ค่าเสียหายเชิงลงโทษในคดีที่ไม่ใช่คดีผู้บริโภค

บทคัดย่อ

ค่าเสียหายเชิงลงโทษได้นำมาบัญญัติในกฎหมายไทยตั้งแต่พ.ศ.2545 เป็นต้นมา โดยนำมาบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ.2545 และต่อมาก็ได้มีการนำมาบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติอีกหลายฉบับ พระราชบัญญัติเหล่านี้มีทั้งกฎหมายคดีผู้บริโภคและที่ไม่ใช่คดีผู้บริโภค งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารวบรวมหลักค่าเสียหายเชิงลงโทษที่บัญญัติในกฎหมายที่ไม่ใช่คดีผู้บริโภค คำพิพากษาคดีที่นำหลักค่าเสียหายเชิงลงโทษไปใช้และข้อบกพร่องของกฎหมาย เพื่อเสนอแนะให้ปรับปรุงแก้ไขกฎหมายต่อไป

           จากการศึกษากฎหมายที่ไม่ใช่คดีผู้บริโภค 6 ฉบับ ได้แก่ พระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545  พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้พิการ พ.ศ. 2550  พระราชบัญญัติความเท่าเทียมระหว่างเพศ พ.ศ.2558   พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีค้ามนุษย์ พ.ศ. 2559 พระราชบัญญัติแร่ พ.ศ. 2560 และ พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 พบว่ามีคำพิพากษาในคดีละเมิดความลับทางการค้า คดีการเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อผู้พิการ และคดีค้ามนุษย์ ในขณะที่คำพิพากษาเกี่ยวกับคดีพระราชบัญญัติความเท่าเทียมระหว่างเพศ พระราชบัญญัติแร่ และพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลยังไม่ปรากฏ ส่วนในด้านข้อบกพร่องของกฎหมาย พบว่าพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีค้ามนุษย์ ยังไม่มีการกำหนดเพดานขั้นสูงของค่าเสียหายเชิงลงโทษ และพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล ไม่ได้ระบุถึงเจตนาพิเศษสำหรับการกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษ จึงสมควรมีการแก้ไขกฎหมายทั้งสองฉบับ เพื่อให้การนำกฎหมายไปใช้บังคับมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น