ฉากในจินตนิยายของแก้วเก้า: ความหมายทางพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งเสนอการตีความฉากในจินตนิยายของแก้วเก้าที่สนับสนุนแนวคิดเรื่องผู้ที่ยึดมั่นถือมั่นในกิเลส คือ ความรัก ความโลภ ความโกรธ และความหลงทำให้เกิดความทุกข์ และแนวคิดเรื่องกรรมคือผู้ที่ทำกรรมใดไว้ย่อมได้รับผลกรรมนั้น จากการศึกษาพบว่าแก้วเก้าใช้ฉากเพื่อสนับสนุนแนวคิดทางพุทธศาสนาใน 2ลักษณะ ลักษณะแรกคือการใช้ฉากเป็นสัญลักษณ์แทนกิเลสหรือความทุกข์ ลักษณะที่สองคือการใช้ฉากที่เป็นสัญลักษณ์ทางพุทธศาสนา โดยแก้วเก้ามักจะใช้ฉากเพื่อสนับสนุนแนวคิดทางพุทธศาสนาในลักษณะเดียวกัน และในจินตนิยายบางเรื่องแก้วเก้าได้ตั้งชื่อตามฉากของเรื่องซึ่งแสดงให้เห็นว่าฉากเป็นองค์ประกอบสำคัญในการสื่อแนวคิด
คำสำคัญ : ฉาก, จินตนิยาย, การตีความทางพุทธศาสนา
Abstract
This article aims to interpret setting in Kaewkao’ s Fantasy novels. The setting in Kaewkao’s Fantasy helps to convey two main ideas about Buddhism: the suffering caused by human passion such as lust, greed, hatred and delusion, and KARMA. The result of study shows that Kaewkao uses setting to support the Buddhism theme in 2 ways: firstly, settings is the symbols of passion or suffering and ,secondly, setting is the Buddhism symbol. Kaewkao usually uses same style of setting to indicate the Buddhism theme. Some fantasy novels are named by after their settings that. This demonstrates that settings is the an important element to convey the theme.
Keyword : setting, fantasy novel, interpretation in Buddhism
Article Details
“ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วม (ถ้ามี) ขอรับรองว่า บทความที่เสนอมานี้ยังไม่เคยได้รับการตีพิมพ์และไม่ได้อยู่ระหว่างกระบวนการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสารหรือแหล่งเผยแพร่อื่นใด ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยอมรับหลักเกณฑ์การพิจารณาต้นฉบับ ทั้งยินยอมให้กองบรรณาธิการมีสิทธิ์พิจารณาและตรวจแก้ต้นฉบับได้ตามที่เห็นสมควร พร้อมนี้ขอมอบลิขสิทธิ์บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ให้แก่สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์หากมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกี่ยวกับภาพ กราฟ ข้อความส่วนใดส่วนหนึ่งและ/หรือข้อคิดเห็นที่ปรากฏในบทความข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยินยอมรับผิดชอบแต่เพียงฝ่ายเดียว”
References
กฤษณา วงษ์รักษ์. (2542). วิเคราะห์ความเชื่อที่ปรากฏในนวนิยายเหนือธรรมชาติของ “แก้วเก่า” ระหว่างปีพ.ศ.2531-2536. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทยมหาวิทยาลัยนเรศวร.
กอบกุล อิงคะนนท์. [ม.ป.ป.] ศัพท์วรรณกรรม. กรุงเทพฯ: อรฉัตร.
กุหลาบ มัลลิกะมาส. (2522). วรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคําแหง.
จีรณัทย์ วิมุตติสุข. (2550). การใช้วรรณคดีไทยและการใช้วรรณกรรมพื้นบ้านในนวนิยายของแก้วเก่า. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทยภาควิชาภาษาไทยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระไตรปิฏกภาษาไทยฉบับมหามกุฎราชวิทยาลัย. (2539). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชวรมุนี (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). ทุกข์สําหรับเห็นแต่สุขสําหรับเป็น (แก่นแท้ของพระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
วรรณภา ชํานาญกิจ. (2547). ชักม้าชมเมือง: กวีนิพนธ์พุทธบูชา. วารสารภาษาและวรรณคดีไทย, 21, 97-136.
วินิตา ดิถียนต์. (2525). นางทิพย์เล่ม 1-2. กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.
_______. (2527). มนตราเล่ม 1-2. กรุงเทพฯ: รวมสาสน์.
_______. (2541). ดอกแก้วการะบุหนิง. กรุงเทพฯ: ศรีสารา.
_______. (2544). นาคราช. กรุงเทพฯ: เพื่อนดี.
_______. (2544). เรือนนพเก้า. กรุงเทพฯ: เพื่อนดี.
_______. (2546). แก้วราหู. กรุงเทพฯ: เพื่อนดี.
_______. (2547). แต่ปางก่อน. กรุงเทพฯ : เพื่อนดี.
_______. (2547). เรือนมยุรา. กรุงเทพฯ: เพื่อนดี.
_______. (2547). อมตะ. กรุงเทพฯ: เพื่อนดี.
ศนิชา แก้วเสถียร. (2546). การใช้วิทยาศาสตร์ ในนวนิยายของแก้วเก่า. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทยภาควิชาภาษาไทยมหาวิทยาลัยศิลปากร.
สะอาด รอดคง. (2533). วิเคราะห์นวนิยายเหนือธรรมชาติของแก้วเก่า. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาภาษาไทยมหาวิทยาลัยนเรศวร.
อิงอร สุพันธุ์วณิช. (2547). จินตนิยายของแก้วเก่า: หลากรสหลายลีลา. ในวรรณกรรมวิจารณ์. กรุงเทพฯ: แอคทีฟพรินท์.