Effects of Physical Education Activity Using Taekwondo Poomsae on Health-Related Physical Fitness in Primary School Student
Keywords:
Physical education activities, Taekwondo poomsae, Health-related physical fitness, Primary school studentsAbstract
This research aims to study and compare the effects of physical education activities using taekwondo poomsae on health-related physical fitness in primary school students. The participants were 40 elementary school students. The research instrument was physical education activities using the taekwondo poomsae, and the collected data tool is a health-related physical fitness assessment. Data were analyzed using one-way analysis of variance with repeated measures, Bonferroni's method, and statistical significance at the 0.05 level.
The results found that muscle strength, muscular endurance, flexibility, and cardiorespiratory endurance were improved when doing a pairwise comparison test with differences before, after 4 weeks, and after 8 weeks, with statistical significance at the.05 level. On the other hand, body composition showed no differences before, after 4 weeks, and after 8 weeks.
The results show that physical education activities using the taekwondo poomsae can effectively help develop and promote health-related physical fitness in primary school students and can also apply physical education activities by using the taekwondo poomsae for learning management plans and further development.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิตติรัก เรืองสม และคณะ. (2565). ผลของการใช้การละเล่นพื้นบ้านไทยด้วยเทคนิคกลุ่มแข่งขันที่มีต่อทักษะชีวิต การเรียนรู้ทางกลไก และสมรรถภาพทางกลไก ของนักเรียน ประถมศึกษาตอนต้น. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารสุขศึกษาพลศึกษาและสันทนาการ, 48(1), 46–59.
กรมพลศึกษา, กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2555). คู่มือแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของเด็ก เยาวชน และประชาชนไทย. กรุงเทพฯ: บริษัท เวิลด์ เอ็กซ์เพิร์ท จำกัด.
(2559). คู่มือฝึกอบรมผู้ฝึกสอนกีฬาเทควันโด. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
(2562). แบบทดสอบและหลักเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของนักเรียน
ระดับประถมศึกษา (อายุ 7-12 ปี). กรุงเทพฯ: สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬากรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
ฆโนทัย บ่วงเพ็ชร และคณะ. (2563). ผลของการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบร่วมมือที่มีต่อคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารการวัดผลการศึกษา, 37(101), 186–201.
จตุพล ยอดอัญมณีวงศ์. (2562). ผลการฝึกเทควันโดที่มีต่อสุขภาพกาย จิต และสมรรถภาพทางสุขภาพของวัยรุ่น. ปริญญานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาและการออกกำลังกาย. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
จตุรงค์ เหมรา. (2560). หลักและการปฏิบัติ : การทดสอบสมรรถภาพทางกาย. ลำปาง: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตลำปาง.
จรูญศักดิ์ พันธวิศิษฏ์. (2561). การพัฒนาโปรแกรมการออกกำลังกายด้วยการเต้นบาสโลปและการเตนไลนแดนซที่มีต่อความดันโลหิต ความอดทนของระบบไหลเวียนเลือดและหายใจและการทรงตัวของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุเทศบาลเมืองหนองคาย.คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 41(1), 101-117.
จิรกรณ์ ศิริประเสริฐ. (2543). ทักษะและเทคนิคกาสอนพลศึกษาในระดับประถมศึกษา. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จงจินตน์ รัตนาภินันท์ชัย. (2542). การควบคุมการเคลื่อนไหว. คณะเทคนิคการแพทย์ ภาควิชากายภาพบำบัด. เชียงใหม่: ม.ป.พ.
ณัฐวุฒิ สิทธิชัย และคณะ. (2562). ผลของการเข้าร่วมการออกกำลังกายแบบเดินย่า เท้าอยู่กับที่ควบคู่กับการใช้แรงต้านน้ำหนักตัวฐานเก้าอี้ที่มีต่อความอดทนของระบบไหลเวียนโลหิตระบบหายใจและการทรงตัวของผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 15(1), 44–62.
ทิศนา แขมมณี. (2553). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้ เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นฤมล ลีลายุวัฒน์. (2553). สรีรวิทยาของการออกกำลังกาย. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปนิษฐา เรืองปัญญาวุฒิ และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2557). ผลของการจัดการเรียนรู้วิชาพลศึกษาโดยใช้เกมการละเล่นพื้นบ้านไทย ที่มีต่อสุขสมรรถนะของนักเรียนประถมศึกษา. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 100-114.
ประทีป พานิชชาติ. (2528). เอกสารประกอบการสอนพลศึกษา. ภาควิชาพลศึกษา คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.
ประเสริฐศักดิ์ วินันท์สุชาติ. (2553). ผลของการฝึกท่ารำพุมเซ่ร่วมกับท่าต่อสู้เคียรูกิในกีฬาเทควันโดที่มีต่อสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:
พระราชบัญญัติยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561–2580. (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก, หน้า 34-43.
พิจิตรา ธงพานิช. (2560). วิชาการออกแบบและการจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน. (พิมพ์ครั้งที่ 3).นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
(ม.ป.ป.). วิชาการออกแบบและการจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พิชิต ภูติจันทร์. (2547). วิทยาศาสตร์การกีฬา. คณะครุศาสตร์ สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.อุบลราชธานี: โอเดี่ยนสโตร์.
พีรวัฒน์ ชลเจริญ และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2558). ผลของการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยใช้เกมการละเล่นพื้นบ้านอาเซียนที่มีต่อความฉลาดทางอารมณ์ของนักเรียนประถมศึกษา. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 10(2), 322-334.
พงษ์พิสุทธิ์ คูหานา และ วายุ กาญจนศร. (2563). ผลการฝึกพลัยโอเมตริกที่มีต่อความสามารถในท่าเตะฟลายอิ้งไซด์ของนักกีฬาเทควันโดพุมเซ่. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยบูรพา, 31(3), 122-133.
พรรัชนี วีระพงศ์. (2554). หลักพื้นฐานการออกกำลังกายเพื่อการบำบัด. คณะกายภาพบำบัด มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. สมุทรปราการ.
ไพวัลย์ ตัณลาพุฒ. (2530). พลศึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ภาขวัญ ทัศนธนากร และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2558). การนำเสนอแนวทางการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้กิจกรรมศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว ในระดับมัธยมศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 10(2), 422-431.
มณฑินี มีสมบูรณ์. (2559). สมรรถภาพทางกายของผู้ใช้บริการ ณ ศูนย์วิทยาศาสตร์การกีฬาและการออกกำลังกาย กรมพลศึกษา. วิทยานิพนธ์ สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มนตรี จั่นมา. (2564). พื้นฐานวิทยาศาสตร์การกีฬา. สุโขทัย: คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตสุโขทัย.
ยลวรณัฏฐ์ จีรัชตกรณ. (2564). สมรรถภาพทางกาย (Physical fitness). กรุงเทพฯ: วิทยานิพนธ์คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล.
วรัญญา ทองใบ. (2563). ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายแบบหนักสลับเบาที่มีต่อสุขสมรรถนะของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ที่มีภาวะน้ำหนักเกิน. วิทยานิพนธ์เสนอบัณฑิต วิทยาลัยมหาวิทยาลัยนเรศวร.
วรวิทย์ แป้นสดใส และคณะ. (2556). เปรียบเทียบผลการฝึกพิลาทีสมือเปล่าและการฝึกพิลาทีสด้วยลูกบอลออกกำลังกายขนาดเล็กที่มีต่อความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและการทรงตัว. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารคณะพลศึกษา, 15(2), 104–118.
วรศักดิ์ เพียรชอบ. (2524). การลีลาศเบื้องต้น. มหาวิทยาลัยนเรศวร. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
ไวพจน์ จันทร์เสม และ ประเวท เกษกัน. (2553). ความสัมพันธ์ของสมรรถภาพทางกายกับความต้องการทางสรีรวิทยาและรูปแบบการเคลื่อนไหวในกีฬามวยไทย. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ สถาบันการพลศึกษา.
ศราวุฒิ อินพวง และคณะ. (2561). ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายโดยใช้โบซูบอลที่มีต่อการทรงตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อของนักเรียนที่มีความบกพร่อง ทางการได้ยิน. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. วารสาอิเล็กทรอนิกส์ทาง การศึกษา, 13(4), 417-430.
ศศิวรา บุญรัศมี. (2559). การส่งเสริมพัฒนาการในเด็กวัยเรียนและวัยรุ่น. ราชวิทยาลัยกุมารแพทย์แห่งประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
ศิวนันท์ อธิจันทรรัตน์. (2564). ผลของการจัดการเรียนรู้พลศึกษาแบบร่วมมือด้วยเทคนิคแบบเพื่อนช่วยเพื่อน และแบบ เอส.ที.เอ.ดี.ที่มีต่อทักษะเทควันโดของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารคณะพลศึกษา, 25(2), 68-69.
สุเนตุ นวกิจกุล. (2524). การส่งเสริมสุขภาพและจัดทำเกณฑ์สมรรถภาพทางกาย “ศูนย์ ๓ วัย สานสายใยรักแห่งครอบครัว” เทศบาลเมืองเมืองแกนพัฒนา อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
สุทัตพงศ์ อัปมาโน และ สมทรง สิทธิ. (2564). การพัฒนาความสามารถทางด้านสมรรถภาพทางกาย ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยเกมการละเล่นพื้นเมืองไทย. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(7), 251-252.
สุพิตร สมาหิโต. (2555). คู่มือแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกาย สำหรับเด็กไทยอายุ 7-18 ปี. นนทบุรี: สัมปชัญญะ.
สมคิด ชิตประสงค์. (2547). หลักการสอนพลศึกษา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สมนึก กุลสถิตพร. (2549). กายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ. ภาควิชากายภาพบำบัด คณะสหเวชศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
สมฤดี แจ้งข่าว. (2561). ผลการใช้วิธีสอนแฮร์บาร์ตที่มีต่อมโนทัศน์และการประยุกต์ใช้ความรู้เศรษฐศาสตร์ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3. ภาควิชาหลักสูตรและวิธีสอน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). สถิติการศึกษาของประเทศไทย ปีการศึกษา 2548. กรุงเทพฯ: (พิมพ์ครั้งที่ 1). ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬา กรมพลศึกษา กระทรวงการทองเที่ยวและกีฬา. (2562). แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกาย ของนักเรียน ระดับประถมศึกษา (อายุ 7-12 ปี). กรุงเทพฯ: บริษัท เวิลด์ เอ็กซ์เพิร์ท จำกัด.
อภิวัฒน์ ปานทอง. (2555). สมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพ. วารสารบัณฑิตศึกษา, 10(45), 4-5.มหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร.
Cohen, D. (1998). Culture, social organization, and patterns of violence. Journal of personality and social psychology, 75(2), 408-409.
Davies, W. E. A. (1971). The theory of elastic composite materials. Journal of Physics D: Applied Physics, 4(9), 1325-1326.
Fachrezzy, et al. (2021). Kicking ability for the Eolgol Yoep Chagi Taekwondo Poomsae in terms of quality of physical condition, self-confidence, and comparison of leg muscle explosive power and core stability. Journal of Physical Education and Sport 2021, 21(313), 2337-2342.
Harrow, M., Tucker, G. J., & Shield, P. (1972). Stimulus overinclusion in schizophrenic disorders. Archives of General Psychiatry, 27(1), 40-45.
Kliziene, et al. (2021). Effects of a Physical Education Program on Physical Activity and Emotional Well-Being among Primary School Children. Institute of Social Science and Humanity, Kaunas University of Technology, Korea: International Journal of Environmental Research and Public Health 2021, 187(536), 1-14.
Milne, C., Seefeldt, V., & Reuschlein, P. (1976). Relationship between grade, sex, race, and motor performance in young children. Research Quarterly. American Alliance for Health, Physical Education and Recreation, 47(4), 726-730.
Park, et al. (2022). Comparison of Physique and Physical Fitness Factor Characteristics of College Taekwondo Majors by School Year. Northeast Asian Studies, 7(10), 1-2.
Stamenkovi, et al. (2022). Effects of Participating in Martial Arts in Children: A Systematic Review. Children 2022, 1-12.
Sihyun Yoo, et al. (2018). Comparison of Proprioceptive Training and Muscular Strength Training to Improve Balance Ability of Taekwondo Poomsae Athletes: A Randomized Controlled Trials. Institute of Sport Science, Korea: National Sport University. Journal of Sports Science and Medicine 2018, 17, 445-454.
Tae Roh, Su-Youn Cho, and Wi-Young So. (2018). Taekwondo Training Improves Mood and Sociability in Children from Multicultural Families in South Korea: A Randomized Controlled Pilot Study. Department of Physical Education, College of Arts and Physical Education, Dong-A University, Korea: International Journal of Environmental Research and Public Health 2018, 15(757), 1-11.
(2020). Effects of Regular Taekwondo Intervention on Oxidative Stress Biomarkers and Myokines in Overweight and Obese Adolescents. J. Environ. Res. Public Health 2020, 17(2505), 1-11.
Yingzhi Gu, et al. (2022). Physical Activity Related to Body Muscle Mass Index and Stiffness Index in 7-to-10-Year-Old Girls. Healthcare 2022, 10(197), 1–9.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Pacific Institute of Management Science
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
