แนวทางการยกระดับเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารของจังหวัดนครพนม เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มไมซ์: กรณีศึกษาชนเผ่าไทแสก บ้านอาจสามารถ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาการรับรู้ของนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มไมซ์ที่มีต่ออัตลักษณ์และภูมิปัญญาอาหารพื้นถิ่นชนเผ่าไทแสก บ้านอาจสามารถ จังหวัดนครพนม 2) เพื่อพัฒนาและยกระดับเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารรวมถึงระบบสนับสนุนจากชุมชนท้องถิ่น (Local Support) โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน ผู้วิจัยใช้วิธีการทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ (Mix Method) โดยใช้แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ โดยทำการรวบรวมและทำความเข้าใจมุมมองของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย 4 กลุ่ม ได้แก่ 1) ผู้กำหนดนโยบายของภาครัฐ และภาคเอกชน 2) สถาบันการศึกษา 3) ชนเผ่าไทแสก บ้านอาจสามารถ และ 4) นักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มไมซ์ ซึ่งผลการวิจัยพบว่า ปลาจุ่มอาจสามารถเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มไมซ์ (MICE) มาเป็นลำดับที่ 1 รองลงมา คือ แกงขนุนใส่กระดูกอ่อน และปลาเผาะ/ปลาเผาะห่อกาบกล้วย ในส่วนของอาหารพื้นถิ่นที่นักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่ม MICE มีการรับรู้น้อยที่สุด คือ น้ำพริกเผาไทแสก โดยแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอาหารชนเผ่าไทแสก บ้านอาจสามารถ จังหวัดนครพนม เพื่อเป็นต้นแบบเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารในการรองรับนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่ม MICE จะต้องประกอบไปด้วยด้านต่าง ๆ ดังนี้ 1) ด้านอัตลักษณ์ของอาหารพื้นถิ่น 2) ด้านกิจกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอาหารโดยการให้นักท่องเที่ยวมีส่วนร่วม 3) ด้านการเผยแพร่ข้อมูล เป็นการสื่อสารให้บุคคลภายนอกรับรู้ 4) ด้านการประชาสัมพันธ์และการตลาด 5) ด้านการสร้างมูลค่าเพิ่ม และ 6) ด้านการพัฒนาองค์ประกอบอื่นที่เกี่ยวข้อง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
“ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วม (ถ้ามี) ขอรับรองว่า บทความที่เสนอมานี้ยังไม่เคยได้รับการตีพิมพ์และไม่ได้อยู่ระหว่างกระบวนการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสารหรือแหล่งเผยแพร่อื่นใด ข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยอมรับหลักเกณฑ์การพิจารณาต้นฉบับ ทั้งยินยอมให้กองบรรณาธิการมีสิทธิ์พิจารณาและตรวจแก้ต้นฉบับได้ตามที่เห็นสมควร พร้อมนี้ขอมอบลิขสิทธิ์บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ให้แก่สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์หากมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกี่ยวกับภาพ กราฟ ข้อความส่วนใดส่วนหนึ่งและ/หรือข้อคิดเห็นที่ปรากฏในบทความข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมยินยอมรับผิดชอบแต่เพียงฝ่ายเดียว”
เอกสารอ้างอิง
Astroff, M., & Abbey, J. (2006). Convention management and service (7th ed.). Lansing, Mich.
Boonyanupong, P., & Buddhawongsa, P. (2021). Gastronomy tourism behavior and opinion on marketing mix factors of foreign tourists in Chiang Mai Province. Journal of Economics Maejo University, 1(1), 37-47. [in Thai]
Chimbanrai, H., & Vongsaroj, R. (2014). Potential of local food and guidelines for tourism promotion through local food of Nan Province. Journal of International and Thai Tourism, 11(1), 37-53. [in Thai]
Dwyer, N. J., Ada, L., & Neilson, P. D. (1996). Spasticity and muscle contracture following stroke. Brain, 119, 1737-1749. https://doi.org/10.1093/brain/119.5.1737
Everett, S., & Aitchison, C. (2008). The role of food tourism in sustaining regional identity: A case study of Cornwall, South West England. Journal of Sustainable Tourism, 16(2), 150-167. https://doi.org/10.2167/jost696.0
Hall, C., & Mitchell, R. (2004). Gastronomic tourism: Comparing food and wine tourism experiences. Niche Tourism. http://doi.org/10.432419780080492926
Henderson, J., Vernon, A. S., & David, N. W. (2012). Measuring economic growth from outer space. American Economic Review, 102(2), 994-1028.
Ministry of Tourism and Sport. (2017). Creative tourism destination management. Ministry of Tourism and Sport. [in Thai]
Pearson, D., & Pearson, T. (2016). Branding food culture: UNESCO creative cities of gastronomy. Journal of International Food and Agribusiness Marketing, 28(2), 164-176.
Phakdeeauksorn, P. (2012). Tourism motivation theory and food tourism. Journal of Management, 29(2), 129-146. [in Thai]
Phosittiphan, T., & Keawjarus, A. (2021). Behavior and perception of foreign toward local restaurant in Chiang Mai Province. Sripatum Chonburi Academic Journal, 17(4), 34-46. [in Thai]
Raymond, C. (2010). What’s in a name? The origins of the term “Creative tourism”. Sunstone Press.
Richards, G. (2012). Global report on food tourism: Volume 4th. World Tourism Organization.
Saowapawong, K., Panupat, C., & Thanawachiranun, P. (2021). The potentiality of gastronomy tourism from the uniqueness of Mae-Sod City, Tak Province. Christian University Journal, 27(2), 46-61. [in Thai]
Sookprecha, T. (2017). Food tourism 2.0. TAT Review Magazine, 3(1), 1-2.
Tansakul, P. (2019). Guidelines for promoting local food for gastronomy tourism of Khiri Wong Community, Nakhon Si Thammarat Province. WMS Journal of Management Walailak University, 9(1), 81-92.
Thailand Convention and Exhibition Bureau. (2017). Annual report 2016. https://elibrary.tceb.or.th/th/Publication/5741
Thailand Convention and Exhibition Bureau. (2021). Annual report 2020. https://www.businesseventsthailand.com/uploads/press_media/fle/210430-fle-XR2bJJYWe.pdf
Timothy, D. J., & Wall, G. (1997). Selling to tourists Indonesian street vendors. Annals of Tourism Research, 24(2), 322-340.
UNESCO. (2004). Education for all: The quality imperative (EFA global monitoring report 2005). UNESCO.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis. Harper and Row.
Yokkhun, A. (2021). Guidelines for developing food tourism in Thailand. EAU Heritage Journal Social Science and Humanities, 21(2), 60-72. [in Thai]
