การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวท้องถิ่นแบบมีส่วนร่วม ของชุมชนชายแดนไทย-กัมพูชา จังหวัดสุรินทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวของชุมชน วิเคราะห์จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และอุปสรรค (SWOT) และศึกษาแนวทางพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวท้องถิ่นแบบมีส่วนร่วมของ
ชุมชนชายแดนไทย-กัมพูชา จังหวัดสุรินทร์ ในเขตชุมชนตำ บลโคกตะเคียน อำเภอกาบเชิง จังหวัดสุรินทร์ ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพแบบมีส่วนร่วมทำการสำรวจและวิเคราะห์ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวภายใต้กรอบแนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน สัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องในชุมชน จำนวน 30 คน เพื่อนำข้อมูลมาวิเคราะห์จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และอุปสรรค และสนทนากลุ่มร่วมกับคนในชุมชนเพื่อหาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวและนำเสนอผลในรูปแบบการบรรยาย
ผลการศึกษาพบว่า ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวชุมชนชายแดนไทย-กัมพูชา จังหวัดสุรินทร์ เป็นพื้นที่ที่มีศักยภาพทางด้านทรัพยากรธรรมชาติ ศิลปะและวัฒนธรรมท้องถิ่น รวมถึงประเพณี วิถีชีวิตของคนในชุมชนที่เป็นเอกลักษณ์ และมีแหล่งพื้นที่เหมาะสำหรับทำการเกษตรที่โดดเด่น ซึ่งถือว่าเป็นจุดแข็งของชุมชน สำหรับ จุดอ่อน คือ ชุมชนขาดความรู้ความเข้าใจในการวางแผนการพัฒนาด้านการจัดการท่องเที่ยว แต่อย่างไรก็ตามยังมีโอกาสคือ มีนักพัฒนาชุมชน หน่วยงานภาครัฐ และภาคเอกชนที่มีความรู้สามารถถ่ายทอดความรู้ให้แก่ชุมชนได้รับการพัฒนาด้านการท่องเที่ยว ทั้งนี้อุปสรรคการจัดการท่องเที่ยวท้องถิ่นคือ ขาดความต่อเนื่องในการจัดการแหล่งท่องเที่ยว และการสนับสนุนงบประมาณที่เพียงพอสำหรับแนวทางการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวท้องถิ่นให้ประสบความสำ เร็จ ควรมีระบบการบริหารจัดการ โดยจัดตั้งคณะกรรมการหรือองค์กรชุมชนมาบริหารจัดการ มีการพัฒนาคนในชุมชนให้มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการจัดการท่องเที่ยวให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน พัฒนาผู้นำให้มีความเข้มแข็งตลอดจนการสร้างเครือข่ายกับชุมชนอื่น หรือแหล่งท่องเที่ยวอื่น
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
“ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วม (ถ้ามี) ขอรับรองว่า บทความที่เสนอมานี้ยังไม่เคยได้รับการตีพิมพ์และไม่ได้อยู่ระหว่างกระบวนการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสารหรือแหล่งเผยแพร่อื่นใด ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยอมรับหลักเกณฑ์การพิจารณาต้นฉบับ ทั้งยินยอมให้กองบรรณาธิการมีสิทธิ์พิจารณาและตรวจแก้ต้นฉบับได้ตามที่เห็นสมควร พร้อมนี้ขอมอบลิขสิทธิ์บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ให้แก่สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์หากมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกี่ยวกับภาพ กราฟ ข้อความส่วนใดส่วนหนึ่งและ/หรือข้อคิดเห็นที่ปรากฏในบทความข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยินยอมรับผิดชอบแต่เพียงฝ่ายเดียว”
References
Charoensheep, J. (2017). The participation in the management of sustainable tourism: A case study of Tham Rong Sub-district Ban Lat District Phetchaburi Province. Information Journal, 16(2), 87-97. [in Thai]
Chatchakul, N. (2007). Tourism industry. Chulalongkorn University Press. [in Thai]
Chiangchai, N. (2015). The identity using to promote tourism in Lampang Province [Maste’s thesis]. Silpakorn University. [in Thai]
Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1977). Rural development participation: Concept and measures for project design implementation and evaluation. Rural Development Center.
Community Based Tourism Institute. (2017). Benefits that the community receives. www.cbt-i.or.th/?ge=show_pages&gen_lang=20112012094103#.Wn291byWaM8 [in Thai]
Community Organization Development Institute. (2019). “Tatum” a self-managing upstream community. Toward Sustainable Tourism. https://ref.codi.or.th/public-relations/news/16984-2019-06-20-07-57-17 [in Thai]
Dickman, S. (1996). Tourism: An introductory text. Hodder Education.
Institute for Innovation and Data Governance. (2022). Revealing statistics on the tourism situation in Thailand. https://digi.data.go.th/showcase/thailand-tourism-statistics/ [in Thai]
Kasperson, J., & Breitbart, M. W. (1974). Participation, decentralization and advocacy planning. Resource paper (No. 25). Washington D.C. Association of American Geographer.
Kunurat, K., Yongwanit, S., & Charoenwanit. P. (2003). Developing the tourism potential of the northeastern region (Research report). Khon Kaen University. [in Thai]
Ministry of Tourism and Sports. (2015). Tourism policy. www.mots.go.th/ewtadmin/ewt/mots_web57/ewt_news.php?nid=5953 [in Thai]
Ministry of Tourism and Sport. (2022). Tourism statistics 2022. https://www.mots.go.th/news/category/655 [in Thai]
Pongnak, I. (2015). The community identity of the ancient town of U-Thong, Suphanburi Province [Master’s thesis]. Chulalongkorn University. [in Thai]
Public Relations Department Press Office. (2019). Kap Choeng District, Surin Province. Organization with Outstanding Social Activities in 2019. https://thainews.prd.go.th/th/news/detail/TCATG201102185448460 [in Thai]
Puengcham, C., Hanput, M., Promsaka, N., & Sakolnakorn, T. (2019). The analysis of strengths, weaknesses, opportunities and threats related to tourism development at Cha-Am Beach, Petchaburi. http://www.mis.ms.su.ac.th/MISMS01/PDF01/1974_ 20190626_p_27.pdf [in Thai]
Srilachai, A. (2016). Guide lines for sustainable tourism management for community-based tourism, A case study of Ban Kokmuang, Jorakhemak, Prakhonchaidistrict, Buriram Province. Graduate Journal Valaya Alongkorn Rajabhat University under the Royal Patronage, 12, 218-229. [in Thai]
Suansri, P., & Yijoho, S. (2013). Community tourism standards manual. Community Based Tourism Institute, Payap University. [in Thai]
Suwanpimon, K., Koykitcharoen, D., Trisuk, W., Chimpimol, S., Jaiho, N., & Chotviriyakul, W. (2004). A study of the efficiency of services in the transportation system in Phuket Province, Phang Nga Province and Krabi Province. Thailand Research Fund. [in Thai]
Thongma, W. (2013). Community Based Tourism (CBT) for improving the quality of life communities in forest land areas. School of Tourism Development, Maejo University. [in Thai]
Tiapaiboon, P. (2014). Potential of community-based ecotourism destinations, Ban Hua Non Wat, Mae Tom Sub-district, Bang Klam District, Songkhla Province [Master’s thesis]. Department of Environmental Management, Prince of Songkla University. [in Thai]
UNWTO. (1997). Tourism 2020 vision. UNWTO.
Wannathanom, C. (2009). Tourism industry. Wirat Education. [in Thai]