ปัจจัยพหุระดับที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับประสิทธิผลการบริหารวิชาการ ศึกษาตัวแปรระดับนักศึกษา ระดับห้องเรียน และระดับมหาวิทยาลัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา แบ่งเป็น 3 ระดับ คือระดับระดับมหาวิทยาลัย ได้แก่ ผู้บริหารระดับมหาวิทยาลัย จำนวน 120 คน ระดับห้องเรียน ได้แก่ อาจารย์ผู้สอน จำนวน 480 คน ระดับนักศึกษา ได้แก่ นักศึกษาปีที่ 4-5 จำนวน 960 คน รวม 1,560 คน ที่ได้มาจากการสุ่มหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามมาตราส่วนประมาณค่า จำนวน 3 ฉบับ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้โปรแกรมทางสถิติในการหาค่าสถิติพื้นฐาน และโปรแกรม HLM ในการวิเคราะห์พหุระดับ ผลการวิจัยพบว่า 1) ประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทยอยู่ในระดับมาก 2) ปัจจัยระดับนักศึกษา พบว่า พฤติกรรมด้านการเรียนของนักศึกษา ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 พฤติกรรมทางด้านสังคมกับกลุ่มเพื่อน และความสัมพันธ์ภายในครอบครัว ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) ปัจจัยระดับห้องเรียน พบว่า พฤติกรรมการสอนของอาจารย์ ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 4) ปัจจัยระดับมหาวิทยาลัย พบว่า พฤติกรรมการบริหารด้านการเป็นผู้นำส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการของผู้บริหารมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ขณะที่ประสบการณ์ทางการบริหารมีอิทธิพลทางลบต่อค่าสัมประสิทธิ์การถดถอยของพฤติกรรมสอนของอาจารย์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และความเป็นผู้นำทางวิชาการส่งผลต่อค่าสัมประสิทธิ์การถดถอยของพฤติกรรมสอนของอาจารย์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

          The purposes of this research were to investigate the academic administrative effectiveness from the student level, classroom level and university level factors which affected the effectiveness of academic administration of Rajabhat University administrators in Thailand.

          The sample, derived by means of multi-stage random sampling, into 3 groups from Rajabhat University in Thailand, consisted of 120 university administrators, 480 instructors, 960 students, 1560 people in Total. Data were collected by 3 types of questionnaires and analyzed through the descriptive statistics and HLM for multi – level analysis programs.

           The research findings were as follows:

            1. The academic administrative effectiveness of Rajabhat university administrators in Thailand was ranked at the high level.

            2. From the student level factors, the study found that student learning behaviors influenced the academic administrative effectiveness, statistically significant at.01 level and

 socialization among Peer groups and the relationship among members of family  influenced the academic administrative effectiveness, statistically significant at.05 level.

            3. From the classrooms level factors, the study found that teaching behaviors of teachers influenced the academic administrative effectiveness, statistically significant at.05 level.

            4. From the university level factors, the study found that leadership behaviors influenced the academic administrative effectiveness, statistically significant at .01 level. While administrative experience had negatively influenced the regression coefficient of teaching behaviors statistically significant at .05 level and academic leadership influenced the regression coefficient of teaching behaviors statistically significant at .05 level.