เจดีย์หลวงมหาธาตุกลางเวียง: ภาพสะท้อนคติจักรพรรดิราช ในรัชสมัยพระเจ้าติโลกราช (พ.ศ. 1984 - พ.ศ. 2030)
คำสำคัญ:
คติจักรพรรดิราช, พระเจ้าติโลกราช, คติมหาโพธิมณฑล, พระธาตุเจดีย์หลวงบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาพสะท้อนคติพระจักรพรรดิราชในรัชสมัยของพระเจ้าติโลกราชแห่งอาณาจักรล้านนา ผ่านบทบาทในการอุปถัมภ์ค้ำชูพระศาสนา โดยใช้แนวคิดธรรมราชาและคติพระจักรพรรดิราชมาช่วยเสริมความมั่นคงสิทธิธรรมและพระราชอำนาจ โดยศึกษาจากตำนานชินกาลมาลีปกรณ์ มูลศาสนา และตำนานพระธาตุเจดีย์หลวง ประกอบกับการตีความองค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมและวิธีการทางประวัติศาสตร์ศิลป์ เพื่อวิเคราะห์สิ่งที่เป็นภาพแฝง บทบาทในด้านการศาสนาและการเมืองของพระองค์ การศึกษานี้พบว่าการที่พระองค์เลือกเสริมสร้างบูรณะเจดีย์หลวง อาจมีความเกี่ยวข้องกับคติมหาโพธิมณฑล เนื่องจากการสถาปนาพระเจ้านั่งใต้ไม้ศรีมหาโพธิเป็นฐานรากเจดีย์ตั้งแต่รัชสมัยพระเจ้าแสนเมืองมา การเสริมสร้างเป็นเจดีย์กระพุ่มยอดเดียว มีช้างและสิงห์ล้อมที่ฐาน พระปฏิมาปางสมาธิใต้ควงไม้มหาโพธิที่ซุ้มจรณัม และการอัญเชิญพระแก้วมรกตมาประดิษฐานที่เจดีย์หลวง เหล่านี้ล้วนสื่อนัยยะความสำคัญของคติมหาโพธิมณฑล สายดือทวีปอันเป็นจุดศูนย์กลางจักราวาลตามคติพุทธที่มีส่วนเสริมสร้างความเป็นพระจักรพรรดิราช ด้วยการนำหลักธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนา มาเป็นเครื่องมือสร้างคติความเชื่อร่วมกันในหมู่อาณาประชาราษฎร์ในยุคสมัยนั้น
References
กรมศิลปากร. (2513). ประชุมตำนานพระธาตุ ภาคที่ 1 และภาคที่ 2. พิมพ์ครั้งที่ 2. เชียงใหม่: เจริญสิน.
คณะอนุกรรมการตรวจสอบและชำระตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่. (2538). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ700ปี. เชียงใหม่: สถาบันราชภัฏเชียงใหม่.
เจริญ มาลาโรจน์ (มาลา คำจันทร์ ). (2548) . มองโลกล้านนาผ่านอรุณวดีสูตร.เชียงใหม่: สันติภาพ.
ชาตรี ประกิตนนทการ. (2552). คติสัญลักษณ์ศีรษะแผ่นดิน. วารสารศิลปวัฒนธรรม, 31(1), 84-111.
เชษฐ์ ติงสัญชลี (2555) . “สัตตมหาสถาน : พุทธประวัติตอนเสวยวิมุตติสุขกับศิลปกรรมอินเดียและเอเชียอาคเนย์.กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ .
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2556). สังเวชนียสถาน และสถานที่สำคัญทางพุทธประวัติในอินเดีย–เนปาล. กรุงเทพฯ: มิวเซียมเพรส.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2463). ตำนานพระพุทธเจดีย์. คุรุสภา, กรุงเทพฯ.
ปรมานุชิตชิโนรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมสมเด็จพระ. (2540). ปฐมสมโพธิกถา. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
ปฐม หงษ์สุวรรณ, (2554). ตำนานพระพุทธรูปล้านนา: พลังปัญญาทางความเชื่อและความสัมพันธ์กับท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พระพุทธญาณ พระพุทธพุกาม, บำเพ็ญ ระวิน, ผู้แปล. (2463). มูลสาสนา สำนวนล้านนา. ม.ป.ท.
พระรตนปัญญามหาเถระ, แสง มนวิทูร, ผู้แปล. (2501). ชินกาลมาลีปกรณ์. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2546) . ความหมายของพระบรมธาตุในอารยธรรมสยามประเทศ. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2547). พระธาตุหริภุญไชย : ต้นแบบเจดีย์ “ทรงระฆังแบบล้านนา.” วารสารดำรงวิชาการ. (5),61-62.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2547). พระแก้วมรกตคือพระพุทธรูปล้านนาที่มีความสัมพันธ์ทางด้านรูปแบบกับพระพุทธรูปหินทรายสกุลช่างพะเยา ในสุจิตต์ วงษ์เทศ (บรรณาธิการ). พระแก้วมรกต. กรุงเทพฯ : มติชน.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2560) . เจดีย์ในประเทศไทย รูปแบบ พัฒนาการ และพลังศรัทธา. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
ศานติ ภักดีคำ (2552). ไตรภูมิหรือวรรณกรรมโลกศาสตร์พระพุทธศาสนา : ความสัมพันธ์กับสถาปัตยกรรมไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สรัสวดี อ๋องสกุล. (2551). ประวัติศาสตร์ล้านนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สมคิด จิระทัศนกุล. (2545). คติ สัญลักษณ์และความหมายของซุ้มประตูหน้าต่างไทย. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุจิตต์ วงษ์เทศ (บรรณาธิการ). (2547) .พระแก้วมรกต. กรุงเทพฯ: มติชน.
สุวิภา จำปาวัลย์. (2558). พระธาตุในสังคมล้านนา: พัฒนาการและการปรับเปลี่ยนจากรัฐจารีตสู่โลกาภิวัตน์ . (วิทยานิพนธ์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).
อุดม รุ่งเรืองศรี. (2525). ไตรภุมม์ (ไตรภูมิฉบับล้านนา). หน่วยส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมศึกษาและวัฒนธรรมล้านนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ .
เอเดรียน สนอดกราส. (2541). สัญลักษณ์แห่งพระสถูป. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 วารสารปณิธาน
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาของบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารปณิธานถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารปณิธาน ห้ามเผยแพร่ ตัดต่อ แก้ไข หรือนำไปใช้ก่อนได้รับอนุญาต
ผู้สนใจสามารถติดต่อขอเผยแพร่เนื้อหาในวารสารปณิธานได้ที่ panidhana-human@cmu.ac.th