การศึกษาปัญหาการออกเสียงเน้นหนักในภาษาอังกฤษ ของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่องการศึกษาปัญหาการออกเสียงเน้นหนักในภาษาอังกฤษของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ของการออกเสียงเน้นหนักในภาษาอังกฤษของนักศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง และ (2) เพื่อศึกษาคำที่มีจำนวนพยางค์ต่างกันตั้งแต่สองพยางค์ขึ้นไปจนถึงสี่พยางค์ที่นักศึกษาสามารถออกเสียงได้ถูกต้องมากที่สุดและออกเสียงผิดมากที่สุด  กลุ่มตัวอย่างของการวิจัยคือนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงผู้ที่ลงทะเบียนเรียนวิชา ENG 2101 การออกเสียงภาษาอังกฤษ (English Pronunciation) ของภาค 2 ปีการศึกษา 2563 จำนวน 20 คน โดยนักศึกษาได้ทำแบบทดสอบ pretest ซึ่งแบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนที่เป็นคำศัพท์ภาษาอังกฤษ 20 คำ และส่วนที่เป็นคำภาษาอังกฤษดังกล่าวเมื่ออยู่ในประโยครวม 20 ประโยค ผ่านทาง Google Forms และบันทึกวีดิทัศน์การออกเสียงแบบทดสอบ pretest ทั้งสองส่วนส่งให้ผู้วิจัยเพื่อตรวจเก็บคะแนน หลังจากทำแบบทดสอบ pretest ส่งให้ผู้วิจัยเรียบร้อยแล้ว ผู้วิจัยได้ส่งคลิปวิดีทัศน์การออกเสียงภาษาอังกฤษของแบบทดสอบ pretest โดยอาจารย์เจ้าของภาษา ให้นักศึกษาได้ฝึกฝนการออกเสียงจนครบ 5 ชั่วโมง หลังจากที่นักศึกษาได้ฝึกออกเสียงตามสำเนียงอาจารย์เจ้าของภาษาแล้ว ผู้วิจัยขอให้นักศึกษาบันทึกวิดีทัศน์การออกเสียง พร้อมกับทำแบบทดสอบอีกครั้งเป็นแบบทดสอบ posttest ผ่านทาง Google Forms ส่งให้ผู้วิจัยเพื่อตรวจเก็บคะแนนเปรียบเทียบกับการทำแบบทดสอบ pretest ในครั้งแรก และเพื่อวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา หาค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน โดยสถิติที่ใช้ในการทดสอบคือ Paired Sample  T-Test ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1) จากการวิเคราะห์ทางสถิติพบว่าแบบทดสอบที่เป็นวีดิทัศน์      การออกเสียงของอาจารย์เจ้าของภาษามีผลต่อพัฒนาการด้านความแม่นยำในการออกเสียงเน้นหนักในภาษาอังกฤษของนักศึกษาที่เข้าร่วมโครงการวิจัย นักศึกษาที่ได้ฝึกฝนการออกเสียงภาษาอังกฤษกับวีดิทัศน์การออกเสียงของอาจารย์เจ้าของภาษามีผลสัมฤทธิ์ที่ดีกว่าก่อนการฝึกฝน 2) ผลการวิจัยพบว่า นักศึกษาสามารถออกเสียงเน้นหนักในคำสองพยางค์ได้มากที่สุดแต่ก็มีคำสองพยางค์ “take off”  ที่นักศึกษาออกเสียงได้ถูกต้องน้อยกว่าร้อยละ 50 ในแบบทดสอบ pretest ส่วนที่ 1 pretest ส่วนที่ 2 และใน posttest ส่วนที่ 2 คำที่นักศึกษาออกเสียงได้ถูกต้องน้อยที่สุดใน pretest และ posttest ทั้งสองส่วน คือคำสามพยางค์  “employee”  แต่เป็นที่น่าสังเกตว่าในกลุ่มคำที่นักศึกษาออกเสียงได้น้อยกว่าร้อยละ 50 มีคำสี่พยางค์ที่นักศึกษาสามารถออกเสียงได้ถูกต้องเป็นจำนวนมากกว่าคำสามพยางค์ ได้แก่คำสี่พยางค์ “duality”, “biology”, “politician” และ “appreciate” ซึ่งนักศึกษาออกเสียงได้ถูกต้องมากกว่าคำสามพยางค์ “employee”