พฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวสูงอายุชาวไทยในแหล่งท่องเที่ยวจังหวัดศรีสะเกษ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมและความต้องการของนักท่องเที่ยวสูงอายุชาวไทยในแหล่งท่องเที่ยวจังหวัดศรีสะเกษ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างคือ นักท่องเที่ยวสูงอายุชาวไทย จำนวน 400 คน ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงและกำหนดคุณสมบัติ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า ด้านปัจจัยส่วนบุคคล นักท่องเที่ยวสูงอายุส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (72%) อายุระหว่าง 60 – 65 ปี (40%) สถานภาพสมรส (69.50%) การศึกษาระดับปริญญาตรี (40.75%) เป็นผู้เกษียรอายุราชการ (70.00%) รายได้เฉลี่ยต่อเดือน 10,001-20,000 บาท (33.00%) ด้านพฤติกรรมการท่องเที่ยว มีวัตถุประสงค์หลักในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อพักผ่อน (82.50%) เดินทางท่องเที่ยว 2 ครั้งต่อปี (32.75%) ชื่นชอบแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ (40%) ผู้มีส่วนร่วมตัดสินใจในการเดินทางท่องเที่ยว คือครอบครัว/ญาติ (62.50%) เดินทางท่องเที่ยวกับครอบครัว/ญาติ (72.50%) จัดการการเดินทางด้วยตนเองและครอบครัว (72.50%) เดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัว (82.50%) นิยมพักค้างคืน (80%) ในโรงแรม (47.5%) เดินทางท่องเที่ยวได้ทุกโอกาสตามความสะดวก (70%) ค่าใช้จ่ายในการเดินทางท่องเที่ยวต่อครั้ง มากกว่า 5,000 บาท (37.5%) และได้รับข้อมูลข่าวสารการท่องเที่ยวจากการบอกต่อจากคนรู้จัก (40.50%) และ ด้านความต้องการการท่องเที่ยว โดยรวมทุกด้านอยู่ในระดับมากที่สุด ( =4.75, S.D.=0.82) มีความต้องการสูงสุดในด้านสิ่งอำนวยความสะดวก อยู่ในระดับมากที่สุด ( =4.61, S.D.=0.79) รองลงมาคือด้านที่พัก อยู่ในระดับมากที่สุด ( =4.69, S.D.=0.78) ด้านกิจกรรม อยู่ในระดับมากที่สุด ( =4.65, S.D.=0.79) ด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว อยู่ในระดับมาก ( =4.49, S.D.=0.77) และด้านสิ่งดึงดูดใจ อยู่ในระดับมาก ( =4.48, S.D.=0.78) ตามลำดับ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอกบทความเพื่อการศึกษา แต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มาให้ครบถ้วนสมบูรณ์
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้้สููงอายุุ, (2566), สถานการณ์์ผู้้สููงอายุุไทยุ พ.ศ. 2565, กรุุงเทพฯ: บริิษััท อัมรินทร์์ คอร์์เปอเรชั่นส์่ จำกัด(มหาชน).
Corman, S. (2023). Activities of the Elderly both Before and After Retirement (pp. 81–89). https://doi.org/10.9734/bpi/rtass/v7/10815f
กาญจนาวดี พวงชื่น และแสงสรรค์ ภูมิสถาน, (2563), พฤติกรรมการท่องเที่ยวและความต้องการของนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุต่อการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่, วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(2), น. 29-42.
ธวัช พุมดารา และสุวิตา พฤกษอาภรณ์, (2565), พฤติกรรมการทองเที่ยวของนักทองเที่ยวคุณภาพสูงกลุมผูสูงอายุ จังหวัดสมุทรสงคราม, วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร์, ISSN 2586 – 9450 (Print) / ISSN 2697 – 4290 (Online), น. 107-128.
Fan, D. X., Lyu, J., Huang, Y., Shang, K., & Buhalis, D. (2024, January 17-19). Senior Tourists’ Digital Travel Experience: A Humanisation Perspective. In ENTER e-Tourism Conference (pp. 317-322). Cham: Springer Nature Switzerland. doi: 10.1007/978-3-031-58839-6_34
Zavodna, L. S. (2024). Seniors constraints to travel: analysing discussions on TripAdvisor. Current Issues in Tourism, 1–17. https://doi.org/10.1080/13683500.2024.2372937
สุภาภรณ หมั่นหา และชลธิชา แสงงาม, (2564), การพัฒนาเสนทางการท่องเที่ยวจังหวัดกำแพงเพชรสำหรับนักทองเที่ยวผู้สูงอายุ, วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 15(2), น. 213–230.
อริยา พงษพานิช และฉลองศรี พิมลสมพงศ์, (2563), การพัฒนาการออกแบบอารยบริการสำหรับนักทองเที่ยวสูงอายุ ในแผนกงานหลักของที่พักแรม, วารสารสันติศึกษาปริทรรศน มจร, 8(6), น. 2283-2298.
อัครวินท์ ศาสนพิทักษ์ นภสนันท์ ทองอินทร์ และจตุพล ดวงจิตร, (2567), รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา (เมืองมรดกโลก), วารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา, 13(1), น. 60-77.
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด, (2566), แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษ (พ.ศ. 2566-2570) ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2567, ศรีสะเกษ: สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ.
นิคม จารุมณี, (2544), การท่องเที่ยวและการจัดการอุตสาหกรรมท่องเที่ยว, กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
United Nations, (2010), International Recommendations for Tourism Statistics 2008, New York: United Nations.
ราณี อิสิชัยกุล, (2557), การจัดการท่องเที่ยวเฉพาะทาง Niche Tourism Management, นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พยอม ธรรมบุตร, (2549), เอกสารประกอบการเรียนการสอนหลักการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์, กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Middleton, V., (1994), Marketing travel and tourism, Oxford: Butterworth-Heinemann.
Dickman, S., (1996), Tourism: An Introductory Text, Sydney: Hodder Education.
Buhalis, D., (2000), Marketing the competitive destination in the future, Tourism Management, 21(1), 97-116.
Western, T., (2008), Five A's of Toursim, Australia: Tourism Western Australia.
มุขสุดา พูลสวัสดิ์ และประไพพิศ สวัสดิ์รัมย์, (2563), ศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื้นที่เชื่อมโยงเป้าหมาย โดยมีศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อนอันเนื่องมาจากพระราชดำริ จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็นจุดศูนย์กลาง, วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร, 15(3), น. 45-60.
สุจิตรา วาชัยยุง และ โสมฤทัย สุนธยาธร, (2565), ความคาดหวังองค์ประกอบการท่องเที่ยว 5As ส่งผลต่อการตัดสินใจในการเดินทางท่องเที่ยวเชิงกีฬาของผู้สูงอายุชาวไทยในกรุงเทพมหานคร, วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 23(2), น. 158-173.
กรมกิจการผู้สููงอายุุ, (2566), สถานการณ์์ผู้สูงอายุุไทย พ.ศ. 2565. กรุงเทพฯ: บริิษััท อมรินิทร์์ คอร์์เปอเรชั่นส์่์ จำกัด (มหาชน).
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์, (2553), พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ. 2546, พิมพ์ครั้งที่ 7, กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เทพเพ็ญวานิสย์.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ, (2567), การสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2567 The 2024 Survey of The Older Persons in Thailand, กรุงเทพฯ: กลุ่มบริการและเผยแพร่ข้อมูลสถิติ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
Shoemaker, S., (1989), Segmentation of the Senior Pleasure Travel Market. Journal of Travel Research, 27(3), 14-22.
Lieux, E. M., Weaver, P. A., & McCleary, K. W., (1994), Lodging preferences of the senior tourism market. DOI: 10.1016/0160-7383(94)90079-5, Annals of Tourism Research, 21(4), 712-728.
Kotler, P. and Keller, K.L., (2012), Marketing Management, 14th Edition, Pearson Education.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา, (2557), พฤติกรรมนักท่องเที่ยว: Tourist Behavior (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพฯ: เฟริ์นข้าหลวง พริ้นติ้วแอนด์พับลิชชิ่ง.
ราณี อิสิชัยกุล, (2557), การจัดการการท่องเที่ยวเฉพาะทาง Niche Tourism Management, นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมมาธิราช.
Hudson, S., (2008), Tourism and Hospitality Marketing: A Global Perspective, London: SAGE.
ชฎาภรณ์์ สวนแสน นรบดีี ภัทรวิศรุต ฎาวีณี ต่วนมููดอ และ ลาวัณ์ย์์ พงษ์์สุวรรณ์ศิริ, (2568), แรงจููงใจของนัักท่่องเที่ยวสููงอายุที่มีต่่อการท่่องเที่ยวในพื้นที่อำเภอเบตง จังหวัดยะลา, วารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร, คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี, 8(3), น. 86-98.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา, (2567), สถานการณ์การท่องเที่ยวในประเทศ รายจังหวัด ปี 2566, สืบค้น 21 ธันวาคม 2567 จาก https://www.mots.go.th/news/category/758
Yamane, T., (1973), Statistics an introductory analysis, New York Harper & Row.
Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K., (1977), On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity, Tijdschrift voor Onderwijsresearch, 2(2), 49-60.
Hair, J. F. et al., (2010), Multivariate data analysis: A global perspectives, Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Education, International.
บุญชม ศรีสะอาด, (2553), การวิจัยเบื้องต้น, พิมพ์ครั้งที่ 8, กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
