ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ภาษาจีนโดยใช้วิธีการสอนแบบสถานการณ์จำลองที่มีต่อความรู้ ด้านคำศัพท์และความสามารถด้านการพูดของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความรู้ด้านคำศัพท์ภาษาจีนของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี โดยใช้วิธีการสอนแบบสถานการณ์จำลองก่อนเรียนและหลังเรียน 2) เปรียบเทียบความสามารถด้านการพูดภาษาจีนของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี โดยใช้วิธีการสอนแบบสถานการณ์จำลองก่อนเรียนและหลังเรียน 3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความรู้ด้านคำศัพท์และความสามารถด้านการพูดภาษาจีนหลังเรียนของกลุ่มตัวอย่างคือนักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาขาภาษาจีน จำนวน 45 คน ใช้การสุ่มแบบกลุ่มโดยมีหมู่เรียนเป็นหน่วยสุ่ม เป็นการวิจัยกึ่งทดลองแบบ one-group pretest-posttest design เครื่องมือวิจัย ได้แก่ แผนการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ภาษาจีน 24 ชั่วโมง แบบวัดความรู้ด้านคำศัพท์และแบบวัดความสามารถการพูดภาษาจีนของสถาบัน HANBAN สถิติที่ใช้คือ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Dependent Samples T-test และ Pearson Correlation ผลการวิจัยพบว่า
- ความรู้ด้านคำศัพท์ภาษาจีนของนักศึกษาที่เรียนโดยใช้วิธีการสอนแบบสถานการณ์จำลองมีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน
- ความสามารถด้านการพูดภาษาจีนของของนักศึกษาที่เรียนโดยใช้วิธีการสอนแบบสถานการณ์จำลอง มีคะแนนเฉลี่ย
หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน - ความรู้ด้านคำศัพท์ภาษาจีนและความสามารถด้านการพูดภาษาจีนหลังเรียนมีความสัมพันธ์ในระดับสูง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
กนกวรรณ พรหมทอง. (2565). การจัดการเรียนรู้แบบสถานการณ์จำลองสำหรับการพัฒนาภาษาอังกฤษ. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กัญญานัฐ สมหมาย. (2566). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาจีนและการมีส่วนร่วมในการเรียนรู้. นครราชสีมา: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
จิรารัตน์ ประยูรวงษ์. (2562). การเรียนรู้คำศัพท์ภาษาจีนในบริบทห้องเรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิภาวี ไชยทองศรี. (2563). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษผ่านสถานการณ์จำลอง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2559). รายงานการสำรวจและวิเคราะห์ระบบการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สุวพิชญ์ ตั๋นต๊ะพันธ์. (2560). การฝึกพูดภาษาจีนในบริบทคนไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
หวัง เทียนซง. (2561). พื้นฐานการออกเสียงภาษาจีนสำหรับผู้เรียนภาษาไทย. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Angelini. (2019). Developing Speaking Skills through Simulated Activities. London: Educational Press.
Hamad & Alnuzaili. (2022). Simulation Strategies in EFL Teaching. New York: Language Learning Publishers.
Herbert & Sturtridge. (1979). Simulation Teaching in Language Learning. Cambridge: Cambridge University Press.
Zhang & Li. (2023). Global Perspectives on Chinese Education. Shanghai: Shanghai Education Press.
Zhang & Liu. (2022). Chinese Vocabulary Development and Pronunciation. Beijing: Chinese University Press.