การเสริมสร้างศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนรูปแบบใหม่ด้วยฐานภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่เชื่อมโยงกับเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ จังหวัดระนอง

Main Article Content

ธนิชชา ชัยชัชวาลประทีป
พเยาว์ สายทองสุข
ทวี หมัดส๊ะ
สมใจ ศรีเนตร

บทคัดย่อ

การเสริมสร้างศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนรูปแบบใหม่ด้วยฐานภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่เชื่อมโยงกับเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนองมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่มีการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามเส้นทางท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนอง 2) พัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนองรูปแบบใหม่จากภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่มีการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน 3) ประเมินผลกระทบจากการพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนองรูปแบบใหม่จากภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่มีการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน ใช้เก็บข้อมูลเชิงปริมาณ และเชิงคุณภาพ ประชากรที่ใช้ได้แก่ เครือข่ายการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง ได้แก่ ภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาชนที่เป็นเจ้าของทรัพยากร นักวิชาการด้านการท่องเที่ยว ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ และนักท่องเที่ยวจำลอง จำนวน 10 คน เป็นนักท่องเที่ยวที่ซื้อทัวร์ของ local tour เครื่องมือที่ใช้คือแบบประเมิน แบบสัมภาษณ์ และการประชุมเชิงปฏิบัติการ ผลการวิจัยพบว่า 1) ภูมิปัญญาการรักษาแบบดั้งเดิม 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มชาวไทยเชื้อสายจีน กลุ่มชาวไทยมุสลิม และกลุ่มชาวไทยพื้นถิ่นซึ่งแต่ละกลุ่มมีภูมิปัญญาการรักษาแบบดั้งเดิมที่แตกต่างกัน 2) การพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนองรูปแบบใหม่จากภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมต้องอาศัยการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน เพื่อให้ชุมชนได้เรียนรู้และอนุรักษ์ภูมิปัญญาจึงได้เส้นทางท่องเที่ยว “ลองนะ ระนอง ฟื้นรักษ์” ซึ่งหลังจากการทดสอบเส้นทางท่องเที่ยวพบว่า นักท่องเที่ยวมีระดับการยอมรับอยู่ในระดับมาก แต่ยังพบว่านักท่องเที่ยวยอมรับความเหมาะสมของที่พัก และความเหมาะสมในการรักษาสุขภาพอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น 3) ผลการประเมินผลกระทบจากการพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพจังหวัดระนองรูปแบบใหม่จากภูมิปัญญาการส่งเสริมสุขภาพแบบดั้งเดิมที่มีการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน เท่ากับ 1:1.36

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ฐาปนา ฉิ่นไพศาล. (2553). การบริหารโครงการและการศึกษาความเป็นไปได้ (พิมพ์ครั้งที่ 1). ธีระฟิลมและไซเท็กซ์.

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2560). หลักนันทนาการและการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ (เอกสารที่ไม่มีการตีพิมพ์).คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นภดล ทองนพเนื้อ. (2544). กระบวนการเรียนรู้และการสืบทอดภูมิปัญญาการใช้สมุนไพรเป็นอาหารและยา. คณะเภสัชศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2560, เมษายน 24). โรงแรม ทัวร์ บูม รับกระแสท่องเที่ยวโต. KBank SME. https://www.kasikornresearch.com.

สมบัติ กาญจนกิจ สุจิตรา สุคนธทรัพย์ วิภาวดี ลี้มิ่งสวัสดิ์ เรณุมาศ มาอุ่น และรัตนา ปานเรียนแสน. (2559). การพัฒนาศักยภาพอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของไทย เพื่อเป็นศูนย์กลางการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในเอเชีย. สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

สุรีย์ ธรรมิกบวร. (2554). การพยาบาลองค์รวม: กรณีศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 1). บริษัท ธนาเพรสจำกัด.

สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ และชวน เพชรแก้ว. (2547). วรรณกรรมทักษิณ : วรรณกรรมพินิจ (พิมพ์ครั้งที่ 1). บริษัท อัมรินทร์พรินติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).

มาเรียม นิลพันธุ์. (2553). การประเมินหลักสูตรที่เน้นการตัดสินใจโดยวิธีเชิงประเมินระบบโดยใช้รูปแบบ CIPP Model (เอกสารที่ไม่มีการตีพิมพ์). สาขาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Erfurt-Cooper, P., & Cooper, M. (2009). Health and wellness tourism: Spas and Hot Springs. Exeter: Short Run Press.

SROI Network. (2012). A guide to Social Return on Investment. http://socialvalueint.org/wp-content/uploads/2016/12/The-SROI-Guide-2012.pdf.

Voigt, C. and Pforr, C. (2013). Wellness Tourism. Rutledge.