การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศศูนย์ศึกษาเรียนรู้ระบบนิเวศ ป่าชายเลนสิรินาถราชินี อำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ (Ecotourism management: A case study of Sirinart Rajini ecosystem learning center, Pranburi District, Prachuap Khiri Khan Province)

Main Article Content

อุมาพร บุญเพชรแก้ว (Umaporn Boonpetchkaew)
อิสระพงษ์ พลธานี (Issarapong Poltanee)

Abstract

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศศูนย์ศึกษาเรียนรู้ระบบนิเวศป่าชายเลนสิรินาถราชินี อำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ 3) ศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศศูนย์ศึกษาเรียนรู้ฯ ประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักท่องเที่ยว ผู้วิจัยเลือกเทคนิคการสุ่มตัวอย่างโดยไม่คำนึงถึงความน่าจะเป็น (Non-Probability) ใช้วิธีการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive Sampling) และได้จำนวนกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการเก็บข้อมูลเชิงปริมาณ จำนวน 380 คน และทำการวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive Statistics) และการวิเคราะห์สถิติเชิงอนุมาน (Inferential Statistic) ที่เกี่ยวข้อง ประกอบด้วย t-test และ One-way ANOVA (F-test) ผู้วิจัยพบว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นเพศหญิงอยู่ในช่วงอายุ 21 – 30 ปี มีสถานภาพโสด การศึกษาระดับปริญญาตรี ประกอบอาชีพเป็นพนักงานบริษัทเอกชน มีรายได้ต่อเดือนประมาณ 20,001 – 30,000 บาท  งานวิจัยพบว่า (1) ความคิดเห็นต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้านพื้นมีความโดดเด่นมากที่สุด แหล่งท่องเที่ยวมีเอกลักษณ์เฉพาะถิ่นที่โดดเด่นมากที่สุด ในประเด็นการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้านกิจกรรมและกระบวนการ พบว่าความสะอาดของแหล่งท่องเที่ยวมีความสำคัญมากที่สุด ความคิดเห็นต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้านการจัดการ พบว่าป้ายให้ความรู้เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศมีระดับคะแนนมากที่สุด และความคิดเห็นต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้านการมีส่วนร่วม นั้นพบว่า เปิดโอกาสให้คนในท้องถิ่นมีรายได้จากการท่องเที่ยวมีความสำคัญมากที่สุด ในประเด็นด้านแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศศูนย์ศึกษาเรียนรู้ฯ ผู้วิจัยพบว่าควรเพิ่มความสะดวกสบายให้แก่นักท่องเที่ยวในการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ควรแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับที่พักสำหรับนักท่องเที่ยว และมุ่งเน้นการทำการตลาดไปสู่กลุ่มลูกค้าเป้าหมายมากขึ้น นอกจากนี้ควรเพิ่มเติมในประเด็นการมีส่วนร่วมของชุมชน โดยให้คนในท้องถิ่นร่วมแสดงความคิดเห็น วิธีการ และแนวทางปฏิบัติในการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในแหล่งท่องเที่ยว 4) การทดสอบค่าที (t-test) และการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว (One – way ANOVA) พบว่า นักท่องเที่ยวที่มี เพศ อายุ ระดับการศึกษา ต่างกันมีความคิดเห็นต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของศูนย์การเรียนรู้ระบบนิเวศฯ แตกต่างกันที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ .05


This research attempted to study on an ecotourism development at Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center, Pranburi District, Prachuap Khiri Khan Province. This study is based on surveys with 3 objectives, namely 1) to study the attitude of tourists towards ecotourism at Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center in Pranburi District, Prachuap Khiri Khan Province;  2) to compare tourists’attitudes towards ecotourism management in Prachuap Khiri Khan Province; and 3) to study guidelines and approaches for ecotourism development at Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center. The samples was tourists who visited Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center. Non-probability sampling, purposive Sampling, and questionnaires were applied to elicit data. There were 380 samples. The data was analyzed by using t-test and one-way ANOVA (F-Test). In terms of personal information of the respondents, the study showed that 1) most of the tourists were single female, aged between 21 to 30 years old, with bachelor’s degree and their monthly income was around 20,001-30,000 Baht. Most of them worked as for private companies. 2) Considering the attitude of tourists towards ecotourism management, there are certain issues, namely: 2.1) regarding location, the uniqueness of the attraction is the most mentioned; 2.2) pertaining to the process and activity, the result revealed that cleanliness of the attractions is the most raised; 2.3) referring management system, the result revealed that tourist information and route-guidance signs are the most favourable; and  2.4) regarding participation, it was found that opportunities for local people to earn money from tourism is the most voiced. 3) issue about the guidelines for ecotourism development at this Learning Center, it is recommended that facilities in terms of tourist accessibility should be improved. Additionally, detailed information on the accommodation for tourists should be informed focusing more on target marketing. Community participation, that is to say, giving local people an opportunity to express their opinions on guidelines for ecotourism in the tourist attraction should be promoted as well. 4) In terms of data analysis, t-tests and analysis of variance (One – way ANOVA/ F-test) were used; it was found that different tourists from different backgrounds (genders, ages and educational levels) have different perceptions and opinions on ecotourism at Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center with statistically significant at the level of 0.05.

Article Details

Section
บทความประจำฉบับ

References

Anandaraj, M. (2015). Eco-tourism : origin and development. IJMH International Journal of Management and Humanities. [Online]. Retrieved May 1, 2018 from https://researchscript.com/wp-content/uploads/2015/06/IJMH020101.pdf

Benjachaya, Somchai. (2006). Ecotourism (การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ). In Community forest management and forestry professional development. Chiang Mai: Forestry Office.

Chatchakul, Nisa. (2012). Tourism Industry (อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว) (4th ed.). Bangkok: Chulalongkorn University.

Department of Tourism. (2012). Guidelines for the management of ecological tourist attractions in cultural history (แนวทางการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศทางประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรม). [Online]. Retrieved December 2, 2017 from https://www.tourism.go.th/assets/portals/2/news/914/1.PDF

Dokbunnak, Nattaporn. & Thongkamnush, Thapakorn. (2013). Participation of communities in tourism management, Case Study in the Hundred Years Sam Chuk district of Suphan Buri (การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยว กรณีศึกษาชุมชนในตลาดร้อยปีสามชุก อำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี). Phranakhon Si Ayutthaya: Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi.

Jarujittipant, Pisamai. (2015). Ecotourism Potential and Competitive Advantage on Koh Samui (ศักยภาพและความได้เปรียบเชิงแข่งขันของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเกาะสมุย). Silpakorn University Journal, 35(1): 61-82.

Jittangwattana, Bunlert. & Srikhampha, Pensiri. (2014). Sustainable Tourism Development (การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน) (3rd ed.). Bangkok: Thammasan.

Kerdpokha, Rungtawan. (2010). Guideline on Sustainable Ecotourism Development of Uthaithani Province (แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของจังหวัดอุทัยธานี). Master’s dissertation, National Institute of Development Administration. Bangkok, Thailand.

Krejcie, Robert V. & Morgan, Daryle W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30: 607-610.

Khumthanom, Napatsorn. & Jarianprasert, Nittaya. (2015). Thai Tourist’s Needs Towards Ecotourism in Suan Peung District, Ratchaburi Province (ความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ในอำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี). AccAB Journal, 1(3): 372-391.

Kaewsuriya, Rampaipan. (2013). Sustainable tourism (การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน) In Training Kit Introduction to tourism and tourism. Sukhothai Thammathirat. Bangkok, Thailand.

Luekveerawattana, Rumpapak. & Ritthichairoek, Alisa. (2018). Studying personal factors’ satisfactions toward the marketing mix of Don Hoi Lot in Samut Songkhram (การศึกษาปัจจัยส่วนบุคคลของนักท่องเที่ยว กับความพึงพอใจในส่วนประสมทางการตลาดของแหล่งท่องเที่ยวดอนหอยหลอด สมุทรสงคราม). Silpakorn University Journal, 38(2): 103-120.

Ngamyingyong, Nittaya. & Silanoi, La-iard. (2017). Guidelines on Sustainable Tourism Development at The Lakha Community on The Banks of Damnoensaduak Canal in Samutsakhon and Ratchaburi Provinces (แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี). Dusit Thani College Journal, 11(1): 149-166.

Office of the National Economic and Social Development Board. (2013). Study Report Northeastern region Sustainable ecotourism on the green route (รายงานผลการศึกษา กรณีพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนบนเส้นทางสีเขียว). [Online]. Retrieved December 2, 2012 from https://www.nesdb.go.th/ewt_w3c/ewt_dl_link.php?nid=2643

Prachuap Khiri Khan Governor’s Office. (2017). Strategic Tourism in Prachuap Khiri Khan (แผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวจังหวัดประจวบคีรีขันธ์). [Online]. Retrieved December 2, 2012 from https://www.prachuapkhirikhan.go.th/_2018/news_research

Pornprasit, Piyanut. & Rurkkhum, Sutthinee. (2015). An Importance-Performance Analysis Tool for Effective Ecotourism Management (เครื่องมือการวิเคราะห์ความสำคัญและผลการดำเนินงานเพื่อการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างมีประสิทธิภาพ). Journal of Management Sciences, 32(1): 123-144.

Pongnirundorn, Sirinan., Buatham, Ochanya. & Yodsuwan, Chatchaya. (2016). Guidelines for Effective Development In Tourism Management of Wang Nam Khiao District, Nakhon Ratchasima Province (แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา). MBA KKU Journal, 9(1): 234-259.

Pongwiritthon, Rattanun. (2016) Guidelines For Sustainable Chiang Mai Tourism Development According To The Attitude Of Tourists. (แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ตามทัศนะของนักท่องเที่ยวเพื่อความยั่งยืน). Journal of Humanities and Social Science Thonburi University, 10(22): 60-66.

Postica, D. & Cardoso, A. (2014). Current Development Level of Ecotourism and Eco-Touristic Products in Moldova. International Journal of Business and Social Science, 5(7): 84-94.

Ruengpraprapan, Chatchavarn. (2013). Basic statistics (สถิติพื้นฐาน) (1st ed.). Khon Kaen: Khon Kaen University.

Singcram, Pataniya., Kwanboonchan, Supranee. & Udompijitkun, Tamrong. (2014). Factor of Eco-Historical Tourism development in Puntainorasing Historical Area, Samutprakan Province (ปัจจัยพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศประวัติศาสตร์ในเขตพื้นที่ประวัติศาสตร์ พันท้ายนรสิงห์ จังหวัดสมุทรสาคร). Community University Engagement Journal, 33(1): 140-152.

Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center. (2017). Handbook of Sustainable Forest Afforestation Project. Sirinart Rajini Ecosystem Learning Center.

Teelanont, Sarisa. & Sophonjarasgool, Prakasit. (2016). Creative Tourism: choice-Survival of Tourism in Thailand (การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือก-ทางรอดของการท่องเที่ยวไทย). PTUjournal, 8(2): 206-215.

Ungjarean, Ruangratree. & Na Thalang, Chawalee. (2017). Potential Factors of Eco-Tourism in Samutsakhon (การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของจังหวัดสมุทรสาคร). Dusit Thani College Journal, 11(1): 133-148.

Untachai, Subchart. (2012). The Development of Integrated Ecotourism Marketing Management to be Sustainable in Upper Northeastern, Thailand (การพัฒนาระบบการจัดการการตลาดแบบบูรณาการเพื่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศให้ยั่งยืนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน). Udon Thani Rajabhat University. Udon Thani Rajabhat, Thailand.