ผลของโปรแกรมการสอนแบบใช้เกมเป็นฐานที่ส่งผลต่อทักษะพื้นฐานในกีฬาวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การสอนโดยใช้เกมเป็นฐานที่ส่งผลต่อทักษะพื้นฐานในกีฬาวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ทำให้นักเรียนเกิดความสนุกสนานในการฝึก ดังนั้นการวิจัยครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการสอน แบบใช้เกมเป็นฐานที่ส่งผลต่อทักษะพื้นฐานในกีฬาวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์ (2) เพื่อเปรียบเทียบทักษะพื้นฐานวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์ระหว่างกลุ่มที่ใช้โปรแกรมการสอนแบบใช้เกมเป็นฐาน กับการสอนแบบปกติ กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น จำนวน 30 คน ในจังหวัดนครพนม จำนวน 2 โรงเรียน โดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม จำนวนกลุ่มละ 15 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ โปรแกรมการสอนโดยใช้เกมเป็นฐาน และ แบบทดสอบทักษะพื้นฐานกีฬาวอลเลย์บอล แบบประเมินความฉลาดทางอารมณ์สาหรับวัยรุ่น อายุ 12-17 ปี โดยกลุ่มทดลองได้รับการฝึกโปรแกรมการสอนโดยใช้เกมเป็นฐาน สัปดาห์ละ 2 วัน วันละ 1 ชั่วโมง รวมทั้งสิ้น 8 สัปดาห์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ t-test และการวิเคราะห์ความแปรปรวนพหุแบบทางเดียว (One-way MANOVA)
ผลการวิจัยพบว่า 1. โปรแกรมการสอนแบบใช้เกมเป็นฐานที่ส่งต่อทักษะพื้นฐานในกีฬาวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์ ระยะหลังการทดลองพบว่ากลุ่มทดลองมีทักษะพื้นฐานกีฬาวอลเลย์บอล และความฉลาดทางอารมณ์สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. การเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมในระยะหลังการทดลอง พบว่า กลุ่มทดลองมีทักษะพื้นฐานกีฬาวอลเลย์บอลและความฉลาดทางอารมณ์โดยรวม สูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. บทความที่ลงตีพิมพ์ทุกเรื่องได้รับการตรวจทางวิชาการโดยผู้ประเมินอิสระ ผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) สาขาที่เกี่ยวข้อง อย่างน้อย 3 ท่าน ในรูปแบบ Double blind review
2. ข้อคิดเห็นใด ๆ ของบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม นี้เป็นของผู้เขียน คณะผู้จัดทำวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
3. กองบรรณาธิการวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอกแต่ให้อ้างอิงแสดงที่มา
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2543). แบบประเมินความฉลาดทางอารมณ์ (EQ). สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2565 จาก https://mhc7.dmh.go.th/ 15/12/2017/6156/.
กรมสุขภาพจิต. (2548). คู่มือความฉลาดทางอารมณ์. กรุงเทพฯ: สำนักกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
ชนกนันท์ ช่วยประคอง. (2565). การพัฒนาทักษะในการแก้ปัญหาโดยการใช้เกมเป็นฐาน เรื่องนโยบายการเงินและการคลังของระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนดงตาลวิทยา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนสังคมศึกษา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ทะนง เหล่าอรรคะ. (2554). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนการสอนแบบกลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อนที่เน้นการฝึกสมาธิแบบอานาปานสติวิชาวอลเลย์บอลของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน)อุดรธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
ทินกร พันเดช. (2561). การพัฒนามโนทัศน์เรื่องโมลและสูตรเคมีของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายด้วยการจัดเรียนรู้ด้วยเกมเป็นฐาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาวิทยาศาสตร์ ภาควิชาหลักสูตรและการสอน). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงษ์พิณิจ พรหมเนตร. (2563). ผลการจัดโปรแกรมกลุ่มสัมพันธ์กีฬาวอลเลย์บอลที่มีต่อทักษะการทำงานเป็นทีมและทักษะกีฬาวอลเลย์บอลของนักเรียนวิทยาลัยอาชีวศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เมสญา แทนสง่า และวรพงษ์ แย้มงามเหลือ. (2564). การจัดการเรียนรู้วิชาพลศึกษาสำหรับนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้รูปแบบการสอนด้วยเกมเพื่อความเข้าใจ. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 48(1), 249-259. สืบค้นจาก https://so03.tci- thaijo.org/ index.php/tahper/article/view/205136/170011.
วรัตต์ อินทสระ. (2562). Game Based Learning-The Latest Trend Education 2019-เปลี่ยนห้องเรียนเป็นห้องเล่น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสวนดุสิต.
สมาคมกีฬาวอลเลย์บอลแห่งประเทศไทย. (2563). บัญชีรายชื่อและจำนวนสมาชิกสมาคมกีฬาวอลเลย์บอลแห่งประเทศไทย. สืบค้นจาก http://volleyball.or.th/volley/ ?page_id=1698.
Abood, H. (2023). Enhancing Volleyball Skills through Game-Based Learning for student. Journal of Critical Reviews, 10(2).
Arribas-Galarraga, S., Saies, E., Cecchini, J. A., Arruza, J. A., & Luis-de-Cos, I. (2017). The relationship between emotional intelligence, self-determined motivation and performance in canoeists.
Bar-On, R. (1997). Bar On emotional quotient inventory. Multi-health systems.
Batez, M., Miloševic, Z., Mikuli’c, I., Sporis, G., Macak, D., & Trajkovic, N. (2021). Relationship between motor competence, physical fitness, and academic achievement in young school-aged children. BioMed research international, 2021, 1-7.
Bellanca, J., & Brandt, R. (2011). 21st Century Skills: Rethinking How Students Learn (Wongkitrungruang, W. and Jittarerk, A., Tran.). Bangkok: SE-EDUCATION Public Company Limited.
Bracco, E., Lodewyk, K., & Morrison, H. (2019). A case study of disengaged adolescent girls’ experiences with teaching games for understanding in physical education. Curriculum Studies in Health and Physical Education, 10(3), 207-225.
Campo, M., Laborde, S., & Mosley, E. (2016). Emotional intelligence training in team sports. Journal of Individual Differences, 37(3), 152-158.
Cooper, R. K., & Sawaf, A. C. (1997). Executive EQ: Emotional intelligence in leadership and organization (No. 658.409 C7841c Ej. 1000003). GROSSET,.
Goleman, D. (1998). The emotionally competent leader. In The Healthcare Forum Journal, 41(2), 36-38.
Goleman, D. (2006). The socially intelligent. Educational leadership, 64(1), 76-81.
Harvey, S., Cushion, C. J., & Massa-Gonzalez, A. N. (2010). Learning a new method: Teaching Games for Understanding in the coaches’ eyes. Physical education and sport pedagogy, 15(4), 361-382.
Laborde, S., Dosseville, F., & Allen, M. S. (2016). Emotional intelligence in sport and exercise: A systematic review. Scandinavian journal of medicine & science in sports, 26(8), 862-874.
Magrum, E. D., Waller, S., Campbell, S., & Schempp,P. G. (2019). Emotional intelligence in sport: a ten-year review (2008-2018). International Journal of Coaching Science, 13(2).
Memmert, D. (2010). Testing of tactical performance in youth elite soccer. Journal of Sports Science & Medicine, 9(2), 199.
Miller, A., Harvey, S., Morley, D., Nemes, R., Janes, M., & Eather, N. (2017). Exposing athletes to playing form activity: Outcomes of a randomised control trial among community netball teams using a game-centred approach. Journal of Sports Sciences, 35(18), 1846-1857.
Plass, J. L., Homer, B. D., & Kinzer, C. K. (2015). Foundations of game-based learning. Educational psychologist, 50(4), 258-283.
Práxedes, A., Moreno, A., Sevil, J., García-González, L., & Del Villar, F. (2016). A preliminary study of the effects of a comprehensive teaching program, based on questioning, to improve tactical actions in young footballers. Perceptual and motor skills, 122(3), 742-756.
Salovey, P., & Mayer, J. D. (1990). Emotional intelligence. Imagination, cognition and personality, 9(3), 185-211.
Salman, R. H. S., & Gargeas, S. B. G. (2020). Emotional intelligence and its relationship to the of performance of some basic volleyball skills among Qaraqosh sports club female players. College Of Basic Education Research Journal, 16(3), 738-754.
Ubago-Jiménez, J. L., González-Valero, G., Puertas-Molero, P., & García-Martínez, I. (2019). Development of emotional intelligence through physical activity and sport practice. a systematic review. Behavioral Sciences, 9(4), 44.
Zhang, L., & Cheung, P. (2019). Making a difference in PE lessons: Using a low organized games approach to teach fundamental motor skills in China. International Journal of Environmental Research and Public Health, 16(23),
