Cultural Tourism Route Development in Takua Pa Old Town, Phang Nga Province
DOI:
https://doi.org/10.14456/rcmrj.2020.235821Keywords:
Tourism route development, Tour map, Cultural tourism, Takua Pa old townAbstract
The purpose of this qualitative research was to develop a cultural tourism route in Takua Pa Old Town, Phang Nga Province by collecting data from a focus group discussion of 12 informants, consisting of a community committee, historians and Tourism Related Stakeholders to tourism. Relying on in-depth interview participatory observation, data were analysed, classified, and interpreted. Conclusions were drawn from descriptive analysis. The result of the research shows that Tourism routes in the Takua Pa Old Town area could be classified according to the composition and tour program. Three routes were proposed for further development of tourism management based on the cost of the area, preservation of the community value, and the Tourism Capacity Management the local cultural resource base: 1) the historical route as a full-day program, One Day Tour, 2) the half-day tour of the Authenticity and Uniqueness Route, and 3) the social studies path as a half-day tour program.
References
กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกทางวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. วารสารนักบริหาร, 32(4), 136-146.
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อุษาคเนย์.
คมกฤช วงศ์กนิษฐ์. (2556). Sustainable Architecture. A New Design Paradigm?. Sustainable Design การออกแบบอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: Simple Scale Publishing.
ชุมพล รอดแจ่ม. (2555). เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยราชพฤกษ์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2549). การพัฒนาและการอนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
เบญญทิพย์ ทองวิไล. (2559). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจของเส้นทางการท่องเที่ยวอำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์สำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทย. (การค้นคว้าอิสระหลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว). มหาวิทยาลัยกรุงเทพ. กรุงเทพมหานคร.
แผนพัฒนาจังหวัดพังงา. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดพังงา ประจำปีงบประมาณ พ.ศ.2561-2564 (ฉบับปรับปรุง ปี 2561). กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. พังงา.
รณรงค์ ชมพูพันธ์. (2553). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรมและมรดกทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา: เทศบาลนครลำปาง. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร. กรุงเทพมหานคร.
ฤทธิรงค์ จุฑาพฤฒิกร และวิรัตน์ รัตตากร. (2556). บทบาทของสถาบันการศึกษาและชุมชนในการมีส่วนร่วมกับการอนุรักษ์มรดกวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนมอญวัดศาลาแดงเหนือ. เอกสารเสนอต่อที่ประชุมวิชาการระดับชาติ ICOMOS 2013 หัวข้อ “มรดกวัฒนธรรมเอเชียที่ถูกลืม: รู้รักษา สืบสาน”, คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่. 15-16 ตุลาคม 2556.
วิภาวรรณ ปิ่นแก้ว. (2551). แนวทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพมหานคร.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2550). โครงการชุมชนท่องเที่ยวยั่งยืนในชุมชนบ้านบุและพื้นที่เกี่ยวเนื่อง. กรุงเทพมหานคร: กองการท่องเที่ยว สำนักวัฒนธรรม กีฬาและการท่องเที่ยว.
ศรุติ โพธิ์ไทร และชวาพร ศักดิ์ศรี. (2555). การแปรเปลี่ยนภูมิทัศน์วัฒนธรรมลาวโซ่งหนองปรง: ที่ว่างอันเกี่ยวเนื่องกับประเพณี. กรุงเทพมหานคร: บีบีการพิมพ์และบรรจุภัณฑ์.
เสริมศิริ นิลดำ, กษิดิศ ใจผาวัง, จิราพร ขุนศรี, เบญจวรรณ เบญจกรณ์, ศิริพรรณ จีนะบุญเรือง, นิเวศ จีนะบุญเรือง และพีรญา ชื่นวงศ์. (2560). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวตามรอยชาติพันธุ์ในจังหวัดเชียงราย. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(1), 26-37.
Lennon, J. Mathews, S. (1996). Cultural Landscape Management. Australia: Cultural Heritage working Group Australian Apes Liaison Committee.
Sauer, C.O. (1967). Land and Life: A Selection of The Writing of Carl Ortwin Sauer. Berkeley: Sullivan, L.E. and A. Edwards. (2004). Stewards of Scared. Washigton, DC: American Association of Museums. Svernsson, T.G. University of California Press.
Wagner P.L, & Mikesell M.W. (1962). Reading in Cultural Geography. Chicago: University of Chicago Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
1. Articles, information, content, images, etc published in the “Community and Social Development Journal” are copyrighted by the Community and Social Development Journal, Chiang Mai Rajabhat University. In order to properly distribute the articles through print and electronic media, the authors still hold the copyright for the published articles under the Creative Commons Attribution (CC BY) license, which allows the re-distribution of the articles in other sources. References must be made to the articles in the journal. The authors are responsible for requesting permission to reproduce copyrighted content from other sources.
2. The content of the articles appearing in the journal is the direct responsibility of the article authors. The editorial board of the journal does not necessarily agree with or share any responsibility.