THE DEVELOPMENT OF CRISIS MANAGEMENT GUIDELINES FOR ENTREPRENEURS IN THE INTEGRATED CIRCUIT (IC) ELECTRONIC INDUSTERY IN BANGKOK AND METROPOLITAN AREA
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to: 1) study the current situation of crisis management for entrepreneurs in the integrated circuit (IC) electronic industry in Bangkok and metropolitan area; 2) examine the factors influencing crisis management for entrepreneurs in the integrated circuit (IC) electronic industry in Bangkok and metropolitan area; and 3) explore the development of crisis management guidelines for entrepreneurs in the integrated circuit (IC) electronic industry in Bangkok and metropolitan area. This mixed-methods study comprised two components: (1) a quantitative approach, which involved collecting data from a sample of 400 participants using structured questionnaires. The data were analyzed using statistical techniques including percentage, mean, standard deviation, and multiple regression analysis; and (2) a qualitative approach, which involved conducting in-depth interviews with 12 key informants representing business entrepreneurs. The qualitative data were analyzed using content analysis to synthesize findings and formulate recommendations grounded in relevant theoretical frameworks for data organization.
The research findings revealed that: (1) the current conditions, as influenced by economic, social, cultural, and technological factors, reflect the crisis management practices of entrepreneurs in the integrated circuit (IC) electronic industry, in alignment with the present business environment; (2) the factors influencing crisis management were found to include: entrepreneurial characteristics in terms of innovative thinking (β = 0.174); the marketing mix (7Ps), particularly the place (β = 5.130), and business strategies related to customer relationship (β = 0.410). The regression model demonstrated a predictive power of 68%; and (3) the development of strategies for managing production, technological innovation, and workforce capabilities through streamlined, coherent, and efficient processes affecting the development of crisis management guidelines for entrepreneurs in the integrated circuit (IC) electronic industry in Bangkok and metropolitan area.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
References
กรัณย์พัฒน์ อิ่มประเสริฐ. (2564).กลยุทธ์การตลาดเพื่อความยั่งยืนของวิสาหกิจขนาดย่อมในจังหวัดนนทบุรี. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 15(2), 262-273.
จารุพร ขันธนันท์ และวสุธิดา นุริตมนต์. (2562). คุณลักษณะของผู้ประกอบการและกลยุทธ์ในการดำเนินธุรกิจที่ส่งผลต่อความสำเร็จของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม: กรณีศึกษาลูกค้าของธนาคารพัฒนาวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในเขตภาคกลางของประเทศไทย. วารสารสุทธิปริทัศน์, 33(108), 132-144.
ฐานวัฒน์ ฉัตรวิริยานนท์, ศิรวิทย์ กุลโรจนภัทร, สุดาวรรณ สมใจ. (2564). การพัฒนาขีดความสามารถการแข่งขันของผู้ประกอบการเครื่องนุ่งห่มไทยอย่างยั่งยืน. Journal of the Association of Researchers, 25(1), 271-287.
ดิเทพ ครุฑธามาศ ภัทรพล ชุ่มมี และชาคริต ศรีทอง. (2564). ความสามารถทางนวัตกรรมของอุตสาหกรรมดิจิทัลสตาร์ทอัพในประเทศไทย: ปัจจัยเชิงสาเหตุและผลลัพธ์. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(2), 395-410.
ธนะพัฒน์ วิริต. (2565). คุณลักษณะและกลยุทธ์ของผู้ประกอบการที่มีผลต่อความสำเร็จการดำเนินธุรกิจบริษัทรับเหมาก่อสร้างในสภาวะวิกฤตโควิด-19 ในจังหวัดปทุมธานี. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย, 6(2), 381-391.
นธกฤต วันต๊ะเมล์. (2564). การตลาดเพื่อความยั่งยืน (SUSTAINABILITY MARKETING). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์: ศูนย์หนังสือจุฬา.
พัชราภา สิงห์ธนสาร. (2564). การเพิ่มความสามารถในการแข่งขันให้กับธุรกิจส่งออกอาหารกระป๋องและอาหารแห้ง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 27(4), 33-52.
มณีรัตน์ ชัยยะ และ เพ็ญศรี ฉิรัณยงค์. (2566). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ภายใต้การเปลี่ยนแปลงสู่ยุคดิจิทัล (Digital HR). วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 11(1), 104-115.
วสุธิดา นักเกษม และประสพชัย พสุนนท์. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการสร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันของผู้ประกอบการธุรกิจบริการในเขตกรุงเทพมหานคร. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(1), 2148-2167.
ศิระ สัตยไพศาล และอนุพงศ์ อวิรุทธา. (2564). การยอมรับเทคโนโลยี คุณลักษณะความเป็นผู้ประกอบการ และโอกาสทางธุรกิจที่มีอิทธิพลต่อผลการดำเนินงานของธุรกิจสตาร์ทอัพ. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 14(3), 41-50.
ศิราณี เมฆลอย. (2565). กลยุทธ์ทางการตลาดที่มีอิทธิพลต่อคุณภาพการบริการโรงแรมขนาดเล็กจากสภาวะการแพร่ระบาดโรคโควิด-19 ของผู้ประกอบการในเขตอำเภอเมือง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย, 6(2), 474-488.
สมโภชน์ อเนกสุข. (2564). วิธีการเชิงปริมาณ และวิธีการเชิงคุณภาพสู่วิธีการวิจัยแบบผสม. Journal of Education Studies, Burapha University, 3(1), 1-16.
สรสินธุ์ ฉายสินสอน. (2564). ปัจจัยเชิงสาเหตุด้านคุณลักษณะผู้ประกอบการ และการรับรู้เทคโนโลยีที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการยอมรับเทคโนโลยีคลังสินค้าอัจฉริยะเชิงพาณิชย์ของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในประเทศไทย. วารสารสถิติประยุกต์และเทคโนโลยีสารสนเทศ, 6(1), 21-36.
สุชาติ ไตรภพสกุล. (2564). หลักการตลาดเพื่อการเป็นผู้ประกอบการ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภางค์ จันทวานิช. (2565). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 26). (ฉบับปรับปรุงใหม่). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวัฒน์ งามแสง. (2568). ประสิทธิผลการบริหารทรัพยากรบุคคลในยุคดิจิทัลของสำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล, 11(1), 11-21.
อรนุช อุปนันท์ สืบชาติ อันทะไชย และพนา ดุลยพัชร. (2562). อิทธิพลเชิงสาเหตุของส่วนผสมทางการตลาดบริการที่มีต่อการรับรู้คุณค่าความพึงพอใจและความภักดีของผู้บริโภคของร้านค้าเครื่องประดับอัญมณี. วารสารวิชาการและวิจัยมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 8(2), 74-86