Cultural Tourism Management: A Case Study of the Mon Community in Sangkhlaburi District, Kanchanaburi Province
Keywords:
tourism management, cultural tourism, Mon CommunityAbstract
The objectives of this research were 1) to study the contextual generality of the cultural tourism community of the Mon Community in Sangkhlaburi District, Kanchanaburi Province, 2) to study the potential of cultural tourism of the Mon Community in Sangkhlaburi District, Kanchanaburi Province, and 3) to examine the guidelines and recommendations for cultural tourism development of the Mon Community in Sangkhlaburi District, Kanchanaburi Province. The sample group selected for this study comprised of the inhabitants of the Mon Community.
The research tools used were interviews and questionnaires. The quantitative data analysis was used, and its findings were adopted for supporting the qualitative data analysis.
The research findings revealed that 1) the generality of the cultural tourism of the Mon Community consisted of interesting tourist attractions in terms of both natural tourism resources and arts and cultural tourism resources; 2) for the potential of cultural tourism of the Mon Community, the activities performed in tourist places revealed the highest Mean scores respectively followed by the tourist carrying capacity, accommodation, management, facilities, safety, and accessibility as the lowest scores; 3) regarding the guidelines and recommendations for cultural tourism development of the Mon Community, the majority of villagers expressed their desires to attract tourists to directly learn and perceive the lifestyles and living conditions of the Mon Community because of its unique tourist place with natural abundance and refreshment, so that the Mon Community is one of the communities for tourists’ field visit to gain direct experience.
Key word: tourism management, cultural tourism, Mon Community
References
นริศรา โฉมสิริ (2547). การศึกษาบริบททางภาษาศาสตร์และวัฒนธรรมของชื่อมอญ:
กรณีศึกษา ชาวมอญ บ้านวังกะ. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหิดล.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา (2548). แนวคิดของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ประเภทของการท่องเที่ยวและองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยว.
พจนา สวนศรี (2541). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน.
รัฐทิตยา หิรัณยหาด (2544). แนวทางการพัฒนาเพื่อเพิ่มศักยภาพหมู่บ้านวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยว: กรณีศึกษาบ้านหนองขาว อำเภอท่าม่วง จังหวัดกาญจนบุรี.
สุชาดา งวงชัยภูมิ (2551). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านปราสาท อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2536). สังคมวิทยา ; หลักการศึกษา วิเคราะห์และปฏิบัติงานชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2 ขอนแก่น; โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น
อรวรรณ ทับสกุล (2546). หลวงพ่ออุตตมะ : ผู้นำทางวัฒนธรรมกบการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมของหมู่บ้านมอญพลัดถิ่นที่สังขละบุรี. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต(มานุษยวิทยา) มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Burkart, A.J. and Mabrik, H. (1981). Tourism: Past, Present and Future.Oxford: Butterworth / Hienemann Ltd.
Pigram, J. (1993). Planing for tourism in rural areas: bridging the policy implementation gap.In Pearce and Butler (Eds.). Tourism Research: Critiques and Challenges London:Routledge.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 Pacific Institute of Management Science
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว