INTERPRETATION OF JAPANESE FINAL PARTICLES: KA, NE, AND YO —ON COGNITIVE MODALITY AND POLITENESS—
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of the present study is to find the meanings and the usage of final particles in Japanese, namely KA, NE, and YO. Most linguists have focused their explanations around the possession of information or the territory each of these particles belongs to; that is, YO is used when the knowledge belongs to the speaker, and so forth. However, there are many cases that cannot be explained by these traditional definitions. For example, (7) Chotto yuubinkyoku ni itte kuru NE. (I’ll go to the post office and come back, OK?) proves that the speaker knows the information but NE is used. This sentence expresses politeness by not using YO or finishing without a particle. The framework proposed in the present study consists of the application of speech act theory of modality—Cognitive Modality—and the theory of politeness. The findings are as follows: 1) In semantic level, KA is used when the speaker thinks his/her knowledge is zero (0%). When the speaker believes that the listener shares the information, NE is used to show the speaker’s knowledge of 50%. If the speaker thinks he/she knows well, YO which indicates 100% of knowledge is used. 2) In pragmatic level, when the speaker has just learned the information from the listener, KA will not be repeated when making confirmation since it will result a – in the meaning of politeness. KA with a falling intonation has a + in politeness. To avoid causing a face threatening act to the listener, YONE (a two-word particle) is used to moderate the content. YO used with an imperative sentence gives a + in politeness. 3) Having a nuance of being neutral, NE has a + in terms of politeness.
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความหมายและการใช้คำช่วยท้ายประโยคในภาษาญี่ปุ่น กล่าวคือ คำช่วย KA NE และ YO ในการอธิบายความหมายของคำเหล่านี้ นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่มักจะให้ความสนใจของเจ้าของข้อมูล หรือข้อมูลนั้นอยู่ในอาณาเขตของผู้พูดหรือผู้ฟัง ในการศึกษานี้พบว่า คำจำกัดความตามที่ได้ปฏิบัติกันมานั้น ไม่สามารถนำมาอธิบายกับทุกกรณีของการใช้คำช่วยเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ประโยค (7) Chotto yuubinkyoku ni itte kuru NE. (จะไปที่ทำการไปรษณีย์หน่อยนะ) ประโยคนี้เป็นข้อมูลของผู้พูดแต่ใช้คำช่วย NE ซึ่งคำช่วยคำนี้มักจะอธิบายกันว่าเป็นข้อมูลของผู้ฟังหรืออยู่ในอาณาเขตผู้ฟัง เป็นต้น กรอบแนวคิดที่นำเสนอในการศึกษานี้ประกอบด้วยการประยุกต์ใช้ทฤษฎีทัศนภาวะ—Cognitive Modality (ทัศนภาวะความคิด)—และทฤษฎีความสุภาพ การศึกษานี้ได้พบผลจากการวิเคราะห์ดังต่อไปนี้ 1) ในระดับอรรถศาสตร์พบว่า ผู้พูดจะใช้คำช่วย KA เมื่อคิดว่าตนเองมีข้อมูลหรือความรู้นั้นๆ เท่ากับศูนย์ (0%) เมื่อผู้พูดเชื่อว่าผู้ฟังมีส่วนร่วมรู้ในข้อมูลก็จะใช้คำช่วย NE โดยให้ความหมายว่าความรู้ของผู้พูดมีเพียง 50% และหากผู้พูดคิดว่าตนเองมีความรู้ในเรื่องนั้นดี คำช่วย YO ซึ่งบ่งชี้ความรู้ 100% จะถูกนำมาใช้ 2) ในระดับวัจนปฏิบัติศาสตร์ หากผู้พูดได้รับข้อมูลจากผู้ฟังแล้วต้องการทวนข้อมูลนั้น คำช่วย KA จะไม่นำมาใช้ซ้ำอีกเนื่องจากจะส่งผลเป็นลบ (–) ในเชิงความสุภาพ คำช่วยท้ายประโยค KA นั้น หากออกเสียงต่ำลงจะให้ความหมายในทางบวก (+) ในเชิงความสุภาพ เพื่อหลีกเลี่ยงการคุกคาม (การทำให้เสียหน้า) (Face Threatening Act) ผู้ฟัง คำช่วยซ้อนสองคำเช่น YONE จะถูกนำมาใช้เพื่อให้เนื้อหาที่ต้องการเน้นฟังดูนุ่มนวล และนอกจากนั้น YO ที่ใช้กับประโยคคำสั่ง จะทำให้เกิดผลบวก ในเชิงความสุภาพ 3) NE มีความเป็นกลางในด้านความหมาย ดังนั้นจึงให้ผลเป็นบวก ในเชิงความสุภาพ
Article Details
I and co-author(s) certify that articles of this proposal had not yet been published and is not in the process of publication in journals or other published sources. I and co-author accept the rules of the manuscript consideration. Both agree that the editors have the right to consider and make recommendations to the appropriate source. With this rights offering articles that have been published to Panyapiwat Institute of Management. If there is a claim of copyright infringement on the part of the text or graphics that appear in the article. I and co-author(s) agree on sole responsibility.
References
Austin, J. L. (1962). How to do things with words. London: Oxford University Press.
Brown, P. & Levinson, S. C. (1987). Politeness: Some universals in language usage. Cambridge: Cambridge University Press.
Kato, S. (2004). Nihongo no goyooron no shikumi. Tokyo: Kenkyusha. [in Japanese]
Kitamura, N. (2000). Adapting Brown and Levinson’s ‘Politeness’ Theory to the Analysis of Casual Conversation, Proceedings of ALS2k, the 2000 Conference of the Australian Linguistic Society. pp. 1-7.
Masuoka, T. (1995). Modality. Tokyo: Kurosio. [in Japanese]
Nakagawa, S. (2004). “Japanese and Thai Conditional Expressions-Cognitive Modality-Causal Prototype, Temporal Prototype and Hypothetical Prototype” Nagoya Working Papers in Linguistics Vol. 19, 2004 pp.95-135, Nagoya, Nagoya University Press. [in Japanese]
Nakau, M. (1994). Principles of Cognitive Semantics. Tokyo: Taishukan Shoten. [in Japanese]
Palmer, F. R. (1986). Mood and Modality. Cambridge: Cambridge University Press.
Takiura, M. (2008). Poraitonesu Nyuumon. Tokyo: Kenkyusha. [in Japanese]
