การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ชุมชนชาวมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี

ผู้แต่ง

  • สุธาสินี วิยาภรณ์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • ตุลา ไชยาศิรินทร์โรจน์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • สิริพร ดงสิงห์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • ณัฐวดี รังสิยานนท์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี

คำสำคัญ:

การจัดการการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, ชุมชนชาวมอญ

บทคัดย่อ

           การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพทั่วไปบริบทชุมชนด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี 2) เพื่อศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี 3) เพื่อศึกษาหาแนวทางและข้อเสนอแนะการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยคือคนในท้องถิ่นที่อยู่อาศัยในชุมชนชาวมอญประชาชนในท้องถิ่น
            เครื่องมือที่ใช้ การสัมภาษณ์และการใช้แบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณเพื่อนำข้อมูลดังกล่าวมาใช้เป็นส่วนสนับสนุนการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ
            ผลการศึกษา พบว่า 1) สภาพทั่วไปทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญ มีแหล่งท่องเที่ยวที่มีความน่าสนใจทั้งทรัพยากรท่องเที่ยวทางธรรมชาติ และทรัพยากรการท่องเที่ยวทางศิลปะวัฒนธรรม  2) ศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญพบว่าด้านกิจกรรมในแหล่งท่องเที่ยว มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาคือ ด้านขีดความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว ด้านที่พักอาศัย ด้านการบริหารจัดการ ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ด้านความปลอดภัยและด้านการเข้าถึงเป็นลำดับสุดท้าย  3) แนวทางและข้อเสนอแนะการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญ ชาวบ้านส่วนใหญ่ต้องการชักชวนให้นักท่องเที่ยวได้เข้ามาเรียนรู้สัมผัสความเป็นอยู่และบรรยากาศของชุมชนชาวมอญ เพราะด้วยเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยธรรมชาติที่สดชื่นและสถานที่ท่องเที่ยวอันเป็นเอกลักษณ์ จึงทำให้ชุมชนชาวมอญ เป็นอีกหนึ่งชุมชนที่ต้องไปสัมผัสให้ได้ด้วยตัวเอง

คำสำคัญ : การจัดการการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, ชุมชนชาวมอญ

เอกสารอ้างอิง

นริศรา โฉมสิริ (2547). การศึกษาบริบททางภาษาศาสตร์และวัฒนธรรมของชื่อมอญ:

กรณีศึกษา ชาวมอญ บ้านวังกะ. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหิดล.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา (2548). แนวคิดของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ประเภทของการท่องเที่ยวและองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยว.

พจนา สวนศรี (2541). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน.

รัฐทิตยา หิรัณยหาด (2544). แนวทางการพัฒนาเพื่อเพิ่มศักยภาพหมู่บ้านวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยว: กรณีศึกษาบ้านหนองขาว อำเภอท่าม่วง จังหวัดกาญจนบุรี.

สุชาดา งวงชัยภูมิ (2551). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านปราสาท อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา.

สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2536). สังคมวิทยา ; หลักการศึกษา วิเคราะห์และปฏิบัติงานชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2 ขอนแก่น; โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น

อรวรรณ ทับสกุล (2546). หลวงพ่ออุตตมะ : ผู้นำทางวัฒนธรรมกบการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมของหมู่บ้านมอญพลัดถิ่นที่สังขละบุรี. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต(มานุษยวิทยา) มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Burkart, A.J. and Mabrik, H. (1981). Tourism: Past, Present and Future.Oxford: Butterworth / Hienemann Ltd.

Pigram, J. (1993). Planing for tourism in rural areas: bridging the policy implementation gap.In Pearce and Butler (Eds.). Tourism Research: Critiques and Challenges London:Routledge.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-02-10

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย