พฤติกรรมสารสนเทศของช่างทอผ้ากลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาพฤติกรรมสารสนเทศของช่างทอผ้ากลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมร ผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์ช่างทอผ้ากลุ่มชาติพันธุ์ไทยเขมร พื้นที่จังหวัดบุรีรัมย์ สุรินทร์ ศรีสะเกษ จำนวน 10 คน เครื่องมือวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์ การเลือกผู้ให้ข้อมูลใช้วิธีแบบบอกต่อ ผลการศึกษา พบว่า 1) ความต้องการสารสนเทศช่างทอผ้ามีความต้องการใช้สารสนเทศเพื่อพัฒนาตนเองและพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าทอ เนื้อหาสารสนเทศที่ต้องการ คือ การผลิตเส้นไหม สี ลวดลาย เครื่องมือทอผ้า กระบวนการทอ ผลิตภัณฑ์ผ้า วิถีชีวิตกับผ้า ความเชื่อเกี่ยวกับผ้าประเพณี พิธีกรรมเกี่ยวกับผ้าและข้อปฏิบัติเกี่ยวกับผ้า 2) การแสวงหาสารสนเทศ แหล่งสารสนเทศที่ใช้ คือ แหล่งสารสนเทศบุคคลและแหล่งสารสนเทศอินเทอร์เน็ต โดยประเมินแหล่งสารสนเทศที่มีเนื้อหาความรู้ที่ตรงความต้องการและสามารถเข้าถึงได้ง่าย เทคนิคการค้นคืนสารสนเทศ คือ กำหนดคำค้นจากคำสำคัญ 3) การใช้สารสนเทศ ความถี่ในการเข้าใช้สารสนเทศนานๆ ครั้ง รูปแบบสารสนเทศที่ใช้ คือ รูปภาพ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ร่มพฤกษ์เป็นทัศนะและข้อคิดเห็นของผู้เขียนมิใช่ทัศนะของมหาวิทยาลัยเกริกหรือกองบรรณาธิการ การนำบทความส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดไปพิมพ์เผยแพร่ต้องอ้างอิงที่มาให้ชัดเจน
เอกสารอ้างอิง
กรกนก แก้วเกิด เมตตา ศิริสุข และ พิทักษ์ น้อยวังคลัง. (2563). อัตลักษณ์ศิลปะผ้าทอพื้นบ้านเขมรถิ่นไทยในประเพณีประดิษฐ์สร้างของชุมชนบ้านตารอด ตำบลสวาย จังหวัดสุรินทร์. วารสารสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 4(4), 96 – 104.
ดวงเด่น บุญปก. (2562). อัตลักษณ์และสัญลักษณ์ของผ้าไหมพื้นเมืองกลุ่มเขมรถิ่นไทย. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, 10(1), 91-102.
บุษบา หินเธาว์ และ ยรรยงวรกร ทองแย้ม. (2562). การจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่น : ศึกษากลุ่มผลิตสินค้า OTOP ผ้าทอบ้านม่วงหอม อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก. สักทอง : วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 25(1), 55 – 64.
รุ่งอรุณ กุลหินตั้ง และ ชลภัสส์ วงษ์ประเสริฐ. (2558). พฤติกรรมสารสนเทศของผู้ประกอบการบนระเบียงเศรษฐกิจอนุภาคลุ่มแม่น้ำโขง. วารสารสารสนเทศศาสตร์, 33(3), 79 - 96.
วชิร ยั่งยืน ศิวนาถ นันทพิชัย และ ฐิมาพร เพชรแก้ว (2559). ตัวแบบพฤติกรรมสารสนเทศ : มุมมองสำหรับสภาพแวดล้อมยุคดิจิทัล.วารสารวิทยาการและเทคโนโลยีสารสนเทศ, 6(1), 34-44.
สารภี วรรณตรง และ สังวาล ตุกพิมาย. (2559). การพัฒนาเครือข่ายแหล่งเรียนรู้ผ้าทอมือจังหวัดสุรินทร์ จังหวัดอุดมมีชัยและแขวงจำปาศักดิ์. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, สุรินทร์.
สังวาล ตุกพิมาย สารภี วรรณตรง และ สันทนา กูลรัตน์. (2560). การรู้สารสนเทศของช่างทอผ้าเพื่อส่งเสริมศักยภาพผ้าทอมือในจังหวัดสุรินทร์. คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, สุรินทร์.
Davenport, T. H. (1997). Information ecology : Mastering the information and knowledge environment. New York : Oxford University Press.
Ellis, D. (1989). A behavioral approach to information retrieval system design. Journal of Documentation, 45(2), 171-212.
Leckie, G. J., Pettigrew, K. E., & Sylvain, C. (1996). Modelling the information seeking of professionals : A general model derived from research on engineers, Health Care Professionals, and Lawyers. Library Quarterly, 66(2), 161-193
Wilson, T. D. (1981). On user studies and information needs. Journal of Documentation, 37(1), 3-15.
Wilson, T. D. (2000). Human information behavior. Information Science, 3(2), 49-55.
