การพัฒนากระบวนการเรียนรู้โดยบูรณาการการเรียนรู้แบบร่วมมือ และการเรียนรู้โดยใช้กรณีศึกษา ในวิชาคณิตศาสตร์ เพื่อเสริมสร้างทักษะการคิดวิเคราะห์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยรังสิต จังหวัดปทุมธานี

Main Article Content

สำนวน คุณพล
สุพัตรา ประดับพงศ์

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนากระบวนการเรียนรู้โดยบูรณาการการเรียนรู้แบบร่วมมือ และการเรียนรู้โดยใช้กรณีศึกษา ในวิชาคณิตศาสตร์ เพื่อเสริมสร้างทักษะการคิดวิเคราะห์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยรังสิต จังหวัดปทุมธานี และ 2) ประเมินประสิทธิผลการใช้กระบวนการเรียนรู้โดยบูรณาการการเรียนรู้แบบร่วมมือ และการเรียนรู้โดยใช้กรณีศึกษาฯ ด้านความรู้ทางคณิตศาสตร์ ด้านทักษะการคิดวิเคราะห์ และด้านการประเมินตนเอง งานวิจัยนี้เก็บข้อมูลในภาคการศึกษาต้น ปีการศึกษา 2555 จากกลุ่มประชากรซึ่งเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยรังสิต จังหวัดปทุมธานี จำนวน 61 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ 1) คู่มือกรณีศึกษา (IOC = 0.66–1.00)  2) แผนการจัดการเรียนรู้วิชาคณิตศาสตร์ (IOC = 0.66 – 1.00)  3) แบบทดสอบความรู้ทางคณิตศาสตร์ก่อนและหลังเรียน (IOC = 0.66–1.00, K.R. 21 = 0.78, P = 0.23–0.89) 4) แบบประเมินทักษะการคิดวิเคราะห์ (IOC = 0.66–1.00) และ 5) แบบประเมินเจตคติของนักเรียน (IOC = 0.66–1.00) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ยเลขคณิต (µ)  ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน() และค่าร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการเรียนรู้โดยบูรณาการการเรียนรู้แบบร่วมมือ และการเรียนรู้โดยใช้กรณีศึกษา ในวิชาคณิตศาสตร์ที่พัฒนาขึ้น มี 4 ขั้นตอน ได้แก่ (1.1) ขั้นทบทวนความรู้ (1.2) ขั้นเสนอกรณีศึกษา (1.3) ขั้นวิเคราะห์กรณีศึกษาผ่านการเรียนรู้ร่วมกัน และ (1.4) ขั้นสรุปและนำความรู้ไปใช้  2) นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยความรู้ทางคณิตศาสตร์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน 3) นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยทักษะการคิดวิเคราะห์ อยู่ในระดับดี และมีพัฒนาการของทักษะการคิดวิเคราะห์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง 4) นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยของการประเมินตนเอง อยู่ในระดับมาก

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Articles)

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา บุญไว. (2549). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์และเจตคติต่อการเรียนกลุ่มสาระการเรียนรู้
คณิตศาสตร์ เรื่อง โจทย์ปัญหาการบวก ลบ คูณ หารของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่เรียน
โดยใช้วิธีการเรียนแบบร่วมมือกับการเรียนแบบปกติ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต
มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
จักรรินทร์ สวาศรี. (2549). การพัฒนารูปแบบการสอนคณิตศาสตร์ ที่เน้นการเรียนรู้แบบร่วมมือกันเรียนรู้
เรื่อง พื้นที่ผิวและปริมาตร และความน่าจะเป็น สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์
การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จุฑามาศ เดชาพันธุ์กุล. (2549). ผลของการเรียนแบบร่วมมือด้วยเทคนิคการแข่งขันระหว่างกลุ่มด้วยเกมต่อ
ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์และเชาวน์อารมณ์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4.
วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ฐิติพจน์ โพธิ์ชื่น. (2551). ผลการสอนโดยใช้การเรียนแบบร่วมมือแบบกลุ่มช่วยเรียนรายบุคคลที่มีต่อ
ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและเจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6.
วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
ทิศนา แขมณี. (2553). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อนการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์
ครั้งที่ 13. กรุงเทพมหานคร : ด่านสุทธาการพิมพ์.
นิภาวรรณ เทพีรัตน์. (2554). การพัฒนาชุดกิจกรรมการเรียนรู้ที่ส่งเสริมความสามารถในการคิดวิเคราะห์
โดยใช้กรณีตัวอย่าง กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2553). การพัฒนาการคิด. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ห้างหุ้นส่วนจำกัด
9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.
มณีรัตน์ สิงเดช. (2550). การเปรียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง บทประยุกต์ แรงจูงใจในการเรียน และความสามารถในการคิดวิเคราะห์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่สอนโดยร่วมมือกันเรียนรู้ กับการสอนตามคู่มือ. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
มลาวัลย์ นกหงษ์. (2552). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และความสามารถการคิดวิเคราะห์ เรื่อง
โจทย์ปัญหาทศนิยม กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่เรียนโดยการ
จัดการเรียนรู้แบบร่วมมือ และการจัดการเรียนรู้ตามคู่มือครู สสวท. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร
มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

วิชาการ, กรม. (2545). คู่มือการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระคณิตศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภา
ลาดพร้าว.
วรางคณา หุ่นสุวรรณ. (2552). การทดลองสอนโดยใช้กรณีตัวอย่าง เรื่อง การปฏิบัติตนเป็นคนดี กลุ่มสาระ
การเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม เพื่อพัฒนาทักษะการคิดวิเคราะห์และจิต
สาธารณะ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัย
ราชภัฏเทพสตรี.
เลขาธิการสภาการศึกษา, สำนักงาน. (2552). รายงานความก้าวหน้าการจัดการเรียนรู้ระดับการศึกษาขั้น
พื้นฐาน ปี 2551 – 2552. กรุงเทพมหานคร: เพลิน สตูดิโอ.
ส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี(สสวท), สถาบัน. (2554). ผลการประเมิน PISA 2009 การอ่าน
คณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : อรุณการพิมพ์.
สุวิทย์ มูลคำ.(2545). 21 วิธีการจัดการเรียนรู้: เพื่อพัฒนากระบวนการคิด.กรุงเทพมหานคร:
โรงพิมพ์ภาพพิมพ์.
อนงค์นาฏ วงศ์สารสิน. (2547). การใช้วิธีการให้เหตุผลโดยใช้กรณีตัวอย่างเป็นฐานในการแก้โจทย์ปัญหา
วิชาคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Johnson, David W. and Roger T. Johnson. (1989). “Cooperative Learning in Mathematics
Education” in New Directions for Elementary School Mathematics. 1989 yearbook. P.234-245. Reston, Virginia : The National Council of Teachers of Mathematics, Inc.
Marzano, Robert J. (2001). Designing a New Texonomy of Education Objective. Thousand
Oaks, California : Corwin Press.