Reconciliation through Communication in the Three Southernmost Border Provinces of Thailand
Main Article Content
Abstract
The objective of this research were to study: 1) the context of communications for reconciliation in the three southernmost border provinces, 2) the process of communications for reconciliation in the three southernmost border provinces, 3) Prioritize the reconciliation in the three southernmost border provinces, and 4) the relationships of contexts of communications with the process of communication for reconciliation in the three southernmost border provinces. This research used mixed method approach between qualitative Research (In-depth Interview) and quantitative Research (Multiple Regression Analysis). The data were collected from government officials, media workers, leaders and citizens in the three southernmost border provinces. The results were as follows: 1) For the context of communications for reconciliation, it was found that the roles and responsibilities of government officials, media worders, and leaders were not integrated to their work. They should use integrated communication. 2) For the process of communications for reconciliation, it was found that government officials, the message receivers should know about information analysis and use the same media which were specific media and community media. 3) For the prioritization of the reconciliation, the results were as follows: 3.1) the government officials should start with building trust, understanding, and being sincere, they should work according to His Majesty the King’s strategy “understand, reach out, and develop”, and they should provide people’s participation; 3.2) the media workers should placed the importance on fairness, participation, and sincerity, they should also listen to the people’s opinions and 3.3) the leaders shoud start with building understanding in order to create trust, and also take fairness into consideration. 4) For the relationships of contexts of communications with the process of communication for reconciliation, it was found that the context of the communication method was positively related to the process of communication for reconciliation.
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร สักทอง : วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลับราชภัฏกำแพงเพชร
ข้อคิดเห็นใดๆ ที่ปรากฎในวารสารเป็นวรรณกรรมของผู้เขียนโดยเฉพาะ ซึ่งมหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชรและบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
References
ส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น.
ขวัญเรือน กิตติวัฒน์. (2539). แนวคิดเบื้องต้นเกี่ยวกับพฤติกรรมการสื่อสาร ใน เอกสารการสอนชุดวิชา ปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 1. นนทบุรี มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
สาขาวิชานิเทศศาสตร์
ขนิษฐา กาญจนรังษีนนท์. (2541). การสร้างเครือข่ายเพื่อการพัฒนา วารสารกรมการพัฒนาชุมชน 15,3
(พฤษภาคม) : 12-16.
คณะกรรมการอิสระเพื่อความสมานฉันท์แห่งชาติ. (2549). รายงานคณะกรรมการอิสระเพื่อความ
สมานฉันท์แห่งชาติ (กอส.) เอาชนะความรุนแรงด้วยพลังสมานฉันท์. กรุงเทพมฯ:
สำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี.
จารียา อรรถอนุชิต. (2549). ศึกษา สถานภาพ บทบาท และศักยภาพของสื่อพื้นบ้านในฐานะสื่อทางเลือกเพื่อการพัฒนาสังคมภาคใต้. งานวิจัยภายใต้โครงการเสริมสร้างความเข้มแข็ง และการมีส่วนร่วมในภาคใต้ของประเทศไทย.
________. (2550). แบบแผนการสื่อสารและเครือข่ายการสื่อสารของกลุ่มคนที่มีบทบาท สำคัญในการ
เสริมสร้างสังคมสันติสุขในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยแห่งชาติ
จารียา อรรถอนุชิต และอรุณีวรรณ บัวเนี่ยว. (2550). แบบแผนการสื่อสาร การเปิดรับสื่อและความ
ต้องการข่าวสารของประชาชนเกี่ยวกับสถานการณ์ในจังหวัดชายแดนภาคใต้. กรุงเทพฯ:
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยแห่งชาติ.
จารุณี สุวรรณรัศมี. (2549). การเสริมสร้างประสิทธิภาพการสื่อสารของสื่อบุคคลในพื้นที่จังหวัดชายแดน
ภาคใต้เพื่อความสมานฉันท์ในชุมชน รายงานการวิจัยคณะวิทยาการสื่อสาร. สงขลา:มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี .
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวยและคณะ. (2548). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ : การคืน อำนาจ
แก่เหยื่ออาชญากรรมและชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยแห่งชาติ.
ดารา ทีปะปาล และธนวัฒน์ ทีปะปาล. (2553). การสื่อสารการตลาด. กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.
ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2551). แผ่นดินจินตนาการ รัฐและการแก้ไขปัญหาความรุนแรงในภาคใต้ กรุงเทพฯ: มติชน.
มูฮัมหมัดรอฟีอี มูซอ. (2549). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์และการจัดการความขัดแย้งในชุมชนมุสลิม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
รสชงพร โกมลเสวิน. (2547). พฤติกรรมการสื่อสารองค์การ ใน เอกสารการสอนชุดวิชาทฤษฎี
และพฤติกรรมการสื่อสาร หน่วยที่ 9 หน้าที่ 82-83. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ธาราจันทร์ สินธุพรหม. (2554). รูปแบบการสื่อสารบูรณาการเพื่อสร้างความรู้และความตระหนัก
ในการใช้ไฟฟ้าอย่างประหยัดของเทศบาลตำบลฝายกวาง อำเภอเชียงคาน จังหวัดพะเยา.
วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการสื่อสารวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ธัญรัศม์ สะละหมัด. (2549). อิสลาม-สื่อ-ความรุนแรง: ปฏิสัมพันธ์บนเส้นทางการสร้างภาพลักษณ์.
ความรุนแรง วิทยานิพนธ์ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาสหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นิเวศน์ อรุณเบิกฟ้า. (2548). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ กรณีศึกษา กระบวนการจัดการ
ความขัดแย้งของชุมชนบ้านเชิงเขา ตำบลปะลุกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส.
วิทยานิพนธ์ปริญญาพัฒนาชุมชนมหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาชุมชน : จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการ
วิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ปาริชาติ สถาปิตานนท์ และชัยวัฒน์ ถิรพันธ์. (2546). สื่อสารกับสังคมเครือข่าย ใน เอกสาร
ประกอบการฝึกอบรมหลักสูตร 3 เรื่องการสร้างเครือข่ายที่มีพลัง สถาบันชุมชน
ท้องถิ่นพัฒนา. กรุงเทพฯ: สถาบันการเรียนรู้และพัฒนาประชาสังคม.
พรสิทธิ์ พัฒธนานุรักษ์. (2545). ผลของการสื่อสาร ใน เอกสารการสอนชุดวิชาหลักและทฤษฎีการสื่อสาร
หน่วยที่ 8 หน้าที่ 408. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สถาบันสันติศึกษา. (2546). รายงานการสัมมนาทิศทางการจัดการความขัดแย้งของสังคมไทยปัญหา
ภาคใต้แก้ได้ด้วยสันติวิธี. ขอนแก่น : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สภาที่ปรึกษาเสริมสร้างสันติสุขจังหวัดชายแดนภาคใต้. (2551). สภาพปัญหาและแนวทางแก้ไขสถานการณ์
ความไม่สงบในจังหวัดชายแดนภาคใต้ จังหวัดยะลา.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2532). การสื่อสารทางการเมืองและการไหลเวียนของข่าวสารในชุมชนมุสลิม.
กกรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานพัฒนานโยบายสาธารณะ. (2549). แนวทางด้านนโยบายในการแก้ไขปัญหาใน 3
จังหวัดชายแดนภาคใต้. กรุงเทพมหานคร.
อมรรัตน์ ทิพย์เลิศ และคณะ. (2547). โครงการ สมรรถนะด้านการสื่อสารของสื่อบุคคลกับการระดมพลังการ
พัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยแห่งชาติ.
อรอนงค์ สวัสดิ์บุรี. (2555). พฤติกรรมและการสื่อสารในองค์การ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Belch, G.E. & Belch, M.A. (2009), Advertising and Promotion: An Integrated Marketing
Communications Perspective. (8th Edition). London : McGraw-Hill Irwin.
Jones, G.R. & George, J.M. (1998). The experience and evolution of trust : Implications for cooperation and teamwork. Academy of Management Review, 23 (3).