Developing Agri-entrepreneurship to Sustain Competitive Advantage of the Fruit Industry in Chanthaburi Province of Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Agri-entrepreneurship development is a key element in driving Thailand’s local economy to sustainable growth. Agri-entrepreneurs not only perform the production of agricultural products but must also have the ability to respond to the market and have the initiative thinking to develop more value-added products. This research aimed to study the components of agri-entrepreneurship and to determine competitive strategies by studying fruit producers in Chanthaburi Province. The research method was qualitative research. Data were collected from fruit producers and experts having the direct experiences in the fruit farm business by using in-depth interviews and focus groups. The collected data were analyzed by content analysis and framework analysis.
The results demonstrated that the components representing the agri-entrepreneurship ability were as follows: 1) basic information, both personal and socio-economic factors; 2) entrepreneurial orientation in terms of positive thinking, knowledge-seeking, creative thinking and sustainability focus; and 3) entrepreneurial competence in internal resource management, marketing management, and risk management. Capacity building agri-entrepreneurship is an important foundation for sustaining competitive advantage, enabling fruit producers to effectively implement competitive strategies, consisting of innovation, cost, focus, balance, and relationship strategies.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. ยุทธศาสตร์การวิจัยด้านการเกษตรและอุตสาหกรรมการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (พ.ศ. 2558-2564) [online]. สืบค้นจาก https://tarr.arda.or.th/static2/docs/str_research.df. 2558.
ณัฐชุดา เดชพ่วง และ กนกพร ชัยประสิทธิ์ (2561). ความสัมพันธ์ของปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอกประเทศที่มีผลต่อการส่งออกทุเรียนไปสาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 8(1): 333-340.
นิพนธ์ พัวพงศกร. บทบาทของเทคโนโลยีและนวัตกรรมในการขับเคลื่อนการพัฒนาการเกษตรไทย: อะไร คือ กุญแจสำคัญ. การสัมมนาวิชาการเรื่อง ดังเครื่องการพัฒนาการเกษตรไทยด้วย. [online]. สืบค้นจาก https://www.pier.or.th/wp-content/uploads/2018/04/Workshop2018_Agri_Nipon_session1.pdf. 2561.
สมทบ แก้วเชื้อ บัณฑิต ผังนิรันดร์ และธนพล ก่อฐานะ (2562). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของผู้ประกอบการธุรกิจออนไลน์ในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม, 15(2): 33-44.
สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์ พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์ อัจฉรา จันทร์ฉาย และประกอบ คุปรัตน์ (2553). นวัตกรรม: ความหมาย ประเภท และความสำคัญต่อการเป็นผู้ประกอบการ. วารสารบริหารธุรกิจ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 33(128): 49-65.
เสาวลักษณ์ พันธบุตร (2560). อยู่อย่างคนร่วมสมัยในยุคดิจิทัล. วารสารนวัตกรรมสื่อสารสังคม. 5(2): 161-167.
สำนักงานนโยบายและยุทธศาสตร์การค้า. New Equilibrium of New Normal “ถอดบทเรียนจุดสมดุลใหม่หลังวิกฤติเศรษฐกิจ 2008 สู่แนวทางการค้าหลังโควิต-19”. [online]. สืบค้นจาก https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZnRpa20uY29tfGRlbW9rbXxneDo0NjEyNWU2NmZiNjZmOWNj. 2563.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. ตารางผลิตภัณฑ์ภาคและจังหวัด แบบปริมาณลูกโซ่ อนุกรมเวลา 2538-2560 GPP CVMs Time Series Data 1995-2017 (Excel File). [online]. สืบค้นจาก https://www.nesdb.go.th/main.php?filename=gross_regional 2562.
Afzal, M. N. I., Mansur, K. and Manni, U. H. (2018). Entrepreneurial capability (EC) environment in ASEAN-05 emerging economies: An empirical approach. Asia Pacific Journal of Innovation and Entrepreneurship. 12(2), 206-221.
Ahmad, N. & Hoffman, A. (2007). A Framework for Addressing and Measuring Entrepreneurship. Paris: OECD Publishing.
Ahmad, N. and R. Seymour (2008), Defining entrepreneurial activity: definitions supporting frameworks for data collection, In OECD Statistics Working Papers, 2008/01. Paris: OECD Publishing.
Allen, K. R. (2016). Launching New Venture: An Entrepreneurial Approach. (7th ed.) Boston: Houghton Mifflin.
Apiratikorn, S., Sdoodee, S., Lerslerwong, L. and Rongsawat, S. (2012). The impact of climatic variability on phenological change, yield and fruit quality of mangosteen in Phatthalung province, Southern Thailand. Kasetsart Journal (Natural Sciences). 46: 1-9.
Bacigalupo, M., Kampylis, P., Punie, Y., and Van den Brande, G. (2016). EntreComp: The Entrepreneurship Competence Framework. Luxembourg: Publication Office of the European Union.
Bujor, A. & Avasilcai, B. (2016). The creative entrepreneur: a framework of analysis. Procedia-Social and Behavioral Sciences. 211(2016): 21-28
Chaihanchanchai, P. & Anantachart, S. (2019). Through the looking glass: Understanding Thai academics’ viewpoints on integrated marketing communications. Kasetsart Journal of Social Sciences. 40: 402-419.
Chepurenko, A. (2015). Entrepreneurship Theory: New Challenges and Future Prospects. Foresight-Russia. 9(2): 44-57.
Dess, G., McNamara, G., & Eisner, A. (2016). Strategic Management: Creating Competitive Advantage. (8th ed.). New York: McGraw-Hill.
Jeffs, C. (2008). Strategic management. Los Angeles; London: SAGE.
Ji, C., Chen, Q. and Zhuo, N. (2020). Enhancing consumer trust in short food supply chains: The case evidence from three agricultural e-commerce companies in China. Journal of Agribusiness in Developing and Emerging Economies. 10(1): 103-116.
Kahan, D. (2012). Entrepreneurship in Farming. Rome: Food and Agriculture Organization of the United Nations.
Khanal, A. R. (2020) Interlinked diversification strategies: evidence from the US farm business households. Journal of Agribusiness in Developing and Emerging Economies. 10(3): 253-268.
Kumar, S. & Ali, J. (2010). Indian agri-seed industry: understanding the entrepreneurial process. Journal of Small Business and Enterprise Development. 17(3): 455-474.
Lans, T., Seuneke, P. and Klerkx, L. (2013). Agriculture entrepreneurship. In Llias G. Carayannis (Eds.), Encyclopedia of Creativity, Invention, Innovation and Entrepreneurship. Verlag Berlin Heidelberg: Springer. pp.1-6.
Lans T, Verstegen J, Mulder M. 2011). Analysing, pursuing and networking: a validated three-factor framework for entrepreneurial competence from a small business perspective. International Small Business Journal. 29(6): 695-713.
Mupfasoni, B., Kessler, A., Lans, T. and Ngenzebuke, R. L. (2020). Exploring entrepreneurial-group formation by smallholder Burundian farmers. Journal of Agribusiness in Developing and Emerging Economies. 10(1): 85-102.
Pitchayadejanant, K. & Nakpathom, P. (2018). Data mining approach for arranging and clustering the agro-tourism activities in orchard. Kasetsart Journal of Social Sciences. 39: 407-413.
Porter, M. E. (1998). Competitive Strategy: Techniques for Analyzing Industries and Competitors. New York: Free Press.
Raungpaka, V. & Savetpanuvong, P. (2017). Information orientation of small-scale farmers’ community enterprises in Northern Thailand. 29. Kasetsart Journal of Social Sciences. 38 (2017), 196-203.
Shelman, M. & Connolly, A. J. (2012). The human capital issue: ensuring the future of food and agribusiness. International Food and Agribusiness Management Review. 15(special issue A): 1-2.
Sullivan, P. (2017). Agri-entrepreneurs and their characteristics. In C. Chan et al. (Eds.) Enabling Agri-entrepreneurship and Innovation: Empirical Evidence and Solutions for Conflict Regions and Transitioning Economies. CAB International. pp.1-17.
Verhees, F.J.H.M., Lans, T. and Verstegen, J.A.A.M. (2012). The influence of market and entrepreneurial orientation on strategic marketing choices: the cases of Dutch farmers and horticultural growers. Journal on Chain and Network Science. 12(2): 167-180.
