แนวทางการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬสู่การเป็นสถานีขนส่งผู้โดยสารอัจฉริยะ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและปัญหาของการให้บริการของสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬ 2) เพื่อศึกษาการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬสู่การเป็นสถานีขนส่งผู้โดยสารอัจฉริยะ และ 3) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬ สู่การเป็นสถานีขนส่งผู้โดยสารอัจฉริยะ ใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนที่มาใช้บริการสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬ จำนวน 200 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ ซึ่งมีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.98 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัจจุบันของการให้บริการสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬ อาคารมีขนาดใหญ่สามารถรองรับผู้โดยสารได้ดี ระบายอากาศได้ดี มีป้ายบอกรายละเอียดห้องต่างๆ และเส้นทางเดินรถ ปัญหาของการให้บริการ คือ ขาดการนำเทคโนโลยีเข้ามาประยุกต์ใช้ 2) ผลการศึกษาการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬสู่การเป็นสถานีขนส่งผู้โดยสารอัจฉริยะ พบว่า ต้องการการพัฒนาด้านบุคลากรสูงที่สุด และ 3) แนวทางการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดบึงกาฬสู่การเป็นสถานีขนส่งผู้โดยสารอัจฉริยะ พัฒนาระบบการจองตั๋วและการซื้อตั๋วโดยสารออนไลน์ ติดตั้งระบบการรักษาความปลอดภัย มีศูนย์บริการเพื่อสนับสนุนทางเทคนิค โดยการใช้ระบบดิจิทัล อบรมบุคลากรเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ให้มีความสามารถด้านภาษาต่างประเทศ
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
กรมการขนส่งทางบก. (2542). ระเบียบกรมการขนส่งทางบก พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: กรมการขนส่งทางบก.
กรมโยธาธิการและผังเมือง. (2565). มาตรฐานงานก่อสร้างอาคารของกรมโยธาธิการและผังเมือง. กรุงเทพฯ: กรมโยธาธิการและผังเมือง.
กระทรวงมหาดไทย. (2565). แนวทางการป้องกันและลดอุบัติเหตุทางถนน. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย.
ชัลวาลย์ เรืองประพันธ์. (2556). สถิติพื้นฐาน. ขอนแก่น: ภาควิชาสถิติ คณะวิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นันทวัน วงศ์ขจรกิตติ. (2559). ศึกษาการให้บริการจังหวัดอัจฉริยะในประเทศไทย. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(3), 365-377.
ปิยะภรณ์ เนียมคล้าย,นัฐภา เนียมคล้าย,พรมณีวรรณ บุญอินทร์ และธนัญญา ศรีสุข. (2562). ศักยภาพการจัดการระบบขนส่งทางบกกรณีศึกษาการพัฒนาขนส่งสาธารณะ จังหวัดพิษณุโลก. วารสารวิชาการนอร์ทเทิร์น, 9(4), 50-61.
________. (2564). แผนปฏิบัติการพัฒนาสถานีขนส่งผู้โดยสารสาธารณะทุกระบบของกระทรวงคมนาคม เพื่อให้ได้มาตรฐานสำหรับคนทุกคน พ.ศ. 2566 –2570. กรุงเทพฯ: กรมการขนส่งทางบก.
พงษ์ศักดิ์ กีรติวินทกร. (2564). แนวคิด Smart Digital Technology สร้างความเป็นเลิศบริการขนส่งสาธารณะของไทยขับเคลื่อน บขส. สู่ Digital Transport. สืบค้นเมื่อวันที่ 14 เมษายน 2567. จาก https://www.thailandplus.tv/ archives/271180.
________. (2565). ระเบียบกรมการขนส่งทางบก. กรุงเทพฯ: กรมการขนส่งทางบก.
สมชาย วรกิจเกษมสกุล. (2554). ระเบียบวิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่3. อุดรธานี: โรงพิมพ์อักษรศิลป์.
สรัญยา พ่วงพันธ์. (2557). แนวทางการบริหารจัดการพื้นที่ส่วนบริการระบบเชื่อมต่อของระบบขนส่งมวลชน: กรณีศึกษา สถานีขนส่งโดยสารกรุงเทพฯ (จตุจักร). วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานนโยบายและแผนการขนส่งและจราจร. (2563). แผนแม่บทการพัฒนาระบบขนส่งสาธารณะจังหวัดบึงกาฬ พ.ศ. 2563-2580. กรุงเทพฯ: กระทรวงคมนาคม.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561).แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560 – 2564. สืบค้นเมื่อวันที่ 14 เมษายน 2567. จาก https://www.nesdb.goth/ewt_dl_link.php?nid=6422.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2546). ระเบียบวิธีการวิจัยสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่12. กรุงเทพฯ : เฟื่องฟูา ปริ๊นติ้ง.
อภิษฎา สุทธิอัมพร. (2565). แนวทางการพัฒนาการขนส่งอัจฉริยะเพื่อเชื่อมต่อการเดินทางระหว่างท่าอากาศยานขอนแก่น. วารสารวิชาการการบิน การเดินทาง และการบริการ, 1(1), 47-72.
Cronbach, L.J. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika, 16, 297 – 334.