the การจัดการการท่องเที่ยวผ่านการมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุเพื่อ 1) ศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนาท่องเที่ยว และ 2) เพื่อศึกษาการมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน การศึกษาครั้งนี้ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยการศึกษาเอกสาร ที่เกี่ยวข้อง และการสนทนากลุ่ม พบว่า 1) ปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนาท่องเที่ยว ได้แก่ปัญหาด้านนโยบายที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว อำเภออุ้มผางยังขาดนโยบายและแผนการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ชัดเจนและเหมาะสมต่อพื้นที่ ปัญหาด้านการสนับความรู้ความเข้าใจการท่องเที่ยวแบบความยั่งยืน ปัญหา ด้านข้อจำกัดของภาครัฐต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบ และปัญหาด้านงบประมาณ การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนต้องการงบประมาณในการจัดการและบำรุงรักษาทรัพยากรธรรมชาติ รวมถึงการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม 2) การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน พบว่า ชุมชนมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยังยืนไม่มาก ภาคเอกชนเข้ามามีส่วนร่วมในการลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐาน เช่น โรงแรม รีสอร์ต ร้านอาหาร และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ซึ่งช่วยยกระดับคุณภาพการท่องเที่ยวในอุ้มผางและทำให้นักท่องเที่ยวได้รับประสบการณ์ที่ดีขึ้น
แนวทางการการจัดการการท่องเที่ยวผ่านการมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน คือ ส่งเสริมการฝึกอบรมและการให้ความรู้แก่ชุมชนเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและการบริหารจัดการทรัพยากร สร้างความร่วมมือระหว่างชุมชน ภาครัฐ และเอกชน เพื่อให้การพัฒนาการท่องเที่ยวเป็นไปอย่างครอบคลุมและเท่าเทียม จัดทำแผนการบริหารจัดการทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน เพื่อลดผลกระทบจากการท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
กวินพัฒน์ เลิศพงษ์มณี. (2565). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.
วิทยานิพนธ์ปริญญา คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วิภาดา มุกดา. (2566). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอำเภอ อุ้มผาง จังหวัด
ตาก. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. 10(3): 55-73.
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2560). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นจาก https://cbtyouth.
wordpress.com/cbtyouth/cbt
สุจิตรา ยางนอก, ลัญจกร นิลกาญจน์ และปัญญา เลิศไกร (2566). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบ
ยั่งยืน. วารสารมนุษยสังสาร(มสส.), 21(2), น.279-300
อุสาหะ ตุลยาภิบาล, สมคิด พุ่มทุเรียน และจรูญศักดิ์ สุนทรเดชา. (2567). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิง
นิเวศเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง น้ำตกทีลอซู อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก ตามหลักอิทธิบาท 4.
วารสารวิจัยและวิชาการบวรพัฒน์, 2(4), น.1-16.
Bramwell & Sharman, (2002). Approaches to sustainable tourism planning and community
participation: The case of the Hope Valley, January 2000
Cohen and Uphoff. (1980). Effective Behavior in Organizations. New York: Richard D.Irwin
Inc.
Dangi, T. B., and Petrick, J. F. (2021). Augmenting the role of tourism governance in
addressing destination justice, ethics, and equity for sustainable community-based
tourism. Tourism and Hospitality, 2(1), 15-42.
George, E. W. and Mair, H. & Reid, D. G. (2009). Rural Tourism Management: Localism and
Cultural Change. Bristol: Channel View Publication.
World Tourism Organization. (2004). Indicators of Sustainable Development for Tourism
Destination: A Guidebook. Retrieved from http://www.adriaticgreenet.org/icare
foreurope/wp–content/uploads/2013/11/indicators–of–sustainable–development– for–
tourism–destinations–a–guide–book–by–unwto.pd
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
