The Approach to Organize Participatory Art Activities Using Cultural Capital of Yaowarat Community
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1) investigate the cultural identity and craftsmanship traditions of the Chinese community in Yaowarat and 2) design and evaluate art activities drawn from the community cultural assets. The study employed a Research and Development methodology. The sample included two groups: 1) Key informants selected through purposive sampling, comprising children and youth (20 participants), working-age adults (10 participants), elderly individuals (10 participants), and Chinese culture experts (4 participants), for the total of 44 individuals; and 2) a group of 37 volunteers, including students, parents, and teachers from schools in the Samphanthawong district, who participated in the experimental activities. The findings indicated that the community values traditions, beliefs, norms, architecture, and way of life. Craftsmanship of interest included sewing and traditional paper cutting, reflecting local occupational knowledge and heritage. The designed activity involved creating fabric art, offering more durable than paper, easier to execute, flexible with regard to time, and appropriate for participants of all ages with materials widely available in the country. Activity evaluation revealed that participants expressed the highest satisfaction in terms of knowledge and perspectives on Yaowarat’s cultural identity (= 4.42, S.D. = 0.10), followed by satisfaction with facilities (
= 4.41, S.D. = 0.05) and the creative fabric-cutting activity itself (
= 4.36, S.D. = 0.09). The lowest-rated aspect was publicity (
= 4.1, S.D. = 0.38). The findings suggested that participants gained a deeper understanding of cultural identity, and the art activities were deemed appropriate due to their flexibility and adjustable difficulty levels, enabling participation across various demographics. Future research is recommended to extend and develop activities into products and services within the local businesses and expand the process of creating art activities in other cultural areas.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Every article published in the Romphruek Journal of the Humanities and Social Sciences is the opinion and point of view of the authors. Thery're not the viewpoint of Krirk University or the editored department. Any part or all of the articles for pablication must be clearly cited.
References
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2558). คู่มือการเสนอขอขึ้นทะเบียนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ. สำนักงานกิจการโรงพิมพ์ องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กัญญารัตน์ แก้วกมล นิติคุณ ท้าวทอง สุปวีณ์ รสรื่น อนุศิษฎ์ เพชรเชนทร์ อมรรัตน์ รัตนสุภา และจันทรัศม์ ภูติอริยวัฒน์. (2564). การใช้ทุนทางวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(1), 75-92.
จิราภรณ์ แจ่มใส. (2559). ผลของการใช้กิจกรรมศิลปะแบบร่วมมือประกอบการเล่านิทานในการพัฒนาทักษะทางสังคมของเด็กปฐมวัย. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 12(1), 19-27.
ณัฐกาญจน์ จันทร์เนื้อไม้. (2551). การพัฒนาชุดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมการเห็นคุณค่าศิลปะล้านนา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย). Chula Digital Collections. https://digital.car.chula.ac.th/chulaetd/3508/.
ณัฐวุฒิ รุ่งโรจน์สิทธิชัย และ ศยามล เจริญรัตน์. (2564). กระบวนการเปลี่ยนแปลงและผลกระทบต่ออัตลักษณ์เชิงพื้นที่ของอาคารร้านค้าดั้งเดิมในย่านตลาดเก่าชุมชนเยาวราช. วารสารมหาจุฬา นาครทรรศน์, 8(7), 282-294.
ถวิลวดี บุรีกุล นิตยา โพธิ์นอก อินทุอร แสงอรัญ ดวงจันทร์ ศิริรักษ์โสภณ และวริศรา อัมพรศิริธรรม. (2565). การเสริมสร้างความมั่นคงทางสังคมของชาติ เพื่อินาคตประชาธิปไตยไทย กรณีศึกษาการใช้ทุนทางวัฒนธรรมเพื่อเสริมสร้างภูมิคุ้มกันทางสังคมในพื้นที่เทศบาลตำบลเชียงคาน. สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า.
ธนพร สายวงศ์ปัญญา และ อินทิรา พรมพันธุ์. (2567). แนวทางการออกแบบกิจกรรมศิลปะเพื่อส่งเสริมการเห็นคุณค่าศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(4), 49-61.
นรุตม์ คุปต์ธนโรจน์. (2558). ย่านไชน่าทาวน์เยาวราช: พื้นที่การนำเสนออัตลักษณ์เชิงซ้อนของวัฒนธรรมความเป็นจีนในสังคมไทยร่วมสมัย. (Doctoral dissertation, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).http://doi.org/10.14457/CU.the.2015.942.
นิชกานต์ เตมียศิลปิน. (2559). ศิลปะชุมชนสามแพร่ง. (วิทยานิพนธ์ปริญญาาศิลปบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร). SURE. https://sure.su.ac.th/xmlui/handle/123456789/13106.
ปัญญา เทพสิงห์ และ เก็ตถวา บุญปราการ. (2561). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมชายแดนภาคใต้: กรณีวัดชลธาราสิงเห จังหวัดนราธิวาส. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่, 10(2), 85-111.
ผู้เชี่ยวชาญด้านวัฒนธรรมจีน. (2566). การสัมภาษณ์ด้านอัตลักษณ์วัฒนธรรมจีน 6 ด้าน. สัมภาษณ์วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2566.
ไพลิน สำเภา. (2562). การศึกษาอัตลักษณ์ทางสถานที่ของเยาวราชและผลกระทบจากรถไฟฟ้าใต้ดิน สายสีน้ำเงิน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร). http://ithesis-ir.su.ac.th/dspace/handle/123456789/2517.
มหาวิทยาลัยศิลปากร และ นันทนิตย์ วานิชาชีวะ. (2563). การพัฒนาทุนทางศิลปะและวัฒนธรรมย่านเยาวราช. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สานิต ศิริวิศิษฐ์กุล และเฉลิมชัย วิโรจน์วรรณ. (2557). การธำรงอัตลักษณ์ของชาวจีนเจนเนอเรชั่นวายในย่านไชน่าทาวน์เยาวราช. วารสารหาดใหญ่วิชาการ, 12(2), 175-182.
สุชาติ อิ่มสำราญ และ โสมฉาย บุญญานันต์. (2564). แนวทางการจัดกิจกรรมศิลปะแบบผสมผสานที่ส่งเสริมการเห็นคุณค่าของอัตลักษณ์ศิลปะพื้นบ้านสำหรับนักท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวิจยวิชาการ, 6(5), 139–154.
Bourriaud, N. (2020). Relational aesthetics. Les presses du réel.
Bowell, L. (2015). Beyond the gate: Community arts participation enhances teaching and learning. Curriculum Matters, 11(2015), 31-51.
Madyaningrum, M. E., & Sonn, C. (2011). Exploring the meaning of participation in a community art project: A case study on the Seeming project. Journal of Community & Applied Social Psychology, 21(4), 358-370.
The United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. (2003). Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage. https://ich.unesco.org/doc/src/15164-EN.pdf.