แนวทางการพัฒนาส่วนประสมทางการตลาดบริการ ตามความต้องการของนักท่องเที่ยว : กรณีศึกษาหมู่บ้านแม่สายป่าเมี่ยง ตำบลโหล่งขอด อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่

ผู้แต่ง

  • ศิริรักษ์ ยาวิราช Faculty of Business and Liberal Arts, Rajamangala University of Technology Lanna
  • ชรัญญา สุวรรณเสรีรักษ์ คณะบริหารธรุกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา
  • เก็จวลี ศรีจันทร คณะบริหารธรุกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา
  • ศุภวัชร์ อินฝาง คณะบริหารธรุกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา
  • รุจิรา สุขมณี คณะบริหารธรุกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา

DOI:

https://doi.org/10.14456/rcmrj.2018.149449

คำสำคัญ:

ส่วนประสมการตลาดบริการ, ความต้องการของนักท่องเที่ยว, หมู่บ้านแม่สายป่าเมี่ยง

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาส่วนประสมการตลาดบริการ ตามความต้องการของนักท่องเที่ยว : กรณีศึกษาหมู่บ้านแม่สายป่าเมี่ยง  ตำบลโหล่งขอด อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่  โดยทำการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ แบบสัมภาษณ์กลุ่ม และวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การจำแนกชนิดข้อมูล (Typological Analysis) โดยการวิเคราะห์เหตุการณ์แบบอิงทฤษฎี กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยมีจำนวน 10 คน ชาย 3 คน หญิง 7 คน ทำการทดลองโปรแกรมการท่องเที่ยว 2 วัน 1 คืน พบว่า เมื่อทำการเก็บข้อมูล กลุ่มตัวอย่างจะถูกแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ 1) กลุ่มที่จะกลับมาท่องเที่ยวในพื้นที่อย่างแน่นอน และ 2) กลุ่มที่ไม่แน่ใจ หรือไม่กลับมาอีกอย่างแน่นอน ปัจจัยหลักที่ทำให้กลุ่มตัวอย่างเดินทางกลับมาท่องเที่ยว ได้แก่ บุคลากร ซึ่งกลุ่มตัวอย่างแสดงความคิดเห็นในทางเดียวกัน ได้แก่ ความเป็นมิตร ความมีน้ำใจ เต็มใจช่วยเหลือ รองลงมาได้แก่ ผลิตภัณฑ์ ซึ่งมีความสวยงาม ธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ วัฒนธรรมอันดีงาม วิถีชีวิตประเพณีที่ยึดถือกันอย่างเข้มแข็ง สิ่งนำเสนอทางกายภาพที่บริสุทธิ์ หากได้รับการปรับปรุงให้สะดวกและปลอดภัย จะเป็นจุดขายที่สำคัญอย่างหนึ่ง นอกจากนี้กระบวนการที่ได้มาตรฐาน รวดเร็ว การสื่อสารเพื่อสร้างการรู้จัก ช่องทางการจำหน่ายที่สะดวก จะช่วยส่งเสริมให้พื้นที่บ้านแม่สายป่าเมี่ยงได้รับการยอมรับ และเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวได้

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

1. ทัศนียา บริพิศ. (2560). การบริหารจัดการท่องเที่ยวท้องถิ่น : Retro-Retro Market ตลาดน้ำเมืองลิกอร์ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารบริการและการท่องเที่ยวไทย, 12(2), 71-79.

2. ธีระ สินเดชารักษ์ และ นาฬิกอติภัค แสงสนิท. (2556). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : การรับรู้ของนักท่องเที่ยวความพร้อมของเจ้าของกิจกรรม และความเป็นไปได้ของการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในประเทศไทย. คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

3. ปนันดา จันทร์สุกรี, นลินี พานสาตา, ไพลิน เชื้อหยก และ นิตินัย รุ่งจินดารัตน์. (2560). การจัดการความรู้ด้านการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : กรณีศึกษาชุมชนตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(3), 49-62.

4. มาโนช นวลสระ. (2559). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒณธรรมอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาวัฒนธรรมไทลื้อ. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 17(2), 5-26.

5. มติชนออนไลน์. (2561). ททท.เชียงใหม่ ตั้งเป่าปี 60 รายได้เพิ่ม 10% นักท่องเที่ยวเข้า 10 ล้าน. สืบค้นจาก http://www.matichon.co.th

6. รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อความยั่งยืน : โครงการหลวงปางดะ. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 9(1), 19-36.

7. สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.

8. สำนักงานสถิติจังหวัดเชียงใหม่. (2561). ข้อมูลด้านการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่. สืบค้นจาก http://chiangmai.nso.go.th/

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2018-12-26

รูปแบบการอ้างอิง

ยาวิราช ศ., สุวรรณเสรีรักษ์ ช., ศรีจันทร เ., อินฝาง ศ., & สุขมณี ร. (2018). แนวทางการพัฒนาส่วนประสมทางการตลาดบริการ ตามความต้องการของนักท่องเที่ยว : กรณีศึกษาหมู่บ้านแม่สายป่าเมี่ยง ตำบลโหล่งขอด อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่. Community and Social Development Journal, 19(2), 125–135. https://doi.org/10.14456/rcmrj.2018.149449

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย (RESEARCH ARTICLE)