ปัจจัยการตลาดแบบดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์ บนแพลตฟอร์ม Shopee
คำสำคัญ:
การตลาดดิจิทัล, ประสิทธิภาพ, Shopeeบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ ผู้วิจัยได้ศึกษาปัจจัยการตลาดแบบดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee โดยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความแตกต่างของประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee ตามลักษณะประชากรศาสตร์ 2) เพื่อศึกษาปัจจัยการตลาดดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวม ข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน ใช้สถิติหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติการวิเคราะห์ค่าที สำหรับตัวแปรจำนวน 2 กลุ่มและสถิติการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (ด้วยค่าสถิติทดสอบแบบ F-test ในกรณีตัวแปรมี 3 กลุ่มขึ้นไป เมื่อพบความแตกต่างทำการทดสอบด้วยวิธีการของ LSD Method และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
ผลการศึกษา พบว่า 1) ผู้ประกอบการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee ที่ทำการศึกษาส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง อายุ 41-50 ปี อาชีพธุรกิจส่วนตัว รายได้ 300,001 – 400,000 บาท 2) ปัจจัยการตลาดดิจิทัล โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือ ด้านการตลาดเชิงเนื้อหา และด้านที่มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ ด้านสื่อสังคม ตามลำดับ 3) ระดับประสิทธิภาพ โดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ ด้านเวลา และด้านที่มีค่าเฉลี่ยน้อยคือด้านคุณภาพของงานและด้านปริมาณงาน ตามลำดับ 4) ประสิทธิภาพของผู้ประกอบการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee ที่มีความแตกต่างกันพบว่า ผู้ประกอบการที่มีอายุมากกว่า 51 ปี มีประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee และเพศหญิงมีประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee มากกว่าเพศชาย 5) ปัจจัยการตลาดดิจิทัลมีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการขายสินค้าออนไลน์บนแพลตฟอร์ม Shopee อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 ได้แก่ ด้านการตลาดเชิงเนื้อหา (Beta = .366) ด้านครองหน้าแรก (Beta = .258) ด้านเว็บไซต์ (Beta = .214) ด้านจดหมายเลกทรอนิกส์ (Beta = .174) และด้านสื่อสังคม (Beta = .110) ตามลำดับ โดยมีค่าอำนาจการทำนายร่วมร้อยละ 75.1 (F= 241.565, p<.01)
เอกสารอ้างอิง
พรพิณ ประกายสันติสุข (2550). ลักษณะส่วนบุคคล ทรัพยากรการท่องเที่ยวและพฤติกรรมการท่องเที่ยวในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีนของนักท่องเที่ยวชาวไทยในกรุงเทพฯ. สารนิพนธบธ.ม.(การตลาด). กรุงเทพฯ : บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อุทัสน์ วีระศักดิ์การุณย์. (2556). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อความต้องการในการปฏิบัติงานของข้าราชการ ตำรวจกองบังคับการอารักขาและควบคุมฝูงชน. ภาคนิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต ,สาขาวิชาการบริหารงานตำรวจและกระบวนการยุติธรรม, มหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ ในพระ บรมราชูปถัมภ์ จังหวัดปทุมธานี.
อำพล นววงศ์เสถียร. (2557). พฤติกรรมการตัดสินใจของผู้บริโภคในร้านค้าออนไลน์ในกรุงเทพมหานคร.วารสารปัญญาภิวัฒน์.
พรพรรณ ตาลประเสริฐ. (2559). อิทธิพลของการตลาดแบบดิจิทัลต่อการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภคกลุ่มธุรกิจการพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ในเขตกรุงเทพมหานคร. บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ณัฐนี คงห้วยรอบ. (2559).การสื่อสารการตลาดแบบดิจิทัลที่มีผลต่อพฤติกรรมการซื้อสินค้า ออนไลน์บนเว็บไซต์LAZADA ในกรุงเทพมหานคร.การค้นคว้าอิสระบริหารธรุกิจ มหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด.ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล.
เขมจิรา ทองอร่าม. (2560). แรงจูงใจในการปฏิบัติงานที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของพนักงานฝ่ายปฏิบัติการอุตสาหกรรมฉีดขึ้นรูปพลาสติกในเขตประกอบการอุตสาหกรรมแฟคตอรี่แลนด์วังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์.
อรุโณทัย ปัญญา. (2562). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดออนไลน์ที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นผ่านสังคมออนไลน์(เฟซบุ๊ก) ของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยเขตอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่.การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
จันทา ไชยะโวหาร. (2562). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อถ้ำนางแอ่น แขวงคำหม่วน ประเทศ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. สารนิพนธ์ ศศ.ม.(การจัดการการท่องเที่ยว). คณะการท่องเที่ยว และการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
โชติวัฒน์ สกุลวิริยะโรจน์. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อความพึงพอใจของผู้บริโภคและการกลับมาใช้บริการซ้ำของผู้บริโภคที่เลือกชมภาพยนตร์ไทยในโรงภาพยนตร์ของผู้บริโภคที่อยู่เขตกรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต. กรุงเทพมหานคร มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์, ศุภร เสรีรัตน์, ปณิศา มีจินดา, และจิระวัฒน์ อนุวิชชานนท์. (2563). หลักการตลาด. นนทบุรี:ธรรมสาร.
สุชญา ปาลีวงศ์, (2564) Shopee ผ่า 3 เทรนด์ใหญ่เปลี่ยนโลก E-commerce 2021. สืบค้นวันที่ https://www.brandbuffet.in.th/2020/12/Shopee-x-3-trends-of-e-commerce-2021/
สุมัยยา นาคนาวา. (2564). ทัศนคติพฤติกรรม และสวนผสมทางการตลาดที่มีความสัมพันธ์และส่งผลต่อทัศนคติการใช้บริการร้านอาหารฮาลาลของผู้บริโภคที่ไม่ใช่มุสลิม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 15(1), 318-336.
นัสรีน มะรานอ, นาถฤดี สุขสวัสดิ์ และโกมลมณี เกตตะพันธ์. (2565). ปัจจัยประชากรศาสตร์และส่วนประสมทางการตลาดที่ส่งผลต่อการซื้อซ้ำ กรณีศึกษา Shopee ในจังหวัดสงขลา. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 13. (หน้า 2866-2882). รายงานสืบเนื่องจากการประชุมการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 13. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
Peterson, E., & Plowman, E.G. (1989). Business organization and management. Homewood, llinois: Richard D. Irwin.
Thomas, W. L. & David, H. J. (2012). Strategic Management and Business Policy: Toward Global Sustainability. (13th ed). Boston: Pearson.
Chaffey. D, (2013). Definitions of E-marketing vs Internet vs Digital marketing, Smart Insight Blog, Retrieved February 16, 2021.
Kotler, P., & Armstrong, G. (2014). Principles of Marketing (15th ed.). New York Pearson Publishing.
Lumberton, C., & Stephen, A. T. (2016). A Thematic Exploration of Digital, Social Media, and Mobile Marketing: Research Evolution from 2000 to 2015 and an Agenda for Future Inquiry. Journal of Marketing: AMA/MSI Special Issue,
Shopee Ads. (2021d). วิธีกำรทำโฆษณา. สืบค้นจาก https://myads.shopee.co.th/learn/faq/74/69.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
