Conservation and development guidelines for the Mayong show
Keywords:
Mak Yong, conservation, Development guidelinesAbstract
The purpose of this research is to study the problems and development needs. Ma Yong show and to study the conservation and development of the Mayong display in Raman District, Yala Province. This is a qualitative research. Using interview methods combined with related research studies. The results of the study found that: 1. Problem conditions and development needs Current Mayong display 1.1 Language problems Mayong performances use the Malay language and advanced vocabulary to accompany the performance. The next generation does not understand the Malay language and Mayong performances. 1.2 Problems with formats for Mayong performances. Lack of development of performance styles and costume styles The format for showing the whole story Singing and practicing 1.3 Inheritance problems Actors turned to other careers. with a fixed income of more than 1.4, religious problems Lack of receiving correct information Beliefs between religions are therefore lacking in inheritance and are about to disappear. 2. Conservation and guidelines for developing the Mayong performance 2.1 Conservation of the Mayong performance 1) Making local people see the value of the art of performing the Mayong. Local people Community leaders, academics, and related government agencies Campaigning for the new generation to know how to perform Mayong. 2) Awareness of people in the community through the online world that will be a tool to help reach people of all age groups as easily as possible. 3) Providing education for people in the community. Providing a curriculum or academic subject 2.2 Guidelines for developing Mayong performances 1) Guidelines for developing character acting roles The control model guides actors to understand their roles and important skills in learning to perform. 2) Guidelines for developing methods for transferring to the new generation. People in the community support the performances and act as trainers. Dissemination of performances and knowledge about Mayong 3) Designing new dance moves to match the story used in the performance 2.3 Cultural spread Emphasis on the historical process used to explain cultural change is called “Historical characteristics” are the diffusion of one culture into another. This must take into account the similarities and differences of both cultures. Therefore, it is the duty of future generations to adapt and adapt to contemporary society and preserve it sustainably.
References
กาญจนา แก้วเทพ. มรดกทางวัฒนธรรมและศาสนาพลังสร้างสรรค์ในชุมชนชนบท. กรุงเทพฯ: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา, 2530.
กรมวิชาการ. สรุปผลการประชุมสัมมนา เรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นกับหลักสูตรที่พึงประสงค์กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร๎าว, 2539
กรมศิลปากร. วัฒนธรรมเรื่อง พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์และภูมิปัญญาท้องถิ่น กรมศิลปากร: กรุงเทพฯ, 2544.
เกศรา มิตรวงศ์ และคณะ. ระบำเบิกโรงมะโย่ง. ปริญญานิพนธ์ สาขานาฏศิลป์ไทยศึกษาภาควิชานาฏศิลป์ไทย คณะศิลปศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. 2557.
กฤติกา คําพิทักษ์. (2552). การละคร ศิลปะการละคร (ออนไลน์). แหล่งที่มา. https://www.gotoknow.org/posts/327085. 2 ธันวาคม 2558
นูรียัน สาและ. มะโย่ง : สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคใต้ เล่มที่ 12 ภควตา-เมืองพระเวียง. หน้า 5932- 5944.
นูรียัน สาและ. มะโย่ง : ความพยายามที่ลางเลือนในการสืบสานวัฒนธรรมให้คงอยู่. ในทีทรรศ์ วัฒนธรรม, กรุงเทพฯ : อัมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์จำกัด, 2540.
จินดา เสาวิไล กำลดพิส การอนุรักษ์ศิลปะ วัฒนธรรมท้องถิ่น มะโย่ง ในพื้นที่ตำบลเกาะเปาะ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี
นิปาตีเมาะ หะยีหามะ. (2550). มะโย่งการแสดงพื้นบ้านของคณะสามพี่น้อง จังหวัดปัตตานี.สำนักพิมพ์:มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ประพันธ์ เรืองณรงค์. ตำนานการล่ะเล่นและภาษาชาวใต้, หน้า 67
ประพันธ์ เรืองณรงค์. สมบัติไทยมุสลิม การศึกษาคติชาวบ้านไทยมุสลิม จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : เจริญวิทย์การพิมพ์, 2527
ประพันธ์ เรืองณรงค์. สมบัติไทยมุสลิมภาคใต้. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น, 2529
ประดิษฐ์ อินทนิล. ดนตรีไทยและนาฏศิลป์. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น, 2536
พัทยา สายหู. (2531). การพัฒนาวัฒนธรรมบนพื้นฐานภูมิปัญญาชาวบานและศักยภาพของชุมชน. ในการสัมมนาทางวิชาการเรื่อง ภูมิปญญาพื้นบาน, หนา 70-72. กรุงเทพฯ:สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแหงชาติ.
ไพบูลย์ ดวงจันทร์. ดนตรี กีฬาและการล่ะเล่นของชาวไทยมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, 2527
มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์. มะโย่ง. สารานุกรม วัฒนธรรมไทยภาคใต้ เล่ม 12 (2542) : 5932-5944
ยงธนิศร์ พิมลเสถียร. เอกสารประกอบการสอนวิชาการอนุรักษ์. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 2543.
ยงยุทธ ชูแว่น. การเคลื่อนเปลี่ยนของคตินิยมในบริเวณสามจังหวัด รอบทะเลสาบสงขลา พ.ศ. ไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, 2527
รจนา สุนทรานนท์. (2547). การอนุรักษ์การแสดงพื้นบ้านจังหวัดปทุมธานี. คณะนาฏศิลป์และดุริยางค์ :สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล.
ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. กรุงเทพฯ:ราชบัณฑิตยสถาน, 2531.
_______. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่น.
ลักษณะไทย : พระพุทธปฏิมา : ภูมิหลัง : ศิลปะการแสดง : วัฒนธรรมพื้นบ้านภาคใต้
ลำไย ไชยสาลี. การศึกษาเครื่องดนตรีภาคใต้. ปริญญานิพนธ์ ศศ.ม. บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยทักษิณ 2542. อัดสำเนา
วัฒนธรรมจังหวัดปัตตานี. การมีส่วนร่วมของเครือข่ายวัฒนธรรมและชุมชนในการบริหารจัดการวัฒนธรรม: กรณีศึกษาการแสดงมะโย่ง อำเภอเมือง จังหวัดปัตตานี. จังหวัดปัตตานี: จังหวัดปัตตานี, 2551.
วิมล ดำศรี มะโย่งเป็นละครเก่าของมลายู สารนครศรีธรรมราช
วิเชียร วรินทรเวช. เครื่องดนตรีภาคใต้. ในลักษณะไทยเล่ม 3 ศิลปะการแสดง กรุงเทพฯ : โรงพิมคุรุสภาลาดพร้าว, 2544
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2534). แหล่งอารยธรรมอีสาน. กรุงเทพฯ: มติชน.
ศูนย์ศิลปวัฒนธรรมมหาวิทยาลัยราชภัฎ. ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปวัฒนธรรม จังหวัดยะลา. ศูนย์วัฒนธรรมยะลา, 2535
สถาพร ศรีสัจจัง. ภาพปรากฏ 2 กรณี การแตกสลายและการพึ่งตัวเองไม่ได้ของชีวิตชุมชนภาคใต้ จากผลการพัฒนาเศรษฐกิจ-สังคมในพื้นบ้าน พื้นเมือง ถิ่นไทยทักษิณ.
สมาน โดซอมิ. (2564, พฤศจิกายน 21). หัวหน้าคณะมะโย่งสรีบุหลันตารียัน, สัมภาษณ์.
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. ข้อจำกัดและปัจจัยทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาชุมชนรอบลุ่มทะเลสาบสงขลา ทักษิณคดี
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม. (2550). คู่มือการบริหารจัดการโครงการทางวัฒนธรรมของภาคีเครือข่ายดำเนินงานวัฒนธรรมปี งบประมาณ พ.ศ. 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดปัตตานี. (2551). การมีส่วนร่วมของเครือข่ายวัฒนธรรมและชุมชนในการบริหารจัดการวัฒนธรรม:กรณีศึกษาการแสดงมะโย่ง อำเภอเมืองจังหวัดปัตตานี. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรมประจำปีงบประมาณ 2551.
ไสว พราหมณี. คนของราษฎ์. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์, 2532.
อนันต์ วัฒนานิกร. แลหลังเมืองตานี. ปัตตานี : ศูนย์ศึกษาเกี่ยวกับภาคใต้มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, 2528, หน้า 70.
อมรา พงศาพิชญ์. ความหลากหลายทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2549.
อาจารย์ ดร.กุสุมา เทพรักษ์. (2557). แนวคิดและทฤษฎีทางการละคร (ออนไลน์). แหล่งที่มา: https://www.teacher.ssru.ac.th/kusumar_ta/PER 2111 การแสดง 2. 2 ธันวาคม 2558
เอนก นาวิกมลู . (2546). สมุดภาพเมืองไทย (พิมพครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โนรา.
เอื้องฟ้า ถาวรรักษ์. (2555). การอนุรักษ์สืบทอดศิลปะการแสดงพื้นบ้านชาวกะเหรี่ยง “รำตง” อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัดกาญจนบุรี. กาญจนบุรี: สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี.
Allison, B. (1980). The relationship between child arts and their cultural found. Journal of Aesthetic Education, 4(3), 59-79.
Javier, P. D. C. (1982-1991). Farmer secretary-general of the United Nation.
Mackey, J. W. (1995). Country music performance in Northern Nova Scotra. Canada: University of Newfoundland.
Nettl, B. (1964). Theory and method in ethnomusicology. New York: The Free Press. Tylor, E. D. (1871). Primitive culture. London: John
Murray.
White, R. E. & Richard, G. H. (1981). Academy of management the academy of management review. New York: Briarcliff Manor.
Wiese, D. V. (1956). The sociological study of social change. Transaction of then Third World Congress of Sociology. Amsterdam: International Sociological Association.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Pacific Institute of Management Science

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
