COMMUNITY LEARNING PROCESS IN AGRICULTURAL LAND MANAGEMENT AND COMMUNITY FOREST: A CASE STUDY OF KHAM PLALAI VILLAGE, BAN DONG SUBDISTRICRT, UBONRATANA DISTRICT, KHON KAEN PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research aims to study the history and knowledge in legal rights to hold land and forest communities 2) to study the problems arising from the invasion of public space in area communities home many fish, and 3) to analyze people's experiences and lessons in community forest management community. Research quality (Qualitative research) by selecting a specific target groups by area Kham Plalai village, Ban Dong District, Ubonratana District, Khon Kaen Province. Data collecting by interview, observation and focus group discussion, then import the data that has been analyzed in substance. Presentation of information be analyzed with in-depth interviews, including the various observations, secondary information descriptive presentation of data representing the average. The study found that; The people in Kham Plalai village, Ban Dong District, Ubonratana District, Khon Kaen Province they are learning process of sufficiency economy. The learning process starts from the aggregation of community leaders who pushed the initiative, leading to practice using the leadership. They have to convey knowledge to people in the community, people in the community to learn together. They have to enhance the knowledge, they have ability to though, analyze the cause of the problem. They can find for new alternatives in development, and they can resolve issues with the knowledge of the change. The community growing with the awareness of the community focus on fixing problems together, In the end the community has strengthened and can rely on himself as a good community and can also convey the knowledge of the various communities, were the alternative for the other communities for formulating and deploying fit their community.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
2. กังสดาล เชาว์วัฒนกุล. (2558).การบริหารจัดการป่าโดยอาศัยการมีส่วนร่วมของชุมชน: กรณีศึกษาป่าชุมชนร่มโพธิ์ทอง อำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 41(2), 19-31.
3. จินตวีร์ เกษมศุข. (2554). การสื่อสารกับการเปลี่ยนแปลงของสังคม.ค้นเมื่อ 18สิงหาคม 2558, จาก https://lib.vu.ac.th/ULIB/dublin.php?ID=13399115657
4. ชาติชาย ณ เชียงใหม่. (2543). การบริหารการพัฒนาชนบท เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชน.กรุงเทพฯ: 21 เซ็นจูรี่.
5. นิเวช เตชะบุตร. (2555). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารกองทุนหลักประกันสุขภาพระดับท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนตำบลสบปราบ จังหวัดลำปาง. รายงานการค้นคว้าแบบอิสระ ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
6. ธีรวงศ์ เหล่าสุวรรณและคณะ. (2559). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการป่าชุมชน: กรณีศึกษาป่าชุมชนโคกกระโหล่ง-โป่งแดง ตำบลหนองเรือ อำเภอนาเชือก จังหวัดมหาสารคาม.วารสารหาดใหญ่วิชาการ, 14(2), 149 – 169.
7. เดือนนภา ภู่ทอง. (2561). การจัดการป่าชุมชนเพื่อความยั่งยืนโดยการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมสาธารณะ และจารีตประเพณีท้องถิ่นในพื้นที่ภาคเหนือ, วารสารการบริหารและการจัดการ, 6(2),80 – 94.
8. พิมจันทร์ แสงจันทร์, ศาศวัต แพ่งแพ และวิมล มิระสิงห์. (2557).รูปแบบการจัดการทรัพยากรธรรมชาติของชุมชนอยางยั่งยืน: กรณีศึกษาป่าชุมชน เขาราวเทียนทองจังหวัดชัยนาท. วารสารจันทร-เกษมสาร, 20(39), 19 – 28.
9. ไวพจน์ ดวงจันทร์, จุฑามาส ทองบัวร่วง และภูมิพัฒน์ ชมภูวิเศษ. (2560). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์เพื่อเพิ่มมูลค่าสินค้า จากการต่อยอดภูมิปัญญาท้องถิ่น ประเภทของที่ระลึก : กรณีศึกษาแหล่งมรดกโลกบ้านเชียง ตําบลบ้านเชียง อําเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี.วารสารวิชาการสันตพล, 1(2), 1 – 8.
10. ศิริชัย พันธุ์เจริญ. (2546). การปรับตัวของปกากะญอในการจัดการทรัพยากรตามแบบประเพณีภายใต้บริบทกฎหมายของรัฐ.
รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
11. สุชาวดี ชูเอน.(2555). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการป่าชุมชน: กรณีศึกษาตำบลวังมะปราง อำเภอวังวิเศษ จังหวัดตรัง.วารสารวิทยบริการ, 23(3), 43 – 53.
สุพิชาณาย์ อภัยสุวรรณ. (2552). การมีส่วนร่วมของประชาชนในโครงการพัฒนาตำบล ขององค์การบริหารส่วนตำบลสะเมิงเหนือ 12. อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่.รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
13. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.(2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ พ.ศ. 2555 – 2559.ค้นจาก https://www.nesdb.go.th/download/article/article_20160323112431.pdf
14. อคิน รพีพัฒน์. (2527). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาชนบทในสภาพสังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
15. อานันท์ กาญจนพันธุ์ และมิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด. (2538). วิวัฒนาการของการบุกเบิกที่ดินทำกินในเขตป่า: กรณีศึกษาภาคเหนือตอนบน.กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.