EFFECTS OF CIRCUIT TRAINING PROGRAM ON PHYSICAL FITNESS OF HIGH SCHOOL TUG-OF-WAR PLAYERS
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to study and compare the effects of a circuit training program on the physical fitness of high school tug-of-war players. The samples were 15 female tug-of-war players at the upper secondary level of Bandung Wittaya School Ban Dung District, Udon Thani Province. They were trained with a circuit training program created by the researcher for 8 weeks, 3 days a week, on Monday, Wednesday, and Friday. Each training time was 60 minutes. The experimental tool was a station training program created by the researcher. Tools used for data collection were physical fitness tests including 1) flexibility, 2) muscle strength, 3) muscle power, 4) anaerobic power and anaerobic capacity, and 5) maximum oxygen consumption. Data were analyzed to find the mean and the standard deviation of physical fitness. The differences in mean physical fitness within the groups were compared before training, after the 4th week of training, and after the 8th week of training by using repeated-measures one-way ANOVA to test the statistical significance at the .05 level.
The results showed that the flexibility averages at 6.00 (±8.25). 8.95 (±6.34), and 12.74 (±5.30) centimeters, respectively. In terms of muscle strength, the average grip strength is 0.51 (±0.13), 0.53 (±0.14), and 0.59 (±0.12) kilograms per body weight, respectively. The average leg strength is 1.08 (±0.47), 1.16 (±0.51), and 1.54 (±0.54) kilograms per body weight, respectively. Regarding muscle power, the average overhead throw is 3.74 (±0.54), 4.06 (±0.55) and 4.44 (±0.73) meters, respectively. The average vertical jump is 37.86 (±8.39), 40.20 (±8.46) and 43.60 (±6.45) centimeters, respectively. The average anaerobic power is 2.96 (±0.92), 3.18± (0.96) and 3.40 (±1.07) watt per kilograms, respectively. The average anaerobic capacity is 2.17 (±0.74), 2.47 (±0.70) and 2.48 (±0.83) watt per kilograms, respectively. According to maximum oxygen consumption, the average is 24.34 (±1.73), 25.93 (±2.02), and 28.20 (±2.10) millimeters/kilogram/minute, respectively. The comparison of the average physical fitness levels revealed significant statistical differences. After the 4th week of training and after the 8th week of training, there are differences compared to before training. Additionally, there is a statistically significant difference between the physical fitness levels after the 8th week of training compared to the 4th week of training at a significance level of .05.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
กรมพลศึกษา. (2562). คู่มือแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของเด็ก เยาวชน และประชาชนไทย.พระนครศรีอยุธยา. บริษัท เวิลด์ เอ็กซ์เพิร์ท จำกัด.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กาญจนา กาญจนประดิษฐ์. (2562). ปัจจัยการพัฒนาสมรรถนะนักกีฬาสู่ความเป็นเลิศ. กระบี่: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตกระบี่.
ณภัสวรรณ ธนาพงษ์อนันท์ และสมชาติ บุญธรรม. (2561). ผลของโปรแกรมการฝึกแบบสถานีที่มีต่อสมรรถภาพทางแอนแอโรบิก และความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขาในนักกีฬาฟุตบอล. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 38(1), 60.
ถาวร กมุทศรี. (2560). การเสริมสร้างสมรรถภาพทางกาย Physical Fitness Conditioning. กรุงเทพฯ: หจก. มีเดีย เพรส.
นิวัฒน์ บุญสม. (2560). การพัฒนาความอ่อนตัวด้วยการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. (ฉบับภาษาไทย), 10(2), 2173.
วิภาดา พ่วงพี ณัฐิกา เพ็งลี และวิชาญ มะวิญธร. (2562). ผลของโปรแกรมการฝึกแบบวงจรโดยใช้แอโรบิคแบบหนักสลับเบาเป็นฐานที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนชายอ้วน. วารสารสุขศึกษาพลศึกษาและสันทนาการ, 45(2), 116.
ไวพจน์ จันทร์เสม. (2558). เครื่องมือฝึกพลังกล้ามเนื้อแบบกระบอกลม. วารสารวิชาการสถาบันการพลศึกษา, 7(2), 193.
สนธยา สีละมาด. (2560). หลักการฝึกกีฬาสำหรับผู้ฝึกสอนกีฬา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2558). เกณฑ์สมรรถภาพทางกายนักกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย. นครปฐม: วิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการกีฬา มหาวิทยาลัยมหิดล.
Bompa, T. O., & Cornacchia, L. (2021). Serious Strength Training. Human Kietics. USA.
Hoeger W. K., & Hoeger W. S. (2022). Principles and laps for fitness and wellness. Canada.Transcontinental Printing.
Marin-Pagan, C., Anthony J. B., Linda H. C., Romero-Arenas, S., Freitas, T. T., & Alcaraz P. E. (2020). Acute physiological responses to high-intensity resistance circuit training vs. traditional strength training in soccer players. Biology, 9(1), 383-395. doi:10.3390/biology9110383.
Vinh, N. Q., & Son, N. Q. (2021). A Study on physical exercises to improve physical fitness for female athletes of tug of war in ho chi minh city vietnam. European Journal of Physical Education and Sport Science, 7(3), 15-22. DOI: 10.46827/ejpe.v7i3.3893.
Yen-Ting L, Chia-Hua K., & Yi-Ching C. (2016). Differences in force gradation between tug-of-war athletes and non-athletes during rhythmic force tracking at high exertion levels. Chinese Journal of Physiology, 59(5), 260-267. DOI: 10.4077/CJP. 2016. BAE411.
