การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชนและ การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชนและ การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล

Main Article Content

ปิยะฉัตร จารุธีรศานต์

บทคัดย่อ

การศึกษาเรื่อง การศึกษาปัจจัยขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์  การจัดการซัพพลายเชนและการบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชน การบริหารความเสี่ยงสู่การพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล ในการเก็บข้อมูลใช้การสุ่มแบบเฉพาะเจาะจงทั้งกับกลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพและ                  เชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพ ได้แก่ บุคลากรระดับผู้บริหารงานด้านโลจิสติกส์ จำนวน 10 คน   ส่วนกลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณ ได้แก่ ผู้บริหารงานด้านโลจิสติกส์ จำนวน 400 คน จากบริษัทผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ           แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม


            ผลการวิจัยพบว่า การบริหารความเสี่ยงและการพัฒนาอย่างยั่งยืน มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุด การขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ และการจัดการซัพพลายเชน มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า การขับเคลื่อนองค์กร การบริหารโลจิสติกส์ การจัดการซัพพลายเชน และ         การบริหารความเสี่ยงมีผลต่อการพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการโลจิสติกส์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล  โดยด้านความเสี่ยงมีค่าที่ทำนายได้สูงสุด ร้อยละ 61.70 รองลงมาคือด้านการจัดการซัพพลายเชน ร้อยละ 48.90 ข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัยในครั้งนี้ คือ การบริหารโลจิสติกส์มีผลต่อการพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืน ข้อมูลที่ได้สามารถนำไปใช้ในการวางแผน นโยบายเพื่อกำหนดจุดมุ่งหมายของการบริหาร และควรลดความเสี่ยงทางด้านเงินโดยทำความเข้าใจเกี่ยวกับบทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบให้สอดคล้องกับแผนการปฏิบัติงานและมีการควบคุมความเสี่ยงอย่างต่อเนื่อง

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2563). แนวทางปฏิบัติด้านสาธารณสุข เพื่อ การจัดการภาวะระบาดของโรคโควิด-19 ในข้อกำหนดออกตามความในมาตรา 9 แห่งพระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2548 (ฉบับที่ 1). https://ddc.moph.go.th/viralpneu monia/file/g_other/g_other02.pdf.

โกศล ดีศีลธรรม (2561). กลยุทธ์บริหารความเสี่ยงเพื่อความต่อเนื่องทางธุรกิจ. Thailandindustrycom_official. http://www.thailandindustry.com/onlinemag/view2.php?id=549&section= 4&issues=26.

เขมิกา คลองข่อย. (2554). การปรับตัวในการจัดการโลจิสติกส์ของบริษัทข้ามชาติในภาวะเศรษฐกิจถดถอย (ช่วงปี พ.ศ. 2550-2551) กรณีศึกษากลุ่มผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมอาหารเครื่องดื่มและเสื้อผ้าสำเร็จรูปในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์).มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

ฉัตรชัย เหล่าเขตการณ์ และวรพล วังฆนานนท์. (2561). แบบเชิงสาเหตุของการบูรณาการโซ่อุปทานที่มีต่อคุณภาพการบริการของโรงพยาบาล ในสังกัดสำนักปลัดกระทรวงสาธารณสุข, Journal of Humanities and Social Sciences Thonburi University, 12(28), 124–137.

บริษัท ไทย บรอดคาสติ้ง จำกัด. (2564, 27 กรกฏาคม ). พัสดุล้น ส่งช้า” เช็กสถานะขนส่งไทย วิกฤต โควิดที่กระทบหนักกว่าทุกระลอก.TODAY Bizview. https://workpointtoday.com/thai-express-business-status01/.

บริษัท โลจิสท์พลัส จำกัด. (2565, 5 กันยายน ). ปัญหาของโลจิสติกส์ (Logistics) ที่ผู้ประกอบธุรกิจต้องตระหนัก.Logistplus. https://logistplus.co.th/.

พิริยาภรณ์ อันทอง และศุภกร เอกชัยไพบูลย์. (2564). Checklist เครื่องมือการขับเคลื่อนองค์กรสู่ความยั่งยืน สำหรับธุรกิจที่เพิ่งเริ่มต้นพัฒนาความยั่งยืนในองค์กร. ศูนย์พัฒนาความรับผิดชอบต่อสังคม ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (ม.ป.ป.). การวิเคราะห์ SWOT (SWOT Analysis). https://www.stou.ac.th/Offices/rdec/headquater/upload/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B9%8C%20SWOT.pdf.

ศากุน บุญอิต. (2558). การจัดการซัพพลายเชนเพื่อความเป็นเลิศ (พิมพ์ครั้งที่1). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ศูนย์พัฒนาธุรกิจเพื่อความยั่งยืน ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. (ม.ป.ป.). SUSTAINABILITY MANAGEMENT PROCESS. https://setsustainability.com/ESG-ratings.

สถาบันการบินพลเรือน. (2565). คู่มือการบริหารความเสี่ยงสถาบันการบินพลเรือน ประจำปีงบประมาณ 2565. สำนักนโยบายแผนงาน.

เสฏฐวุฒิ เย็นเยือก ชนะเกียรติ สมานบุตร และเฉลิมพร เย็นเยือก. (2566). การศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรในการดำเนินงานโลจิสติกส์การขนส่ง. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจปริทัศน์, 19(1), 44-57.

อรจิรา ธนรัช. (2564). กรณีศึกษาบริษัทโลจิสติกส์ในไทยกับการปรับตัวในวิกฤตโควิด. (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยมหิดล.

Beata, B. (2018, March 7). SWOT & SO WHAT?: Make sense of your plans. Linked in. https://www.linkedin.com/pulse/swot-so-what-make-sense-your-plans-beata-borucka.

HR NOTE. Asia. (2562, 19 มิถุนายน). การพัฒนาองค์กรให้ยั่งยืน (Sustainable Organization). https://th.hrnote.asia/orgdevelopment/190618-sustainable-organization/.

John L, Robert, A., Novack, B, G, & John, J. C. (2020). Supply Chain Management: A Logistics Perspective. Cengage Learning.

Li, S. Bhanu Ragu-Nathanb, T.S. Ragu-Nathanb, & S. Subba Rao. (2006). The impact of supply chain management practices on competitive advantage and organizational performance. Omega, 34(2), 107-124.

Koh, S.C., Mehmet Demirbag, Erkan Bayraktar & Ekrem Tatoglu. (2007). The impact of supply chain management practices on performance of SMEs. Industrial Management & Data Systems, 107(1), 103-124.

Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory (2nd ed.). McGraw-Hill.

Wolfgang, V. & Rainer L. (2016, November 24 ). Complexity drivers in manufacturing companies: a literature review. Springer. https://link.springer.com/article/10.1007/s12159-016-0152-9.