Guidelines for Enhancing Cultural Tourism in Lopburi Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This project aims to enhance Cultural Tourism in Lopburi Province. The research employed both qualitative and quantitative approaches. The quantitative research was conducted using questionnaires from convenience samples of 400 Thai tourists. The qualitative research was conducted through three rounds of group interview with stakeholders including government officials, entrepreneurs and residents.
The results found that the guidelines for enhancing Cultural Tourism in Lopburi Province called for developing destination equity in the following three dimensions: 1) The historical significance as an ancient city, 2) the cultural dimension of being a learning source of Thai culture and residential lifestyle, 3) Religious aspects. As a result, Lopburi Province could clearly be positioned as a historical and cultural city. From the perspective of Thai tourists, the crucial marketing efforts to promote this cultural tourism involved giving advertising and public relations top priority, which needed to be created to highlight Lopburi's unique value and story. This approach aims to build a strong, memorable brand through compelling storytelling that attracts tourists to experience its profound culture and history, while fostering a sustainable relationship with the destination to simultaneously promote tourism economic growth and preserve its cultural heritage.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Every article published in the Romphruek Journal of the Humanities and Social Sciences is the opinion and point of view of the authors. Thery're not the viewpoint of Krirk University or the editored department. Any part or all of the articles for pablication must be clearly cited.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กรมการท่องเที่ยว. (2567, 25 มกราคม). จำนวนและรายได้จากการท่องเที่ยวชาวไทย. Tourism Statistics. http://tourism.go.th/2010/th/news/view.
เกศราพร พรหมนิมิตกุล ทิพย์สุดา พุฒจร และฐิติมา เวชพงศ. (2563). การจัดการวัฒนธรรมเพื่อรองรับการท่องเที่ยวเชิง ประสบการณ์ท้องถิ่นของเมืองรองภายใต้โครงการ The LINK. Journal of Liberal Arts, Prince of Songkla University, 12(1), 45-53.
ณัฏฐ์พัชร์ กาญจนรัตน์ (2563). องค์ประกอบทางการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความสนใจท่องเที่ยวเชิงโหยหาอดีตของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 21(2), 65-74.
ลัดณา ศรีอัมพรเอก. (2560). การพัฒนากลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวระดับเมืองรองเพื่อรองรับการท่องเที่ยวของผู้สูงอายุ.วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 28(1), 55-62.
ศรัณพร ชวนเกริกกุล. (2561). กลยุทธการยกระดับการตลาดท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเมืองรองจังหวัดสิงห์บุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสยาม). ThaiLIS. https://tdc.thailis.or.th/tdc/search_result.php.
อังคณา ดิษฐวงษ์. (2562). การตัดสินใจเลือกท่องเที่ยวเมืองรองจังหวัดกำแพงเพชรของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์รำไพพรรณี, 1(1), 97-104.
Aaker, D. (1996). Managing Brand Equity. The Free Press.
Berthon, S. (2003). A model of destination image formation. FT Prentice-Hall.
Baloglu, S. & Brinberg, D. (2015). Affective Images of Tourism Destination. Journal of Travel Research, 35(4),29-35.
Cooper, C., Fletcher, J., Fyall, A., Gilbert, D. & Wanhill, S. (2018). Tourism Principles and Practice (4th ed.). FT Prentice-Hall.
Fakeye, P.C. & Crompton, J.L. (2004). Image Differences Between Prospective and Repeat Visitors to the Lower Rio Grande Valley. Journal of Travel Research, 30(2), 117-136.
Gallarza, M.G., & Suara, I.G (2012). Destination Image Towards a Conceptual Framework. Annals of Tourism Research, 29(1), 165-177.
Gartner, W.C. (2010). Tourism destination Brand Equity Dimensions: Renewal versus Repeat Market. Journal of Trade research, 22(4), 117-136.
Gholizadeh Sarvari. (2012). Destination Brand Equity, Satisfaction and Revisit Intention Harlow. FT Prentice-Hall.
Gilligan, C. (2015). Strategic Marketing Management: Planning, Implementation and Control (3rd ed.). Routledge.
Ivanovic, M. (2018). Cultural tourism. Cape Town, Juta & Company.
Konecnik, M. (2019). Management Guidelines for World Cultural Heritage Sites. ICCROM.
Keller, K.L. (2008). Strategic Brand Management Build, Measuring, and Managing Brand Equity. Prentice Hall.
Kotler, P. (2009). Attracting Investment, Industry, and Tourism to Cities, States, and Nations. Marketing Places. Free Press.
Lassar, W., Mittal,B. & Sharma, A. (2006). Measuring Customer-Based Brand Equity. Journal of Academic Research, 12(4), 83-108.
Tapachai, N. (2000). An examination of the role of beneficial image in tourist destination selection. Journal of Travel Research, 39(1), 59-87.
