การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชนและ การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชนและ การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่อง การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชนและการบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชน การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล ในการเก็บข้อมูลใช้การสุ่มแบบเฉพาะเจาะจงทั้งกับกลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพและ เชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพ ได้แก่ บุคลากรระดับผู้บริหารงานด้านโลจิสติกส์ จำนวน 10 คน ส่วนกลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณ ได้แก่ ผู้บริหารงานด้านโลจิสติกส์ จำนวน 400 คน จากบริษัทผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม
ผลการวิจัยพบว่า การบริหารความเสี่ยงและการพัฒนาอย่างยั่งยืน มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุด การขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ และการจัดการซัพพลายเชน มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า การขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชน และ การบริหารความเสี่ยงมีผลต่อการพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล โดยด้านความเสี่ยงมีค่าที่ทำนายได้สูงสุด ร้อยละ 61.70 รองลงมาคือด้านการจัดการซัพพลายเชน ร้อยละ 48.90 ข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัยในครั้งนี้ คือ การบริหารโลจิสติกส์มีผลต่อการพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืน ข้อมูลที่ได้สามารถนำไปใช้ในการวางแผน นโยบายเพื่อกำหนดจุดมุ่งหมายของการบริหาร และควรลดความเสี่ยงทางด้านเงินโดยทำความเข้าใจเกี่ยวกับบทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบให้สอดคล้องกับแผนการปฏิบัติงานและมีการควบคุมความเสี่ยงอย่างต่อเนื่อง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ร่มพฤกษ์เป็นทัศนะและข้อคิดเห็นของผู้เขียนมิใช่ทัศนะของมหาวิทยาลัยเกริกหรือกองบรรณาธิการ การนำบทความส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดไปพิมพ์เผยแพร่ต้องอ้างอิงที่มาให้ชัดเจน
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2563). แนวทางปฏิบัติด้านสาธารณสุข เพื่อ การจัดการภาวะระบาดของโรคโควิด-19 ในข้อกำหนดออกตามความในมาตรา 9 แห่งพระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2548 (ฉบับที่ 1). https://ddc.moph.go.th/viralpneu monia/file/g_other/g_other02.pdf.
โกศล ดีศีลธรรม (2561). กลยุทธ์บริหารความเสี่ยงเพื่อความต่อเนื่องทางธุรกิจ. Thailandindustrycom_official. http://www.thailandindustry.com/onlinemag/view2.php?id=549§ion= 4&issues=26.
เขมิกา คลองข่อย. (2554). การปรับตัวในการจัดการโลจิสติกส์ของบริษัทข้ามชาติในภาวะเศรษฐกิจถดถอย (ช่วงปี พ.ศ. 2550-2551) กรณีศึกษากลุ่มผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมอาหารเครื่องดื่มและเสื้อผ้าสำเร็จรูปในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์).มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ฉัตรชัย เหล่าเขตการณ์ และวรพล วังฆนานนท์. (2561). แบบเชิงสาเหตุของการบูรณาการโซ่อุปทานที่มีต่อคุณภาพการบริการของโรงพยาบาล ในสังกัดสำนักปลัดกระทรวงสาธารณสุข, Journal of Humanities and Social Sciences Thonburi University, 12(28), 124–137.
บริษัท ไทย บรอดคาสติ้ง จำกัด. (2564, 27 กรกฏาคม ). พัสดุล้น ส่งช้า” เช็กสถานะขนส่งไทย วิกฤต โควิดที่กระทบหนักกว่าทุกระลอก.TODAY Bizview. https://workpointtoday.com/thai-express-business-status01/.
บริษัท โลจิสท์พลัส จำกัด. (2565, 5 กันยายน ). ปัญหาของโลจิสติกส์ (Logistics) ที่ผู้ประกอบธุรกิจต้องตระหนัก.Logistplus. https://logistplus.co.th/.
พิริยาภรณ์ อันทอง และศุภกร เอกชัยไพบูลย์. (2564). Checklist เครื่องมือการขับเคลื่อนองค์กรสู่ความยั่งยืน สำหรับธุรกิจที่เพิ่งเริ่มต้นพัฒนาความยั่งยืนในองค์กร. ศูนย์พัฒนาความรับผิดชอบต่อสังคม ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (ม.ป.ป.). การวิเคราะห์ SWOT (SWOT Analysis). https://www.stou.ac.th/Offices/rdec/headquater/upload/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B9%8C%20SWOT.pdf.
ศากุน บุญอิต. (2558). การจัดการซัพพลายเชนเพื่อความเป็นเลิศ (พิมพ์ครั้งที่1). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์พัฒนาธุรกิจเพื่อความยั่งยืน ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. (ม.ป.ป.). SUSTAINABILITY MANAGEMENT PROCESS. https://setsustainability.com/ESG-ratings.
สถาบันการบินพลเรือน. (2565). คู่มือการบริหารความเสี่ยงสถาบันการบินพลเรือน ประจำปีงบประมาณ 2565. สำนักนโยบายแผนงาน.
เสฏฐวุฒิ เย็นเยือก ชนะเกียรติ สมานบุตร และเฉลิมพร เย็นเยือก. (2566). การศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรในการดำเนินงานโลจิสติกส์การขนส่ง. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจปริทัศน์, 19(1), 44-57.
อรจิรา ธนรัช. (2564). กรณีศึกษาบริษัทโลจิสติกส์ในไทยกับการปรับตัวในวิกฤตโควิด. (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยมหิดล.
Beata, B. (2018, March 7). SWOT & SO WHAT?: Make sense of your plans. Linked in. https://www.linkedin.com/pulse/swot-so-what-make-sense-your-plans-beata-borucka.
HR NOTE. Asia. (2562, 19 มิถุนายน). การพัฒนาองค์กรให้ยั่งยืน (Sustainable Organization). https://th.hrnote.asia/orgdevelopment/190618-sustainable-organization/.
John L, Robert, A., Novack, B, G, & John, J. C. (2020). Supply Chain Management: A Logistics Perspective. Cengage Learning.
Li, S. Bhanu Ragu-Nathanb, T.S. Ragu-Nathanb, & S. Subba Rao. (2006). The impact of supply chain management practices on competitive advantage and organizational performance. Omega, 34(2), 107-124.
Koh, S.C., Mehmet Demirbag, Erkan Bayraktar & Ekrem Tatoglu. (2007). The impact of supply chain management practices on performance of SMEs. Industrial Management & Data Systems, 107(1), 103-124.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory (2nd ed.). McGraw-Hill.
Wolfgang, V. & Rainer L. (2016, November 24 ). Complexity drivers in manufacturing companies: a literature review. Springer. https://link.springer.com/article/10.1007/s12159-016-0152-9.