RESEARCH ON THE POSSIBILITY OF AGRO-HEALTH TOURISM BY PHOHAK COMMUNITY, RATCHABURI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The study aimed to 1) studying the situation in Phohak community, Ratchaburi province. 2) studying
the possibility of AGRO-Health tourism by Phohak community, Ratchaburi province. 3) creating the
knowledge between the people in Phohak community about the possibility of AGRO-Health tourism by
Phohak community, Ratchaburi province. The study was conducted by using qualitative research and
collecting information for studying about the possibility of AGRO-Health tourism management. The analysis
of the content from in-depth interviewees 31 people and communication group 15 and 30 people by
purposive selection. The research found that: 1) The situation of Phohak community, Ratchaburi province.
They have an ability to improve their place to be AGRO-Health tourism due to their community’s tourist
attractions. 2) The possibility of AGRO-Health tourism management in Phohak community, Ratchaburi
province, they can make an attraction in their community and they can plan to improve the AGRO-Health
tourism for 6 places consisting of 1. Prawn lives studies center 2. Paddy field studies center 3. Snakeskin
gourami studies center 4. An observation of raising goat for meat 5. An archeological site of Khok pub 6.
Riverside market 3) People in the community have created the knowledge between people in their
community, so they will understand and be aware of the possibility of AGRO-Health tourism management
by Phohak community, Ratchaburi Province.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
สํานักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
เกศณีย์ สัตตรัตนขจร . (2550). การศึกษาความเป็นไปได้ในการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตร : กรณีศึกษา หมู่บ้านปางมะโอ
อําเภอแม่ทะ จังหวัดลําปาง. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชูสิทธิ์ ชูชาติ. (2543). อุตสาหกรรมท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 2. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฎ
เชียงใหม่.
ณัชชา ปิยวุฒิสกุล. (2556). การประเมินศักยภาพของที่อยู่อาศัยเพื่อการพัฒนาเป็นโฮมสเตย์ ในพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว เชิงเกษตร
กรณีศึกษา พื้นที่แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร หมู่ที่ 3 ตําบลคลองเขื่อน อําเภอคลองเขื่อน จังหวัดฉะเชิงเทรา. ภาควิชา
ภูมิศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทนงศักดิ์ คุ้มไข่น้ําและคณะ. (2543). การพัฒนาชุมชนเชิงปฏิบัติการ. โรงพิมพ์บริษัทบพิธการพิมพ์ จํากัด.
เทิดชาย ช่วยบํารุง. (2551). การท่องเที่ยวไทยนานาชาติปี พ.ศ. 2551. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทย.
นิภาพร หนูอักษร. (2548). ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางไปท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ต. ปริญญานิพนธ์. วท.ม.
(การจัดการนันทนาการ). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 1. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บัณฑรู เศรษฐศิโรตม์. (2546). เกษตรกรรมยั่งยืน นโยบายเกษตรสุขภาพ. สถาบันวิจัยและสุขภาพ เอกสารประกอบการปฏิรูป
ระบบสุขภาพ สําหรับการประชุมเวทีสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
พัทธ์ยมล สื่อสวัสดิ์วณิชย์. (2558). ต้นแบบการบริหารจัดการธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างมีประสิทธิภาพในภาคตะวันออก
ของประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากรปีที่ 35 ฉบับที่ 1 มกราคม-เมษายน พ.ศ. 2558.
พยอม ธรรมบุตร. (2549). เอกสารประกอบการเรียนการสอนเรื่องหลักการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการ
ท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ยุพาพร รูปงาม. (2545). การมีส่วนร่วมของข้าราชการสํานักงบประมาณ ในการปฏิรูประบบราชการ. ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรมหา
บัณฑิต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
รําไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2546). การอนุรักษ์ทรัพยากรท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์
สํานักงานสภาสถาบันราชภัฎ.
วารุณี เกตุสะอาด และปกรณ์ สุวานิช. (2554). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของพื้นที่เขตทวีวัฒนา
กรุงเทพมหานคร. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมทางวิชาการและนําเสนอผลงานวิจัย มสธ. วิจัย ประจําปี 2554 หน้า
364-379.
วีระพล ทองมา และ ประเจต อํานาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อประชาชนในพื้นที่ตําบลแม่แรม
อําเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: รายงานผลการวิจัย มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ศิริจรรยา ประพฤติกิจ. (2553). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวในอําเภอเมือง จังหวัดตราด เพื่อจัดทําเส้นทางท่องเที่ยว
เชิงนิเวศ. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการวางแผนและการจัดการ
การท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม.
สุจิตราภรณ์ จุสปาโล. (2558). การจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนบ้านบางเหรียงใต้ อําเภอควนเนียง จังหวัดสงขลา.
วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. ปีที่ 35 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม-สิงหาคม พ.ศ. 2558.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชนแนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. โครงการประสานงานวิจัยและพัฒนา
เครือข่ายการท่องเที่ยวและชุมชน. สํานักงานกองทุนสนับสนุน การวิจัย (สกว.) สํานักงานภาค. พิมพ์ครั้งที่1. เชียงใหม่ :
วนิดา เพรส.
Alejandro Herrera, Catalino and Magdalena Lizardo (2004). Agriculture's environmental externalities
valuation: Agro-tourism in the Dominican Republic. Journal of Agricultural and Development
Economics. Vol. 1, No. 1, 2004, pp. 87-116.
Paresh V. Joshi and Milind B. Bhujbal. (2012). Agro-Tourism A Specialized Rural Tourism: Innovative Product
Of Rural Market. International Journal of Business and Management Tomorrow.pg 1-12.
S. H. P. Malkanthiand J. K. Routry (2011). Potential for Agro-Tourism Development: Evidence from Srilanka
revealed that there are several possibilities for the establishment of agritourism in the country.