The Tourism Management Potential of Kham Yat Palace to Historical Tourism Destination Based on Community’s Participation

Authors

  • Thanawat Dokchan Lecturer, Tourism Management Major, Faculty of Management Science, Silpakorn University
  • Nattharikran Kaewnil Independent Scholar
  • Tabanporn Yipsumpoomipijit Independent Scholar

Keywords:

tourism management, participation, historical tourism attraction, Kham Yat palace

Abstract

The research, The Potential Management of Kham Yat Palace to Historical Tourism Attraction through Community Participation, aimed to study the potential of tourism management in the Kham Yat Palace area towards historical tourism through community participation. This study was qualitative research. The tool used in the data collection was a semi-structured interview with purposive sampling and snowball sampling of 39 people. The study found that the Kham Yat Palace area had outstanding tourism resources, including the ancient Kham Yat Palace site and community temple. It had an interesting history and architecture that can be designated as a tourist attraction in Kham Yat Subdistrict. Still, there was a lack of management in terms of budget, human resources public, relations, and creating a network of cooperation and community participation, including the inheritance of historical stories, restoration, and management of the surrounding area for thorough benefits. The research also proposed guidelines for promoting community participation based on the participation process of people in the community and those involved in the area to help drive various projects or ideas to become concrete from the discussion meeting, opinions sharing, and support from every sector.

References

กรมส่งเสริมการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2565). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของภาคีและเครือข่ายในงานส่งเสริมการเกษตร. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาการถ่ายทอดเทคโนโลยีกรมส่งเสริมการเกษตร.

กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดอ่างทอง. (2559). พระตำหนักคำหยาด. สืบค้นจาก http://www.angthong.go.th/2564/ebook_strategy.

ครองฤทธิ์ ภูมิจิตร. (2553). ความสําคัญของวัดที่มีอาคารทรงตําหนักในสมัยอยุธยาตอนปลายกรณีศึกษาวัดโพธิ์ประทับช้างวัดมเหยงคณ์ วัดกุฎีดาววัดพุทไธศวรรย์ และพระตําหนักคําหยาด (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.

จิตประสงค์ สุลิเดช. (2560). การมีส่วนร่วมของครัวเรือนในการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน บ้านนาด้วง เมืองวังเวียง แขวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยแม่โจ้, เชียงใหม่.

จิตศักดิ์ พุฒจร, ทิพย์สุดา พุฒจร, ศุภรัตน์ แสงฉัตรแก้ว, สไบทิพย์ มงคลนิมิตร์, เกศราพร พรหมนิมิตกุล, จิรัชญา โชติโสภานนท์, ฐิติมา เวชพงศ์, และ ธนวรรษ ดอกจันทร์. (2561). การพัฒนาแนวทางการตลาดที่เหมาะสมสำหรับสินค้าการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ท้องถิ่น (Local Experience) ของประเทศไทย ภายใต้โครงการ The LINK (รายงานการวิจัย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชมภูนุช หุ่นนาค. (2559). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ในจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 27(1), 39-46.

ญาณาธร เธียรถาวร. (2563). การมีส่วนร่วมของชุมชนกับการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์อำเภอสรรคบุรี จังหวัดชัยนาท. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 11(2), 293 - 308.

ณัฐพร ดอกบุญนาค และ ฐาปกรณ์ ทองคํานุช. (2556). รายงานการวิจัยเรื่อง การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยว กรณีศึกษาชุมชนในตลาดร้อยปีสามชุกอําเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: กองทุนส่งเสริมการวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.

ดำเกิง อัศวสุนทรางกูร. (2562). บุพปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์อย่างยั่งยืนของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(4), 1126 - 1139.

เตือนใจ จันทร์หมื่น. (2562). การศึกษาองค์ประกอบการท่องเที่ยว 5A’S ที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอเมือง จังหวัดน่าน (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.

ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์กรณีศึกษาหมู่บ้านอรัญญิกจังหวัดพระนครศรีอยุธยา (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, ปทุมธานี.

นภารัตน์ อยู่ประเสริฐ และไพฑูรย์ มนต์พานทอง. (2562). แนวทางการพัฒนาการสื่อความหมายในอุทยานประวัติศาสตร์พนมรุ้ง จังหวัดบุรีรัมย์. Veridian E-Journal, 12(4), 1630-1648.

บงกชกร ทองสุก. (2562). การมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนเมืองเก่าจังหวัดสุโขทัย. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 11(2), 31 - 38.

ประพันธ์ ประทุมวรรณ. (2560). พระตำหนักคำหยาด จังหวัดอ่างทอง. สืบค้นจาก http://www.talad-tongchom.rmutt.ac.th/2017/07/20/khamyard/

สมจิตร์ อินทมโน และ ปาริชาติ วิสุทธิสมาจาร. (2557). การท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์: กรณีศึกษาลุ่มน้ําทะเลสาบสงขลา. บทความวิจัยการประชุมวิชาการการพัฒนาชนบทที่ยั่งยืน ครั้งที่ 4 ประจําปี 2557 วันที่ 11-13 มิถุนายน 2557. น. 230 -235. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สุภาภรณ์ ประสงค์ทัน และ วรางคณา อดิศรประเสริฐ. (2559). การเสริมสร้างขีดความสามารถของบุคลากรการท่องเที่ยวเพื่อรองรับการขึ้นทะเบียนมรดกโลกของวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 10(4), 89-100.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2562). พระตำหนักคำหยาด. สืบค้นจาก https://cbtthailand.dasta.or.th/webapp/relattraction/content/431/

Cohen, J. M. and Uphoff, N. T. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measure for Project Design Implementation and Evaluation: Rural Development Committee Center for international Studies. New York: Cornell University Press.

Feilden, B. M., and Jokilehto, J. (1998). Management guidelines for world cultural heritage sites: ICCROM, Rome.

Downloads

Published

2024-07-02

Issue

Section

Research article