Dimension Application of Public Space and Role of Traditional Community in Chiang Mai City

Authors

  • กนกวรรณ คชสีห์ Doctor of Philosophy Program in Built Environment Faculty of Architecture and Graduate School, Kasetsart University
  • เอกรินทร์ อนุกุลยุทธธน Faculty of Architecture and Graduate School, Kasetsart University

DOI:

https://doi.org/10.14456/rcmrj.2019.183191

Keywords:

Dimension Application of Space, Public space, Social group, Role of traditional community, Sense of community

Abstract

     City development has affected the community and changed the use of space in many dimensions. The community was built from response, adaptation and change through the way of using public space phenomenon. So, this article describes the elements and relationships of using public space along with the role of the traditional community which is significant in its social characteristics and cultural context. The study was qualitative research. Data were collected by reconnaissance survey, detailed survey, observing and interviewing with an inductive analysis. The study areas were Ban Ping community and Wat Si Suphan community. It was found that the use of public space in the community adapted to the roles in many forms, including space allocation, time division, duty division, integration, and creation of embodiment. Physical space mainly used the temple area for physical space, social space, spiritual and cultural exchange. Primary social space had an influence on the wisdom group, temple group, and traditional groups respectively. The study found that both communities are different in community dimension that affects the use of public spaces. It led to the consideration of public space characteristics that supported community-based relationships with society. Physical space supported the relationship, while social space supported the community but mental space would occur if there was more interaction and represent to common sense.

References

กองวิชาการและแผนงาน. (2561). แผนชุมชนประจำปี พ.ศ.2561. เทศบาลนครเชียงใหม่.

กอบชัย รักพันธุ์ และ ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2557). การดำรงอยู่ของย่านตลาดในพลวัตความเปลี่ยนแปลงของเมืองเชียงใหม่. วารสารสังคมลุ่มนํ้าโขง, 10(2),197-214.

กาญจนา แก้วเทพ. (2538). การทำงานแนววัฒนธรรมชุมชนโดยถือมนุษย์เป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯสภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา

กิตติ เชาวนะ และ คัทลียา จิรประเสริฐกุล. (2560). ข้อสังเกตจากการศึกษาเรื่องปรากฏการณ์ของพื้นที่ สาธารณะในหมู่บ้านคีรีวงจังหวัดนครศรีธรรมราช. Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ, 10(3),1701-1719.

ไขศรี ภักดิ์สุขเจริญ. (2551). ซอยลัดประหยัดพลังงาน: พื้นที่ว่างสาธารณะขนาดเล็ก: พื้นที่ทางสังคมของชุมชนไทย. สืบค้นจาก: สมาคมสถาปนิกผังเมืองไทย. https://www.tuda.or.th/index.php/2018/08/02/00000003

ครูสงค์. (2562). คนดั้งเดิมในชุมชนป้านปิง อายุ 80 ปี. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์ 2562.

ชวิตรา ตันติมาลา. (2560). พื้นที่สาธารณะและการผลิตพื้นที่: ความหมายใหม่ของความสัมพันธ์ทางสังคม. วารสารบรรณศาสตร์ มศว., 10(1), 92-103.

ดํารงศักดิ์ จันโททัย. (2555). การเสริมสรางทุนทางสังคมในชุมชนของเมืองไทย. วารสารวิจัยสังคม, 35(1), 23-51.

ตระกูล ชำนาญ และคณะ. (2561). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมเศรษฐกิจที่ส่งผลกระทบกับวิถีชีวิตของชุมชนในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่. 19(1), 106-111.

ประมวล. (2562). คนดั้งเดิมชุมชนวัดศรีสุพรรณ. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์ 2562.

ผู้นำชุมชน 1. (2562). ผู้นำชุมชนป้านปิง. สัมภาษณ์. 8 กุมภาพันธ์ 2562.

ผู้นำชุมชน 2. (2562). ผู้นำชุมชนวัดศรีสุพรรณ. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์ 2562.

พระสงฆ์. (2562). เจ้าอาวาสวัดในชุมชนป้านปิง. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์ 2562.

พิชญ์จิรา ยาอินทร์ และ เผ่าไทย สินอำพล. (2561). ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและวัฒนธรรมกับการสร้างภาพตัวแทนต่อพื้นที่วัดจามเทวี. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) มหาวิทยาลัยนเรศวร, 12(1), 48-61.

ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี และวีระ สัจกุล. (2555). การใช้พื้นที่สาธารณะเป็นถนนคนเดินแบบตลาดนัดในเมืองของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษาและสำนักงานกอง ทุนสนับสนุนการวิจัย.

สมโชติ อ๋องสกุล. (2546). การวิจัยประวัติศาสตร์ชุมชนในเชียงใหม่: การสร้างประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่:เชียงใหม่.

สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2557). ชุมชน ความเป็นส่วนตัวและการพัฒนาในยุคโลกาภิวัฒน์. วารสารพัฒนาสังคม, 17(1), 1-27.

สล่า. (2562). สล่าช่างเงินชุมชนวัดศรีสุพรรณ. สัมภาษณ์. 5 กุมภาพันธ์ 2562.

สินีนาถ ศุกลรัตนเมธี. (2558). องค์ประกอบในการออกแบบสภาพแวดล้อมที่ช่วยส่งเสริมความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน. หน้าจั่ว: ว่าด้วยสถาปัตยกรรม การออกแบบ และสภาพแวดล้อม วารสารวิชาการ ประจำคณะสถาปัตกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 29(1), 475-488.

สุรพล สุวรรณ. (2560). พลวัตทางสังคมและวัฒนธรรมภายใต้ความสัมพันธ์แบบบ้าน-วัด-โรงเรียน กรณี: ชุมชนสนามชัย อ.สทิงพระ จ.สงขลา. วารสารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์. 15(2), 1-16.

อัมพิกา ชุมมัธยา และ ณวิทย์ อ่องแสวงชัย. (2560). การศึกษาการขยายตัวของเมืองกับการเปลี่ยนแปลงบริบทของย่านเมืองเก่าในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารเจ-ดี : วารสารวิชาการ การออกแบบสภาพแวดล้อม, 5(1), 61-81.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2544). มิติชุมชน วิธีคิด ท้องถิ่นว่าด้วยลัทธิ อำนาจ และการจัดการทรัพยากร. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน สนับสนุนการวิจัย.

Chitrakar R. (2016). Meaning of public space and sense of community: The case of new neighborhoods in the Kathmandu Valley. International Journal of Architectural Research, 10(1), 213-227.

Downloads

Published

2019-06-10

How to Cite

คชสีห์ ก., & อนุกุลยุทธธน เ. (2019). Dimension Application of Public Space and Role of Traditional Community in Chiang Mai City. Community and Social Development Journal, 20(1), 5–18. https://doi.org/10.14456/rcmrj.2019.183191

Issue

Section

บทความวิจัย (RESEARCH ARTICLE)