การวิเคราะห์ข้อสอบวิชาภาษาจีนในระบบการสอบคัดเลือกบุคคลเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาของประเทศไทย

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ข้อสอบวัดระดับภาษาจีนในการสอบเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาของประเทศไทยทั้งก่อนและหลังปี พ.ศ. 2552 ทั้ง 2 รูปแบบ โดยวิเคราะห์จาก 3 ประเด็นดังนี้ (1) องค์ประกอบและโครงสร้างของข้อสอบ (2) รูปแบบและเนื้อหาของคำถาม และ    (3) ข้อสอบวัดระดับความสามารถในการใช้ภาษา จากการศึกษาพบว่าข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยวิชาภาษาจีนของไทยในภาพรวม หลังจากการปรับเปลี่ยนและบูรณาการหลายครั้งมีความเหมาะสมมากขึ้น โดยเฉพาะโครงสร้างข้อสอบนั้นมีเสถียรภาพและมีความสมเหตุสมผลมากขึ้นกว่าเดิม การแบ่งประเภทของคำถามในแต่ละส่วนมีความชัดเจนมากขึ้น และจำนวนสัดส่วนของข้อคำถามค่อนข้างคงที่ ขอบเขตของเนื้อหาข้อสอบครอบคลุมหลากหลาย ข้อสอบวัดความรู้ในด้านต่าง ๆ มีความสมดุลและเป็นระบบมากขึ้น นอกจากนี้ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2553 เป็นต้นมา ในข้อสอบนั้นได้เพิ่มการทดสอบความรู้ในด้านวัฒนธรรมจีน โดยลดสัดส่วนการทดสอบความรู้ทางภาษาจีนลงได้อย่างเหมาะสม และยังมีการเพิ่มสัดส่วนของทักษะการใช้ภาษาในข้อสอบ ซึ่งสัดส่วนข้อสอบด้านทักษะการใช้ภาษาโดยรวมนั้นค่อนข้างคงที่ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรมองข้ามก็คือ ความรู้ทางภาษา เช่น คำศัพท์และไวยากรณ์ รวมถึงทักษะการอ่าน ก็ยังเป็นจุดสำคัญของข้อสอบวิชาภาษาจีนในการสอบเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาของประเทศไทยมาโดยตลอด สะท้อนให้เห็นในระดับหนึ่งว่า การศึกษาภาษาจีนในประเทศไทยให้ความสำคัญกับการสอบวัดความรู้ของนักเรียนเกี่ยวกับภาษาจีนมากขึ้น อย่างไรก็ตาม การสอนและการทดสอบทักษะทางภาษาเชิงปฏิบัติ เช่น การฟังและการพูดภาษาจีนยังขาดอยู่บ้าง การที่ระบบการสอบเข้าระดับอุดมศึกษาของไทยนั้นมีการเปลี่ยนแปลงปฏิรูปที่ค่อนข้างเป็นไปอย่างรวดเร็วและบ่อยครั้ง การออกนโยบายและกฎระเบียบเกี่ยวกับการศึกษาภาษาจีนโดยกระทรวงศึกษาธิการของไทย ตลอดจนความจำเป็นเร่งด่วนที่จะต้องแก้ไขปรับปรุงคุณภาพของชุดข้อสอบให้ดียิ่งขึ้น ทั้งหมดนี้คือเหตุผลสำคัญในการเปลี่ยนแปลงข้อสอบวิชาภาษาจีนในระบบการคัดเลือกบุคคลเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาของประเทศไทย