แนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาตลาดน้ำท่าคา อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นงานวิจัยแบบแผนการวิจัยแบบผสมผสานวิธีเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ วิธีเชิงคุณภาพใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) กลุ่มตัวอย่างจำนวน 10 คน ได้แก่ ผู้ใหญ่บ้าน ประธานบริหารตลาดน้ำท่าคา กรรมการบริหารตลาดท่าคา ผู้ค้าในตลาด นักท่องเที่ยว และเจ้าหน้าที่ภาครัฐ โดยผู้วิจัยเลือกผู้ให้ข้อมูลหลักแบบเจาะจง เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน ของตลาดน้ำท่าคา และการวิจัยเชิงปริมาณ ผู้วิจัยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวมรวมข้อมูล โดยมีกลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวยังตลาดน้ำท่าคาจำนวน 402 คน จากการสุ่มตัวอย่างโดยไม่ใช้ความน่าจะเป็นด้วยวิธีการสุ่มแบบตามสะดวก สถิติที่ใช้ คือการวิเคราะห์การถดถอยโลจิสติคส์ เพื่อพยากรณ์และยืนยันแนวโน้มการตัดสินใจเดินทางกลับมาท่องเที่ยวซ้ำผลการวิจัย พบว่า การวางแนวทางการพัฒนาหมู่บ้านท่องเที่ยวโดยชุมชนให้เกิดความยั่งยืนของตลาดน้ำท่าคา มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์โดยมีค่าสัมประสิทธิ์การถดถอยโลจิสติคส์ของตัวแบบการตัดสินใจเดินทางกลับมาท่องเที่ยวซ้ำของนักท่องเที่ยว เท่ากับ -2.519 -2.797 และ 2.339 ที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 และ 0.05 ทั้ง 3 มิติ คือ มิติด้านสังคม วัฒนธรรม และประเพณี มิติด้านเศรษฐกิจ และมิติด้านสิ่งแวดล้อม ตามลำดับ และมีร้อยละการพยากรณ์ถูกต้อง เท่ากับ 30.9
Article Details
ทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ร่มพฤกษ์เป็นทัศนะและข้อคิดเห็นของผู้เขียนมิใช่ทัศนะของมหาวิทยาลัยเกริกหรือกองบรรณาธิการ การนำบทความส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดไปพิมพ์เผยแพร่ต้องอ้างอิงที่มาให้ชัดเจน
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2544). หลักสถิติ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถานการณ์ด้านการท่องเที่ยวเดือนธันวาคม 2562. (15 กุมภาพันธ์ 2563) สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/ download/ article/article_ 20200123132729.pdf
ณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 25-46.
ทวีศักดิ์ นพเกษร. (2549). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ เล่ม 2. พิมพ์ครั้งที่ 2. นครราชสีมา : โชคเจริญมาร์เก็ตติ้ง.
ธนัชชา ฤทธิ์เดช. (2558). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวและแหล่งท่องเที่ยวให้เกิดความยั่งยืนของตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต, กรุงเทพมหานคร.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาบ้านโคกไครจังหวัดพังงา. Veridian E-Journal. 7(3), 650-665.
ทรงศักดิ์ ภูสีอ่อน. (2551). การประยุกต์ใช้ SPSS วิเคราะห์ข้อมูลงานวิจัย. กาฬสินธุ์ : ประสานการพิมพ์.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2543). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์.(พิมพ์ครั้งที่ 7) กรุงเทพมหานคร : สำนักทดสอบทางการศึกษาและจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พจนา สวนศรี และ สมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่ : หจก.วนิดาการพิมพ์
ภราเดช พยัฆวิเชียร. (2539). พัฒนาท่องเที่ยวไทยในทิศทางที่ยั่งยืน. จุลสารการท่องเที่ยว, 15(2), 17.
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อตลาดฉัตรศิลาในอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศเพชรบุรี, เพชรบุรี.
วีระพล ทองมา. (2559). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism : CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. (15 มีนาคม 2563) สืบค้นจาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc.
โศรยา สิ่งชูวงศ์. (2546). วิวัฒนาการแหล่งท่องเที่ยวกรณี เกาะช้าง จังหวัดตราด. คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล,
กรุงเทพมหานคร.
สุถี เสริฐศรี. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคนอําเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม. คณะศิลปศาสตร์ วิทยาลัยมหาวิทยาลัยกรุงเทพ, กรุงเทพมหานคร.
สุภางค์ จันทวานิช. (2546). คู่มือการวิจัยเชิงคุณภาพเพื่องานพัฒนา. สถาบันวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
สินธุ์ สโรบล อุดร วงศ์ทับทิม และ สุภาณี ทรงพรวาณิชย์. (2545). การท่องเที่ยวโดยชุมชน : แนวคิด และประสบการณ์. เชียงใหม่ : มิ่งเมืองนวรัตน์.
Creswel, J. W., & Plano Clark, V. L. (2011). Designing and conducting Mixed Methods Research. 2nd ed. Thousand Oaks, CA : Sage.
Creswel, J. W. (2015). A concise Introduction to Mixed method Research. Los Angeles : Sage.
Dickman, C. R. (1996). Overview of the Impacts of Feral Cats on Australian Native Fauna. Australian Nature Conservation Agency, Canberra, Australia.
Lee CK, Back KJ. (2003). Pre and post casino impact of residents perception. Annals of Tourism Research. 27(30), 868–885.
Kampetch, P and Jitpakdee, R. (2017). Success factors for management by community based tourism to sustainable. Proceeding of The 7th STOU National Research Conference November 24, 2017 Sukhothai Thammathirat University Bangkok, 564-575.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric Theory. New York : McGraw-Hill.
Shao Q. (2007). Develop rural tourism and facilitate new rural area construction. Qiushi, 46(4), 42–44.
Zapata, Maria Jose, Michael C. Hall, Patricia Lindo & MiekeVandershaeghe. (2011). Can Community-Based Tourism Contribute to Development and Poverty Alleviation? Lesson from Nicaragua. Current Issue in Tourism, 14(8), 725 – 749