ผลของการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยใช้ท่ารำพุมเซ่ในกีฬาเทควันโดที่มีผลต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนระดับประถมศึกษา
คำสำคัญ:
กิจกรรมพลศึกษา, ท่ารำพุมเซ่ในกีฬาเทควันโด, สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพ, นักเรียนระดับประถมศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยใช้ท่ารำพุมเซ่ในกีฬาเทควันโดที่มีผลต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนระดับประถมศึกษา กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนระดับชั้นประถมศึกษา จำนวน 40 คน เครื่องมือที่ใช้ ในการวิจัย คือ กิจกรรมพลศึกษาโดยใช้ท่ารำพุมเซ่ในกีฬาเทควันโด และเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบทดสอบสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-way Repeated Measures ANOVA) แบบวัดซ้ำ ทางเดียว เปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยใช้วิธีการของ Bonferroni และทดสอบความ มีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ .05
ผลการวิจัยพบว่า สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียน ด้านความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ ความอดทนของกล้ามเนื้อ ความอ่อนตัว และความอดทนของระบบหัวใจและไหลเวียนเลือดดีขึ้น เมื่อทดสอบเปรียบเทียบรายคู่มีความแตกต่างกัน ก่อนการทดลองหลังการทดลอง 4 สัปดาห์ และหลังการทดลอง 8 สัปดาห์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่ด้านองค์ประกอบของร่างกาย ไม่พบความแตกต่างกัน ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง 4 สัปดาห์และหลังการทดลอง 8 สัปดาห์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
ผลของการวิจัยในครั้งนี้ แสดงให้เห็นได้ว่าการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยการใช้ท่ารำพุมเซ่ ในกีฬาเทควันโดสามารถช่วยการพัฒนาและส่งเสริมสมรรถภาพทางกายของนักเรียนระดับประถมศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ และยังสามารถนำการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยการใช้ท่ารำพุมเซ่ในกีฬาเทควันโด ไปใช้ในการจัดการเรียนรู้ เพื่อให้เกิดการเรียนรู้และพัฒนาต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิตติรัก เรืองสม และคณะ. (2565). ผลของการใช้การละเล่นพื้นบ้านไทยด้วยเทคนิคกลุ่มแข่งขันที่มีต่อทักษะชีวิต การเรียนรู้ทางกลไก และสมรรถภาพทางกลไก ของนักเรียน ประถมศึกษาตอนต้น. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารสุขศึกษาพลศึกษาและสันทนาการ, 48(1), 46–59.
กรมพลศึกษา, กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2555). คู่มือแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของเด็ก เยาวชน และประชาชนไทย. กรุงเทพฯ: บริษัท เวิลด์ เอ็กซ์เพิร์ท จำกัด.
(2559). คู่มือฝึกอบรมผู้ฝึกสอนกีฬาเทควันโด. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
(2562). แบบทดสอบและหลักเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของนักเรียน
ระดับประถมศึกษา (อายุ 7-12 ปี). กรุงเทพฯ: สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬากรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
ฆโนทัย บ่วงเพ็ชร และคณะ. (2563). ผลของการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบร่วมมือที่มีต่อคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารการวัดผลการศึกษา, 37(101), 186–201.
จตุพล ยอดอัญมณีวงศ์. (2562). ผลการฝึกเทควันโดที่มีต่อสุขภาพกาย จิต และสมรรถภาพทางสุขภาพของวัยรุ่น. ปริญญานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาและการออกกำลังกาย. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
จตุรงค์ เหมรา. (2560). หลักและการปฏิบัติ : การทดสอบสมรรถภาพทางกาย. ลำปาง: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตลำปาง.
จรูญศักดิ์ พันธวิศิษฏ์. (2561). การพัฒนาโปรแกรมการออกกำลังกายด้วยการเต้นบาสโลปและการเตนไลนแดนซที่มีต่อความดันโลหิต ความอดทนของระบบไหลเวียนเลือดและหายใจและการทรงตัวของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุเทศบาลเมืองหนองคาย.คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 41(1), 101-117.
จิรกรณ์ ศิริประเสริฐ. (2543). ทักษะและเทคนิคกาสอนพลศึกษาในระดับประถมศึกษา. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จงจินตน์ รัตนาภินันท์ชัย. (2542). การควบคุมการเคลื่อนไหว. คณะเทคนิคการแพทย์ ภาควิชากายภาพบำบัด. เชียงใหม่: ม.ป.พ.
ณัฐวุฒิ สิทธิชัย และคณะ. (2562). ผลของการเข้าร่วมการออกกำลังกายแบบเดินย่า เท้าอยู่กับที่ควบคู่กับการใช้แรงต้านน้ำหนักตัวฐานเก้าอี้ที่มีต่อความอดทนของระบบไหลเวียนโลหิตระบบหายใจและการทรงตัวของผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 15(1), 44–62.
ทิศนา แขมมณี. (2553). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้ เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นฤมล ลีลายุวัฒน์. (2553). สรีรวิทยาของการออกกำลังกาย. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปนิษฐา เรืองปัญญาวุฒิ และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2557). ผลของการจัดการเรียนรู้วิชาพลศึกษาโดยใช้เกมการละเล่นพื้นบ้านไทย ที่มีต่อสุขสมรรถนะของนักเรียนประถมศึกษา. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 100-114.
ประทีป พานิชชาติ. (2528). เอกสารประกอบการสอนพลศึกษา. ภาควิชาพลศึกษา คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.
ประเสริฐศักดิ์ วินันท์สุชาติ. (2553). ผลของการฝึกท่ารำพุมเซ่ร่วมกับท่าต่อสู้เคียรูกิในกีฬาเทควันโดที่มีต่อสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:
พระราชบัญญัติยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561–2580. (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก, หน้า 34-43.
พิจิตรา ธงพานิช. (2560). วิชาการออกแบบและการจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน. (พิมพ์ครั้งที่ 3).นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
(ม.ป.ป.). วิชาการออกแบบและการจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พิชิต ภูติจันทร์. (2547). วิทยาศาสตร์การกีฬา. คณะครุศาสตร์ สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.อุบลราชธานี: โอเดี่ยนสโตร์.
พีรวัฒน์ ชลเจริญ และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2558). ผลของการจัดกิจกรรมพลศึกษาโดยใช้เกมการละเล่นพื้นบ้านอาเซียนที่มีต่อความฉลาดทางอารมณ์ของนักเรียนประถมศึกษา. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 10(2), 322-334.
พงษ์พิสุทธิ์ คูหานา และ วายุ กาญจนศร. (2563). ผลการฝึกพลัยโอเมตริกที่มีต่อความสามารถในท่าเตะฟลายอิ้งไซด์ของนักกีฬาเทควันโดพุมเซ่. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยบูรพา, 31(3), 122-133.
พรรัชนี วีระพงศ์. (2554). หลักพื้นฐานการออกกำลังกายเพื่อการบำบัด. คณะกายภาพบำบัด มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. สมุทรปราการ.
ไพวัลย์ ตัณลาพุฒ. (2530). พลศึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ภาขวัญ ทัศนธนากร และ สุธนะ ติงศภัทิย์. (2558). การนำเสนอแนวทางการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้กิจกรรมศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว ในระดับมัธยมศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 10(2), 422-431.
มณฑินี มีสมบูรณ์. (2559). สมรรถภาพทางกายของผู้ใช้บริการ ณ ศูนย์วิทยาศาสตร์การกีฬาและการออกกำลังกาย กรมพลศึกษา. วิทยานิพนธ์ สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มนตรี จั่นมา. (2564). พื้นฐานวิทยาศาสตร์การกีฬา. สุโขทัย: คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตสุโขทัย.
ยลวรณัฏฐ์ จีรัชตกรณ. (2564). สมรรถภาพทางกาย (Physical fitness). กรุงเทพฯ: วิทยานิพนธ์คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล.
วรัญญา ทองใบ. (2563). ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายแบบหนักสลับเบาที่มีต่อสุขสมรรถนะของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ที่มีภาวะน้ำหนักเกิน. วิทยานิพนธ์เสนอบัณฑิต วิทยาลัยมหาวิทยาลัยนเรศวร.
วรวิทย์ แป้นสดใส และคณะ. (2556). เปรียบเทียบผลการฝึกพิลาทีสมือเปล่าและการฝึกพิลาทีสด้วยลูกบอลออกกำลังกายขนาดเล็กที่มีต่อความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและการทรงตัว. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารคณะพลศึกษา, 15(2), 104–118.
วรศักดิ์ เพียรชอบ. (2524). การลีลาศเบื้องต้น. มหาวิทยาลัยนเรศวร. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
ไวพจน์ จันทร์เสม และ ประเวท เกษกัน. (2553). ความสัมพันธ์ของสมรรถภาพทางกายกับความต้องการทางสรีรวิทยาและรูปแบบการเคลื่อนไหวในกีฬามวยไทย. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ สถาบันการพลศึกษา.
ศราวุฒิ อินพวง และคณะ. (2561). ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายโดยใช้โบซูบอลที่มีต่อการทรงตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อของนักเรียนที่มีความบกพร่อง ทางการได้ยิน. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. วารสาอิเล็กทรอนิกส์ทาง การศึกษา, 13(4), 417-430.
ศศิวรา บุญรัศมี. (2559). การส่งเสริมพัฒนาการในเด็กวัยเรียนและวัยรุ่น. ราชวิทยาลัยกุมารแพทย์แห่งประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
ศิวนันท์ อธิจันทรรัตน์. (2564). ผลของการจัดการเรียนรู้พลศึกษาแบบร่วมมือด้วยเทคนิคแบบเพื่อนช่วยเพื่อน และแบบ เอส.ที.เอ.ดี.ที่มีต่อทักษะเทควันโดของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย. คณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารคณะพลศึกษา, 25(2), 68-69.
สุเนตุ นวกิจกุล. (2524). การส่งเสริมสุขภาพและจัดทำเกณฑ์สมรรถภาพทางกาย “ศูนย์ ๓ วัย สานสายใยรักแห่งครอบครัว” เทศบาลเมืองเมืองแกนพัฒนา อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
สุทัตพงศ์ อัปมาโน และ สมทรง สิทธิ. (2564). การพัฒนาความสามารถทางด้านสมรรถภาพทางกาย ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยเกมการละเล่นพื้นเมืองไทย. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(7), 251-252.
สุพิตร สมาหิโต. (2555). คู่มือแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกาย สำหรับเด็กไทยอายุ 7-18 ปี. นนทบุรี: สัมปชัญญะ.
สมคิด ชิตประสงค์. (2547). หลักการสอนพลศึกษา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สมนึก กุลสถิตพร. (2549). กายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ. ภาควิชากายภาพบำบัด คณะสหเวชศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
สมฤดี แจ้งข่าว. (2561). ผลการใช้วิธีสอนแฮร์บาร์ตที่มีต่อมโนทัศน์และการประยุกต์ใช้ความรู้เศรษฐศาสตร์ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3. ภาควิชาหลักสูตรและวิธีสอน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). สถิติการศึกษาของประเทศไทย ปีการศึกษา 2548. กรุงเทพฯ: (พิมพ์ครั้งที่ 1). ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬา กรมพลศึกษา กระทรวงการทองเที่ยวและกีฬา. (2562). แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกาย ของนักเรียน ระดับประถมศึกษา (อายุ 7-12 ปี). กรุงเทพฯ: บริษัท เวิลด์ เอ็กซ์เพิร์ท จำกัด.
อภิวัฒน์ ปานทอง. (2555). สมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพ. วารสารบัณฑิตศึกษา, 10(45), 4-5.มหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร.
Cohen, D. (1998). Culture, social organization, and patterns of violence. Journal of personality and social psychology, 75(2), 408-409.
Davies, W. E. A. (1971). The theory of elastic composite materials. Journal of Physics D: Applied Physics, 4(9), 1325-1326.
Fachrezzy, et al. (2021). Kicking ability for the Eolgol Yoep Chagi Taekwondo Poomsae in terms of quality of physical condition, self-confidence, and comparison of leg muscle explosive power and core stability. Journal of Physical Education and Sport 2021, 21(313), 2337-2342.
Harrow, M., Tucker, G. J., & Shield, P. (1972). Stimulus overinclusion in schizophrenic disorders. Archives of General Psychiatry, 27(1), 40-45.
Kliziene, et al. (2021). Effects of a Physical Education Program on Physical Activity and Emotional Well-Being among Primary School Children. Institute of Social Science and Humanity, Kaunas University of Technology, Korea: International Journal of Environmental Research and Public Health 2021, 187(536), 1-14.
Milne, C., Seefeldt, V., & Reuschlein, P. (1976). Relationship between grade, sex, race, and motor performance in young children. Research Quarterly. American Alliance for Health, Physical Education and Recreation, 47(4), 726-730.
Park, et al. (2022). Comparison of Physique and Physical Fitness Factor Characteristics of College Taekwondo Majors by School Year. Northeast Asian Studies, 7(10), 1-2.
Stamenkovi, et al. (2022). Effects of Participating in Martial Arts in Children: A Systematic Review. Children 2022, 1-12.
Sihyun Yoo, et al. (2018). Comparison of Proprioceptive Training and Muscular Strength Training to Improve Balance Ability of Taekwondo Poomsae Athletes: A Randomized Controlled Trials. Institute of Sport Science, Korea: National Sport University. Journal of Sports Science and Medicine 2018, 17, 445-454.
Tae Roh, Su-Youn Cho, and Wi-Young So. (2018). Taekwondo Training Improves Mood and Sociability in Children from Multicultural Families in South Korea: A Randomized Controlled Pilot Study. Department of Physical Education, College of Arts and Physical Education, Dong-A University, Korea: International Journal of Environmental Research and Public Health 2018, 15(757), 1-11.
(2020). Effects of Regular Taekwondo Intervention on Oxidative Stress Biomarkers and Myokines in Overweight and Obese Adolescents. J. Environ. Res. Public Health 2020, 17(2505), 1-11.
Yingzhi Gu, et al. (2022). Physical Activity Related to Body Muscle Mass Index and Stiffness Index in 7-to-10-Year-Old Girls. Healthcare 2022, 10(197), 1–9.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
