The improvement of English speaking skill of Buddhist monks and novices in tourist attractive temples, in Meuang district, Chiang Mai province
DOI:
https://doi.org/10.14456/rcmrj.2018.152781Keywords:
The improvement of English speaking skill, monks and novices, in tourist attractive temples., The training manual improvement of English speaking skill, Monks and novices, Tourist attractive templesAbstract
The purpose of the research was to provide English training manual in order to develop English speaking skill about Buddhism, local art and culture of the monks and novices and to study the opinions of the foreigners who listen to the explanation of the monks and novices about Buddhism, local art and culture at tourist attractive temples. The research samples consisted of 40 monks and novices at popular temples in Muang district, Chiagmai province and 36 foreign tourists visiting the model Buddhist popular temples; Wat Phrasingha, Wat Suandok and Wat Chiangman. The research instruments comprised a set of training manual, evaluation form, interview form and questionnaire.
Research findings showed that the training manual was effectively helped the monks and novices improve their speaking skill at (E1/E2) 69.79/81.42. It was also shown that the average scores of the samples after participating in the training and practice the first time (=69.79±12.92) and the second time (=81.42±9.62) were higher than before being trained and practice according to the training manual at (=52.12±12.92) which were at the .001 level of statistical significance. From the interview, the tourists were happy and satisfied with the explanation of the monks and novices. They got more and useful information about Buddhism, art and culture. They also viewed that the activity should be continued.
References
พยาบาลโดยบูรณาการกับโครงการบริการวิชาการ. การพยาบาลและการศึกษา, 3(2), 28-43.
กรรณิกา คำดี. (2557). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 177-188.
พระสุธีรัตนบัณฑิต และพระใบฎีกาสัญญา อภิวณฺโณ. (2529). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมของไทยและอาเซียน. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 1(3), 7-24.
ภัชรบถ ฤทธิ์เต็ม. (2550). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมในวัด. จังหวัดเชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตเชียงใหม่.
มูลนิธิพระธรรมกาย. (2553). บทบาทสถาบันพุทธศาสนาที่มีต่อสังคมไทย. สืบค้นจาก https://www.dmc.tv/ forum/index.php?showtopic =1771
สกานต์ ลอมศรี และนรินทร์ชัย พัฒนพงศา. (2559). การจัดการเรียนรูเชิงรุกสำหรับครูชาวตางชาติที่มีตอการเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนไทย. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 17(1), 91-102.
สันติ เล็กสุขุม. (2538). ศิลปะภาคเหนือ : หริภุญชัย – ล้านนา. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.
สำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัดเชียงใหม่. (2557). ข้อมูลวัดในจังหวัดเชียงใหม่. สืบค้นจาก https://www.cmi.onab.go.th/
Huang-Xiao-Hua.Chinese. (1985). EFL Students’ Learning Strategies for Communication. TESOL Quarterly,
Kemmis, S. & McTaggart, R. (1988). The action research planner. Geelong: Deakin University Press.
Littlewood, W. (1995). Drama Techniques in Language Learning. Cambridge University Press.
Nation, I.S.P. (1990). Teaching and Learning Vocabulary. New York: Newbury House Publishers.
Ornstein, A.C. and Lasley, T.J. (2000). Strategies for Teching 3rd ed. New York: McGraw-Hill Companies.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Dutch Journal of Educational Research, 2, 49-60.
Scott, R. (1997). Communication in the Classroom. Essex: Longman Group Ltd,.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
1. Articles, information, content, images, etc. that are published in "Chiang Mai Rajabhat Research Journal" is the copyright of Chiang Mai Rajabhat Research Journal. Chiang Mai Rajabhat University. If any person or organization wants to distribute all or any part of it or do any action Must have written permission from the Chiang Mai Rajabhat Research Journal, Chiang Mai Rajabhat University.
2. Content of articles appearing in the journal is the responsibility of the author of the article. The journal editor is not required to agree or take any responsibility.