The Development Local Food Recipes to Tourism Set Menus of Bang Krathum District , Phitsanulok Province.
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were to study the local food wisdom and the development of local food recipes to tourism set menus of Bang Krathum district, Phitsanulok province by participatory action research. Research instruments are: 1) Participatory observation on the food preparation of each village. 2) In-depth interviews by 50 local food experts of each village with the age over 50 years old. After that, there was a focus group discussion with community to select local food types for each village and create savory and sweet dishes to welcome tourists. The research results show local foods using local seasonal ingredients. There are a variety of cooking methods based on local wisdom and pass on food wisdom from family through beliefs and rituals. Each village has the set menus for tourism contain 5 sets of savory, 5 sets of sweet. Each recipe combines beliefs and wisdom that are unique to each other in the selection process of various ingredients and cooking methods. The main ingredients of this savory recipe are pork, chicken and fish. It also contains chili paste and seasonal local vegetables in every meal. Sweet recipe, the main ingredient are banana namwa, glutinous rice flour and rice flour.
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
References
กรมพัฒนาชุมชน. (2561). คู่มือการขับเคลื่อนการดำเนินงานโครงการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี.กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
เกศศิณี ตระกูลทิวากร. (2557). การส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยใช้ภาพลักษณ์ของอาหารท้องถิ่น (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ฉวีวรรณ สุวรรณาภา อรอนงค์ วูวงศ์ และเสริมศิลป์ สุภเมธีสกุล. (2560). อาหารพื้นบ้าน:กระบวนการจัดการเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตและจริยธรรมทางสังคมในชุมชนภาคเหนือ. (รายงานผลการวิจัย). แพร่: มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ชณิตา ประดิษฐ์สถาพร เอกอุรินทร์ ดวงทิพย์ ณิณารี อิติอินทร์ มนฑน์กาญจน์ ปิ่นภู่ และวิไลพร วงศ์คินี.(2560, กรกฏาคม-สิงหาคม). ตำรับอาหารพื้นบ้านพะเยา: การสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นและคุณค่าทางโภชนาการ. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 9(4), 298-313.
ชลลดา ทวีคูณ และจิราณีย์ พันมูล. (2558). การประยุกต์ใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในมิติอาหารเพื่อสุขภาพ: กรณีศึกษา ชุมชนไทยทรงดำ ตำบลไผ่หูช้าง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. [ออนไลน์].เข้าถึงได้จาก: http://www.thai-explore.net/search_detail/result/7199. (วันที่ค้นข้อมูล:15 พฤศจิกายน 2563).
ชิษณุพงศ์ ศิริโชตินิศากร. (2559). การพัฒนารูปแบบนวัตกรรมอาหารพื้นถิ่นเชิงสร้างสรรค์เพื่อการเป็นสินค้าทางการท่องเที่ยวในเขตจังหวัดเพชรบุรีและจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. (วิทยานิพนธ์ดุษฏีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย, สาขาวิชาการจัดการ.
ณัฐพร ไข่มุกข์ และอรอุษา สุวรรณประเทศ. (2563, มกราคม-มีนาคม). จากภูมิปัญญาพื้นบ้านสู่สำรับอาหารเพื่อการท่องเที่ยว:กรณีศึกษาชุมชนบ้านทุ่งหลวง อำเภอคีรีมาศ จังหวัดสุขทัยและชุมชนบ้านวังวนอำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 13(1), 109-127.
บัณฑิตา ทับทิมเพชรางกูล ธีรวุฒิ ภูมิชูชิด พัฒน์ธนรัฐ อัครแก้วเพชร จิราพัทธ์ แก้วศรีทอง และวิรัชยาอินทะกันฑ์. (2562, 8 พฤศจิกายน). การศึกษาตำรับอาหารพื้นบ้านชาวไทยวนกรณีศึกษา : หมู่บ้านสมอแข ตำบลสมอแข อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. ใน มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา,วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรม เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: การประชุมสวนสุนันทาวิชาการด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2561, มกราคม-มิถุนายน). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร: ศักยภาพและความได้เปรียบของประเทศไทย. สมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 24(1), 103-116.
พรรณี สวนเพลง. (2559). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา.
ไพโรจน์ ชลารักษ์. (2548, กรกฏาคม-ธันวาคม). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม. วารสารราชภักตะวันตก, 1(1), 20-21.
ภาณุวัฒน์ ภักดีอักษร. (2555, กรกฏาคม-สิงหาคม). ทฤษฎีแรงจูงใจการท่องเที่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงอาหาร.วาสารวิทยาการจัดการ, 29(2), 129-148.
วรารัตน์ สานนท์ และกมลพร สวนทอง. (2563, มกราคม-มิถุนายน). การศึกษาอาหารท้องถิ่นเพื่อสุขภาพในแหล่งท่องเที่ยวชุมชนจากอัตลักษณ์เพื่อการท่องเที่ยวเรียนรู้ อาหารเชิงสุขภาพของภูมิภาคตะวันตกกรณีศึกษาชุมชนหนองโรง ตำบลหนองโรง อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารมนุษยศสาตร์วิชาการ, 27(1), 237-273.
วรรณดี สุทธินรากร. (2557). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมและกระบวนการทางสำนึก. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
วรรณิสา สุดวังยาง สุกัญญา ไทรนนทรีย์ อารีย์ โฉมวานิช กีรติญา สอนเนย และวิรัชยา อินทะกันฑ์.(2562, 8 พฤศจิกายน). การศึกษาตำรับอาหารพื้นบ้านชาวไททรงดำ กรณีศึกษา ตําบลบ่อทองอำเภอบางระกำ จังหวัดพิษณุโลก. ใน มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรม เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: การประชุมสวนสุนันทาวิชาการด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ.
วิรัชยา อินทะกันฑ์ จิราพัทธ์ แก้วศรีทอง และอภิรดี ศรีประภา. (2561, 23 มีนาคม). การศึกษาตำรับอาหารพื้นบ้านชาวไททรงดำ กรณีศึกษา: หมู่บ้านแหลมมะค่า ตำบลพันเสา อำเภอบางระกำ จังหวัดพิษณุโลก. ใน มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, Thailand 4.0 นวัตกรรมและการวิจัยเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน: การประชุมวิชาการระดับชาติ พิบูลสงครามวิจัย ครั้งที่ 4 ประจำปี พ.ศ.2561. พิษณุโลก.
ศรีสมร คงพันธุ์. (2560). อาหารไทยธุรกิจ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: บริษัท สแกนแอนด์พริ้น จำกัด.
สุนี ศักดาเดช. (2549). อาหารท้องถิ่น. จันทบุรี: คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดพิษณุโลก. (2562). สรุปผลการดำเนินโครงการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี จังหวัดพิษณุโลก. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.
อาภาวดี ทับสิรักษ์. (2555). การพัฒนาศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวญัฮกุร อำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ. (การศึกษาอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยขอนแก่น, บัณฑิตวิทยาลัย, สาขาการจัดการการท่องเที่ยว.