การพัฒนารูปแบบกิจกรรมการออกกำลังกายโดยใช้ท่านาฏศิลป์ประยุกต์สำหรับผู้สูงอายุ (Development of physical activity model using applied dance arts for the elderly)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
บทความเรื่องนี้มีความมุ่งหมายสำคัญในการพัฒนารูปแบบกิจกรรมการออกกำลังกายโดยใช้ท่านาฏศิลป์ประยุกต์สำหรับผู้สูงอายุ โดยมุ่งศึกษาในประเด็นวิเคราะห์พฤติกรรมและความต้องการในการออกกำลังกายของผู้สูงอายุ และการพัฒนารูปแบบกิจกรรมการออกกำลังกายโดยใช้ท่านาฏศิลป์ประยุกต์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นผู้สูงอายุในศูนย์พัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ หมู่บ้านฟ้ารังสิต ตำบลบึงยี่โถ อำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี โดยใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง ซึ่งต้องผ่านการคัดเลือกจากเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลของศูนย์ฯ และมีความสมัครใจที่จะเข้าร่วมกิจกรรมที่อยู่ภายใต้การดูแลจากเจ้าหน้าที่ศูนย์ฯ จำนวน 30 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย มีการประเมินคุณภาพและความเหมาะสมจากผู้ทรงคุณวุฒิ ประกอบด้วย แบบสอบถามพฤติกรรมและความต้องการในการออกกำลังกายของผู้สูงอายุ สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าดัชนีความสอดคล้อง ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และได้ผ่านการรับรองการพิจารณาจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ ผลการศึกษา พบว่า กลุ่มตัวอย่างที่เข้าร่วมกิจกรรมเป็นผู้สูงอายุเพศหญิง ในภาพรวมมีพฤติกรรมการออกกำลังกายกันเป็นส่วนใหญ่ โดยมีค่าเฉลี่ย (x̄) เท่ากับ 3.88 และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) เท่ากับ 0.55 อีกทั้งผู้สูงอายุยังมีความต้องการในการออกกำลังกายอยู่ในระดับมากที่สุด โดยมีค่าเฉลี่ย (x̄) ในภาพรวมเท่ากับ 4.63 และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) เท่ากับ 0.55 สำหรับรูปแบบการออกกำลังกายโดยใช้ท่านาฏศิลป์ประยุกต์มาบูรณาการร่วมกับหลักคิดของนันทนาการและการออกกำลังกาย เพื่อส่งเสริมสุขภาวะของผู้สูงอายุ ซึ่งประกอบด้วยทั้งหมด 7 กิจกรรม โดยแบ่งออกเป็น 3 ช่วง ได้แก่ การอบอุ่นร่างกาย การออกกำลังกาย และการคลายอุ่น และยังนำหลักการด้านการเคลื่อนไหวที่เป็นอิสระที่มีความสัมพันธ์กับอารมณ์และความรู้สึกที่มีดนตรีประกอบ ใช้เวลาในการทำกิจกรรม จำนวน 16 ครั้ง ๆ ละ 1 ชั่วโมง 30 นาที พบว่าเป็นกิจกรรมที่มีคุณภาพและมีความเหมาะสมกับผู้สูงอายุในระดับมากที่สุด ผลการวิจัยนี้สามารถนำไปกำหนดเป็นแนวทางในการออกแบบกิจกรรมการออกกำลังกายโดยใช้ท่านาฏศิลป์ประยุกต์ อันเป็นการส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมไทยและส่งเสริมสุขภาวะของผู้สูงอายุร่วมกันได้เป็นอย่างดี
This article aims to develop a model of physical activity using applied dance to promote the well-being of the elderly. The study focuses on analyzing exercise behaviors and needs of the elderly and developing exercise activity patterns using applied dance. The sample used in this research was a group of elderly people in the center for the development of the elderly life quality in Fa Rangsit Village, Bueng Yitho Subdistrict, Thanyaburi District, Pathum Thani Province, selected through a purified selection method. The sample group consisted of 30 voluntarily elderly participants under the supervision of the center staff using the One Group Pretest-Posttest Design model. The research was assessed for quality and suitability by 5 experts, employing a questionnaire on behavior and exercise needs of the elderly, health assessment form, form of physical activity using applied dance, and a satisfaction questionnaire. The statistical methods used in the research included percentage, IOC, mean, standard deviation, all certified for consideration of human research ethics. The results of the study showed that the female elderly participants, in general, had practical exercise behavior, with an overall behavioral mean of 3.88 and a standard deviation of 0.55. In addition, the elderly exhibited a high level of exercise demand, with an overall demand mean of 4.63 and a standard deviation of 0.55. The exercise activity patterns using applied dance to promote the well-being of the elderly consisted of a total of 7 activities integrated with the concept of recreation and exercise, divided into 3 phases: warm up, exercise, and cool down. Independent movement principle related to emotions and feelings with music were incorporated. The activity was conducted 16 times, each lasting 1 hour 30 minutes, with the highest quality and suitability. The results of this research can be used to formulate guidelines for designing exercise activities using applied dance postures, effectively promoting the health of the elderly and contributing to the promotion of Thai arts and culture.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Adisaiparadee, Rassawan, & Prompuay, Thummachuk. (2014). Sign Language and Interpretation (ภาษาท่ารำและการตีบท) [Unpublished manuscript]. Faculty of Fine and Applied Arts, Ramkhamhaeng University.
American Dance Therapy Association (ADTA). (2013). About Dance Movement Therapy. [Online]. Retrieved December 14, 2022 from https://adta.memberclicks.net/what-is-dancemovement-therapy
Caplow-Lindner, E., Harpaz, L., & Samberg, S. (1979). Therapeutic Dance/Movement: Expressive Activities for Older Adults. NY: Human Sciences Press.
Chanhom, Saknarong. (2013). How to Exercise Good for the Elderly (ออกกำลังกายอย่างไร ดีต่อผู้สูงอายุ). [Online]. Retrieved January 22, 2022 from https://www.si.mahidol.ac.th/th/healthdetail.asp?aid=1052
Chula-Saevok, Yada, Wanwichai, Rawiwan, & Nimnetipun, Sumonratree. (2018). The therapy development activity of Thai-Puan (Thai folk dance) to solve the problems for the elderly person who has improper and low quality in sleeping (การพัฒนากิจกรรมฟ้อนไทยพวนบำบัด ด้วยหลักการแอโรบิค เพื่อแก้ปัญหาของผู้สูงอายุที่มีคุณภาพการนอนหลับไม่ดี). Institute of Culture and Arts Journal Srinakharinwirot University, 19(2): 180-192.
Department of Economic and Social Affairs, United Nations. (2023). Goals 3 Ensure Healthy Lives and Promote Well-Being for All at All Ages. [Online]. Retrieved February 11, 2023 from https://sdgs.un.org/goals/goal3
Dudsdeemaytha, Jitra, Noklang, Sumate, & Benjaphong, Wanatphong. (2015). Development of Recreation Therapy Program for Aging Happiness (การพัฒนาโปรแกรมนันทนาการบำบัดที่มีต่อความสุขของผู้สูงอายุ). Bangkok: The Secretariat of the Senate.
Foundation of Thai Gerontology Research and Development Institute (TGRI). (2014). Situation of the Thai Elderly 2013 (สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2556). Bangkok: Amarin Printing and Publishing.
Grawe, K., Donati, R., & Bernauer, F. (1994). Psychotherapy in Transition: From the Denomination to Profession (Psychotherapie im Wandel: Von der Konfession zur Profession). Göttingen: Verlag für Psychologie, Hogrefe. [in German]
Institute of Geriatric Medicine, Department of Medical Services, Ministry of Public Health. (2002). Exercise for Health for the Elderly (การออกกำลังกายเพื่อสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ). Bangkok: The Agricultural Co-operative Federation Association of Thailand Printing House.
Jola, C., & Calmeiro, L. (2017). The Dancing Queen: Explanatory Mechanisms of the ‘Feel-Good Effect’ in Dance. In V. Karkou, S. Oliver, & S. Lycouris (Eds.), The Oxford Handbook of Dance and Wellbeing, (pp. 13-40). NY: Oxford University Press.
Karkou, V., & Meekums, B. (2017). Dance movement therapy for dementia. Cochrane Database of Systematic Reviews, 2: CD011022.
Kazdin, A. E. (2007). Mediators and mechanisms of change in psychotherapy research. Annual Review of Clinical Psychology, 3: 1-27.
Khuntong, Nattorn. (2011). The Effect of Manora Classical Dance Training on Strength and Balance of the Elders (ผลการฝึกรำมโนราห์ที่มีผลต่อความแข็งแรงและการทรงตัวของผู้สูงอายุ). Master’s dissertation, Srinakharinwirot University, Bangkok, Thailand.
Koch, S. C. (2017). Arts and health: Active factors and a theory framework of embodied aesthetics. The Arts in Psychotherapy, 54: 85-91.
Koch, S. C., Kunz, T., Lykou, S., & Cruz, R. (2014). Effects of dance movement therapy and dance on health-related psychological outcomes: A meta-analysis. The Arts in Psychotherapy, 41(1): 46-64.
Manimmanakorn, Apiwan, Manimmanakorn, Nattaset, Tunkamnerdthai, Orathai, & Sangpongsanon, Sasitorn. (2001). Effects of modified Thai Esan folk dance on VO2 max and satisfaction among elderly people (ผลของการออกกำลังกายโดยท่ารำประกอบเพลงพื้นเมืองอีสานประยุกต์ต่ออัตราการใช้ออกซิเจนสูงสุดและความพึงพอใจในคนสูงอายุ). KKU Research Journal, 6(1): 84-91.
Martin, L., Oepen, R., Bauer, K., Nottensteiner, A., Mergheim, K., Gruber, H., & Koch, S. C. (2018). Creative arts interventions for stress management and prevention—A systematic review. Behavioral Sciences, 8(2): 28.
Niyomtham, Sriya. (2002). Dance Movement Therapy (นาฏบำบัด). Encylopedia of Education, 27: 60-62. [Online]. Retrieved January 25, 2022 from https://ejournals.swu.ac.th/index.php/ENEDU/article/view/5912/5547
Office of the National Economic and Social Development Board, Office of the Prime Minister. (2017). The Twelfth National Economic and Social Development Plan (2017-2021) (แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564). Bangkok: Office of the Prime Minister.
Pienseethong, Kanyawee, Inchan, Noppadol, & Pakdeeronachit, Srirath. (2018). Physical exercise through dance therapy activities for senior citizens in Thai Puan community, Nakorn Nayok Province (การบริหารกล้ามเนื้อในผู้สูงอายุ โดยใช้กิจกรรมนาฏศิลป์บำบัดสำหรับชุมชนไทยพวน จังหวัดนครนายก). The Journal of Social Communication Innovation, 6(1(11)): 126-136.
Prashyanusorn, Pintorn. (2005). The Effect of Dance Therapy on Sleep Quality Among Elderly in the Aging Club (ผลของนาฏกรรมบำบัดต่อคุณภาพการนอนหลับของผู้สูงอายุ ในชมรมผู้สูงอายุ). Master’s dissertation, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand.
Rattanai, Sophaphan. (2012). Alternatives for the Elderly Live Well Quality Life (ทางเลือกวัยสูงอายุ อยู่ดีชีวีตมีคุณภาพ). Bangkok: Saeng Dao.
Rittibul, Pavit. (2015). Thai dance: Convey of cultural rather than entertainment (นาฏศิลป์ไทย: สื่อทางวัฒนธรรมที่มากกว่าความบันเทิง). Journal of Fine Arts Research and Applied Arts, 2(1): 106-137.
Sawangmek, Taweesak. (2005). A Study of Needs in Managing Recreation Activities of the Elderly in Bangkok Metropolis (การศึกษาความต้องการการจัดกิจกรรมนันทนาการของผู้สูงอายุในกรุงเทพมหานคร). Master’s dissertation, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand.
Siriphanich, Banloo (Ed.). (1998). Exercise for Health for the Elderly (การออกกำลังกายเพื่อสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ). Bangkok: Moh Chao Ban Publishing House.
Srimuang, Tanawanaphorn, Poosri, Somjet, Supucworakul, Chaiwat, & Nachairit, Darunnapa. (2019). Effects of exercise by applied northeastern folk dance on balance and leg muscle strength elderly Maha Sarakham (ผลของการออกกำลังกายโดยใช้ท่ารำประกอบเพลงพื้นเมืองอีสานประยุกต์ต่อความสามารถในการทรงตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขาผู้สูงอายุ จังหวัดมหาสารคาม). Journal of Education Rajabhat Maha Sarakham University, 16(1(30)): 119-152.
Srisamai, Thitipa, Nakmareong, Saowanee, Yonglitthipagon, Ponlapat, Siritaratiwat, Wantana, Auvichayapat, Paradee, Sawanyawisuth, Kittisak, & Janyacharoen, Taweesak. (2017). Effects of traditional Thai boxing exercise program on physical performance in elderly Thai subjects: A pilot study (ผลของการออกกำลังกายด้วยรำมวยโบราณประยุกต์ต่อสมรรถภาพทางกายในผู้สูงอายุชาวไทย: การศึกษานำร่อง). Chulalongkorn Medical Journal, 61(6): 745-755.
Tagulltungite, Parinyalakshmi, & Nimnatipun, Sumonratee. (2016). The state and need of recreational activities for the elderly in Chainat Municipality Area, Chainat Province (สภาพและความต้องการกิจกรรมนันทนาการสำหรับผู้สูงอายุในเขตเทศบาลเมืองชัยนาท จังหวัดชัยนาท). Journal of The Royal Thai Army Nurses, 17(1): 63-69.
Tounchaame, Pakanich. (2002). The Effects of Group Reminiscence on Self-Esteem of Elderly in the Home for the Aged (ผลของกลุ่มระลึกความหลังที่มีต่อการเห็นคุณค่าในตนเองของผู้สูงอายุในสถานสงเคราะห์คนชรา). Master’s dissertation, Burapha University, Chonburi, Thailand.
Virulrak, Surapone. (2004). Principles of Dance Arts (หลักการแสดงนาฏยศิลป์ปริทรรศน์). Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Vongaree, Chalalai. (2018). Approaches for organizing the local arts and cultural activities for elderly health promotion (แนวทางการจัดกิจกรรมด้านศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านเพื่อส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ). NRRU Community Research Journal, 12(special): 169-184.
Wampold, B. E. (2015). How important are the common factors in psychotherapy? An update. World Psychiatry, 14(3): 270-277.
Wampold, B. E., & Imel, Z. E. (2015). The Great Psychotherapy Debate: The Evidence for What Makes Psychotherapy Work (2nd ed.). NY: Routledge.
Wanwichai, Rawiwan. (2011). Dance for the Hearing Impaired Children (นาฏยศิลป์เพื่อเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน). Doctoral dissertation, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand.