก้ไขกฎหมายเพื่อแก้ไขปัญหาการเรียกเก็บเงินซ้ำซ้อนโดยหลีกเลี่ยงไปใช้ชื่อเรียกอื่นๆ และควรมีหน่วยงานที่ดูแลการทำสัญญากู้ยืมเงินประเภทสินเชื่อส่วนบุคคลของสถาบันการเงินโดยตรงต่อไป