ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียว ของผู้ประกอบการในจังหวัดอุบลราชธานี
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียวของสถานประกอบการในเขตพื้นที่จังหวัดอุบลราชธานี รวมถึงอุปสรรคในการเข้าร่วมโครงการ กลุ่มตัวอย่างคือ สถานประกอบการโรงงานจำพวกที่ 3 ซึ่งเป็นโรงงานประเภทที่อาจก่อให้เกิดปัญหามลภาวะต่อสิ่งแวดล้อมหรือก่อเหตุเดือดร้อนอันตรายต่อประชาชน จำเป็นต้องมีการควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดและต้องได้รับใบอนุญาตก่อนตั้งโรงงาน โดยคัดเลือกจากโรงงานในจังหวัดอุบลราชธานีที่ผ่านการรับรองอุตสาหกรรมสีเขียว ใช้กลุ่มตัวอย่างเท่ากับจำนวนประชากร ซึ่งประกอบด้วยผู้ประกอบการจำนวน 25 ราย เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
1. ผู้ประกอบการส่วนใหญ่ประกอบกิจการโดยจดทะเบียนห้างหุ้นส่วนจำกัด มีระยะเวลาดำเนินกิจการมากกว่า 10 ปี ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการผลิต มีจำนวนเงินทุนจดทะเบียนของสถานประกอบการมูลค่าระหว่าง 1 ล้าน ถึง 5 ล้านบาท มีพนักงานในสถานประกอบการจำนวน 16-50 คน และขายสินค้าให้กับลูกค้าภายในประเทศเท่านั้น
2. ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียวของผู้ประกอบการในระดับมาก คือ ความต้องการส่งเสริมภาพลักษณ์ขององค์กร ความง่ายและสะดวกของขั้นตอนในการเข้าร่วมโครงการ และความมุ่งมั่นในการลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมขององค์กร ตามลำดับ
3. ผู้ประกอบการเห็นว่าการเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียวนั้นมีอุปสรรคโดยเฉลี่ยอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาแต่ละหัวข้อพบว่า อุปสรรคที่ผู้ประกอบการเห็นว่าอยู่ในระดับปานกลาง ได้แก่ การสนับสนุนจากหน่วยงานภาครัฐไม่เพียงพอ บุคลากรขาดความรู้และประสบการณ์เกี่ยวกับการขอ การรับรองมาตรฐานอุตสาหกรรมสีเขียว ขั้นตอนในการขอการรับรองมีความยุ่งยาก ขาดข้อมูลข่าวสารและการเข้าถึงแหล่งข้อมูลมีความยุ่งยาก ตามลำดับ
4. ความต้องการได้รับประโยชน์จากการเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียวของผู้ประกอบการโดยเฉลี่ยอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาแต่ละประเด็นพบว่า ประโยชน์ที่ผู้ตอบแบบสอบถามต้องการได้รับในระดับมาก คือ องค์กรมีภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นจากการเข้าร่วมโครงการอุตสาหกรรมสีเขียว
5. ผู้ประกอบการส่วนใหญ่ตั้งเป้าหมายในการขอการรับรองมาตรฐานอุตสาหกรรมสีเขียวไว้ที่ระดับ 1 รองลงมาคือ ระดับ 5 ระดับ 3 และระดับ 2 ตามลำดับ
6. กรณีผู้ประกอบการได้รับการรับรองจากโครงการอุตสาหกรรมสีเขียวแล้วและต้องการขอการรับรองในระดับที่สูงขึ้นไป ผู้ประกอบการส่วนใหญ่ต้องการให้หน่วยงานของรัฐสนับสนุนโดยการตั้งศูนย์ให้คำปรึกษาและช่วยเหลือในการจัดทำระบบดำเนินงาน รองลงมา คือ ต้องการให้ภาครัฐจัดการฝึกอบรมและสนับสนุนเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำเพื่อใช้ในการจัดทำระบบ ตามลำดับ
Article Details
I and co-author(s) certify that articles of this proposal had not yet been published and is not in the process of publication in journals or other published sources. I and co-author accept the rules of the manuscript consideration. Both agree that the editors have the right to consider and make recommendations to the appropriate source. With this rights offering articles that have been published to Panyapiwat Institute of Management. If there is a claim of copyright infringement on the part of the text or graphics that appear in the article. I and co-author(s) agree on sole responsibility.
References
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2554). อุตสาหกรรมสีเขียว, สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2554, จาก http://www.greenindustrythailand.com/cms/content.php?pagename=home
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2555). ก.อุตสาหกรรมยกเครื่องทั้งระบบเดินเกมรุกปั้นโรงงานสีเขียวทั่วไทย. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2557, จาก http://www.greenindustrythailand.com/cms/content.php?pagename=newspaper_08-12-201
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2555). สรุปจํานวนโรงงานรายปีแยกตามระดับ. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2556, จาก http://www.
greenindustrythailand.com/cms/content.php?pagename=summary_factroy_by_year_level
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2556). คู่มือแนวทางการปฏิบัติสําหรับผู้ประกอบการอุตสาหกรรมเพื่อพัฒนาสู่อุตสาหกรรมสีเขียว, พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สํานักงานปลัดกระทรวงอุตสาหกรรม.
กิตติพงศ์ จิรวัสวงศ์. (2555), มาตรฐานสีเขียว. สืบค้นเมื่อ 1 ธันวาคม 2555, จาก http://thailandindustry.com/guru/view.php?id=16863§ion=9
นิจฌานันท์ ศรีวิทยา. (2548). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเข้าสู่ระบบมาตรฐานสิ่งแวดล้อม ISO 14001 ของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) กลุ่มธุรกิจประเภทยานยนต์และชิ้นส่วนและไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล: กรุงเทพมหานคร.
ปิยธิดา ตั้งตระกูลสมบัติ. (2556). การปรับตัวของอุตสาหกรรมไทยสู่โครงการอุตสาหกรรมสีเขียว. สืบค้นเมื่อ1 เมษายน 2556, จาก http://www.freightmaxad.com/magazine/?p=3669
วราภรณ์ กัลยาเลิศ, วีรอร วัดขนาด. (2541). การประเมินสาเหตุที่ไม่ดําเนินการตามระบบการจัดการสิ่งแวดล้อม (ISO 14000) ของโรงงานอุตสาหกรรมในจังหวัดสมุทรปราการ, สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียว เฉลิมพระเกียรติ.
ศิริพงษ์ ลดาวัลย์ ณ อยุธยา. (2550). การบริหารคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 271-274.
สถาบันสิ่แวดล้อมอุตสาหกรรม สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย. (2554). การเพิ่มประสิทธิภาพเชิงเศรษฐนิเวศ สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2554, จาก http://www.iei.or.th//media/www/file/435/ 90739611378872506.pdf
สํานักงานอุตสาหกรรมจังหวัดอุบลราชธานี (2556). รายชื่อโรงงานจําพวก 3. 20 มีนาคม 2556.
สภาหอการค้าแห่งประเทศไทย. (2557). Green Corporation: กลยุทธ์บริษัทสีเขียว ผลิดอกออกใบทางธุรกิจ. สืบค้น เมื่อ 7 มีนาคม 2554, จาก http://www.thaichamber.org/scripts/detail.asp?nNEWSID=4229
อภิสิทธิ์ ตั้งเกียรติศิลป์, และอุดม สาระพันธ์. (2551). ความคิดเห็นของผู้ประกอบการส่งออกไทยต่อมาตรฐานสากล ว่าด้วยความรับผิดชอบต่อสังคม (ISO 20006 Social Responsibility) (เลขทะเบียน099531). ปทุมธานี สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
อรรณพ ขาวนุ่น. (2543). ปัจจัยที่มีผลต่อความสําเร็จในการจัดตั้งระบบการจัดการสิ่งแวดล้อม ISO 14000 กรณีศึกษา:อุตสาหกรรมผู้ผลิตแผงวงจรรวม (เซมิคอนดักเตอร์) ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล, วิทยานิพนธ์ ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น: กรุงเทพมหานคร.
